Tussen gelijk en geluk...

Eigenlijk wil ik het helemaal niet meer over Brinkman hebben. Ik heb niet veel op met mensen die a) geen verstand van zaken hebben, b) uit electorale overwegingen onzin uit lopen kramen en c) niet met oplossingen komen, terwijl ze daar wel voor gekozen zijn. En ik heb het al helemaal niet begrepen op mensen (en dus ook politici ;-) die denken dat de straat schoner wordt als je het vuil op de stoep van de buurman veegt (methode Verdonck).

Maar ik kan het toch niet laten.

In de discussies over Jacob Gelt Dekker heb ik al wel eens aangehaald, dat je in je contact met anderen rekenschap moet geven van elkaar. Dat geldt in de kleine mensen, zowel als in de grote mensen wereld. Als ik op mijn werk loop te schreeuwen dat niemand deugt (en er zijn er die niet deugen) dan zal het uiteindelijke effect van mijn interventie erg gering blijken.

Nu heb ik inmiddels ook begrepen dat rekenschap geven van elkaar - in deze tijdspanne - in Nederland not done is. Of althans: Nederlanders vinden dat ze zoveel rekenschap hebben gegeven de laatste decennia, dat het nu tijd wordt voor de ander om dat te doen. En - uiteraard - om het zelf even níet te doen, .....rekenschap geven.

Ik vermoed dat uit een soort minderwaardigheid ten opzichte van de ander, de Nederlander het nu zat is om te polderen en dus gaat voor zijn eigen gelijk, sorry geluk. Het verschil tussen die twee is echt maar één letter.

Hier op Curaçao weten we wat schelden is. Zo is er vandaag in de krant te lezen dat gedeputeerde van Financiën Mike Willem, verantwoordelijk voor het Nummerplaat gebeuren, door de leider van de Democraten (DP), Norbert George voor 'misleidende leugenaar' wordt gehouden. En dit is een willekeurige statement op een willekeurige dag. Elkaar voor rotte vis uitmaken is op Curaçao geen enkel probleem.

Heel anders wordt het als een Nederlander de rotte vis ter hand neemt. Bolkenstein en Gelt Dekker gingen Brinkman al voor en zijn op dezelfde wijze op Curaçao onthaald. Onze gezamenlijke geschiedenis zou ons enige bescheidenheid moeten leren. Niet alleen de minderwaardigheid zit soms diep, ook de niet altijd zo florissante gezamenlijke geschiedenis, door Balkenende zo 'voortreffelijk' de VOC mentaliteit genoemd, speelt een grotere en diepere rol van betekenis dan wij in onze schoolboekjes hebben geleerd.

Brinkman's opmerkingen verwijzen naar een fenomeen dat wij ook in Nederland kennen: corruptie. Zo herinner ik mij de Lockeed-affaire en vrij recent nog de bouwfraude. Als ik die willekeurige krant van zoëven weer open sla (Amigoe), kan ik Brinkman meteen minutie geven:

1) Dolfijn Tela slaat man met staart
Opnieuw een incident met een dolfijn (zie eerder bericht) en opnieuw wenst het management geen verantwoording (naar buiten) af te leggen - voorpagina, kolom 1;

2) MilieuDienst laat rapport 5 maanden liggen

Een TNO rapport met zeer enstige conclusies ten aanzien van de kwaliteit van lucht, oppervlakte en grondwater rondom het Schottegat is al 5 maanden kwijt (!) - voorpagina 2e kolom;

3) Soab onderzoekt nummerplaatkwestie

Hierboven al genoemd - voorpagina kolom 6;

Ik heb er geen moeite mee dat Brinkman - eventueel aan de hand van bovenstaande en andere voorbeelden - concludeert dat er het één en ander mis is met de verhouding overheid-burger, maar ik denk dat als je woorden als altijd, nooit, iedereen in de mond neemt dan ook meteen moet doorstoten naar de kern van de zaak. Met andere woorden: echt de koe bij de horens vatten en met naam en toenaam alle boeven benoemen (mag ook met initialen), inclusief de aanklacht. Vreemd dat geen enkele journalist dáárnaar vraagt! En als je dat niet kan, hou dan je mond. Niemand is gebaat bij losse flodders en stemmingmakerij, behalve Brinkman zelf waarschijnlijk.

Wat mij betreft maken we dan ook meteen een foto van Brinkman die de boeven aanhoudt en plaatsen die in de Extra, Vigilante, Gooi en Eemlander en andere lokale kranten. Maar dan wel op z'n Curaçaos: de boeven herkenbaar, de overheid met een zwarte balk voor het gelaat!