maandag 7 december 2009

Sinterklaas geschminkt...

De dag na de avond ervoor. Sinterklaas is vertrokken. Niet met een afscheidsritueel waar half Nederland nu van in de war is. Hier op ons eiland gaat de Sint nog gewoon weg, zonder dat je't in de gaten hebt.

Wel prominent in de lucht hangt de discussie over het vermeende rascisme van het Sinteklaasfeest. Een discussie die naar het zich laat aanzien voornamelijk door elitaire Europese en Antilliaanse Nederlanders wordt gevoerd. De rest van onze samenleving vindt het een fantastisch feest en schminkt zwart of wit het gezicht in goede plooi:

De Sint op deze foto poseerde tijdens zijn bezoek op de voetbalclub van Jonathan en Daniel. Als je meer foto's wilt zien, klik dan even door naar mijn fotosite.

Daniel is nu negen jaar oud en dat is traditiegetrouw ede leeftijd dat het geloof in de Goedheiligman gaat wankelen. Deze transitieperiode vind ikzelf altijd zeer vermakelijk, want statements over nep- en echte sinterklazen wisselen elkaar in rap tempo af. Zo kan Daniel over bovenstaande Sint vermelden dat zijn baard wel erg slecht geplakt is, maar moeten we wel Wii-spelletjes kopen uit Madrid. Want daar komt zijn Wii-computer ook vandaan; wijs geworden door de spelletjes hier op Curaçao, die uit Amerika komen en dus niet op zijn Wii zijn te gebruiken.

0-0-0-0

Zo af en toe krijgen we leuk bezoek hier op Curaçao. En dan bedoel ik niet privé bezoek, maar bezoek op het radiostation. De film 'Loser of Lover' is afgelopen week in premiere gegaan op Curaçao en de producent had besloten dat de hele cast van de film bij de premiere moest verschijnen. Waarschijnlijk een cadeautje, want het is hier altijd lekker weer. Wellicht heeft ook meegeholpen dat de regisseur Dave Schram een partner heeft van onze mooie eiland en hier zelfs een huis heeft.

Hoewel ik vrijkaartjes had, kon ik de film helaas niet bijwonen. Najib Amhali trad op op Mambo en daar had Aysheline al kaartjes voor geregeld.

zondag 25 oktober 2009

Vliegtuigongeluk voor de kust van Bonaire

Afgelopen vrijdag heeft er een invasie van Drayers plaatsgevonden op Curaçao. Mijn oudste broer Henk heeft samen met vrouw To al zijn kinderen, partners en kleinkinderen uitgenodigd voor een weekje Breezes. Gisteren waren ze bij ons te gast op de porch bij ondergaande zon, die verder niet te zien was, vanwege een dicht wolkendek. Met Henk op bezoek is het rijtje broers en zussen nu bijna compleet. Alleen mij eigen drielingbroertje en -zusje zijn nog niet langs geweest.......(no offense hoor).

Afgelopen week was een enerverende week. Donderdag crashte een Britten Islander met 9 passagiers en één piloot aan boord, vlak voor de kust van Bonaire. Het vliegtuig was vertrokken van Hato-airport. Vlak na klein-Curaçao rapporteerde Cpt Robert Mansell dat één van zijn motoren uit was gevallen.
Het toestel van Divi-Divi Air landde één kilometer voor de landingsbaan in zee en zonk vrijwel direct daarna. De 9 passagiers konden zichzelf in veiligheid brengen, de piloot zat echter nog vast in zijn stoel en was bewusteloos. Hij zonk met het vliegtuig naar de diepte.

Eén van de passagiers deed zijn verhaal voor de microfoon van Egon Sybrandy van Dolfijn FM. Luister hier.

Op onze redactie was het uiteraard spitsuur. Het toeval wil dat Nelly die dag net vrij had en ze was er zo aan toe, dat ik haar maar niet heb opgeroepen. Gevolg was wel dat we onder bezet waren, maar gelukkig is de samenwerking met andere radiostations via Facebook goed, zodat het toch lukte om een goeie uitzending te maken. Hieronder zie je een filmpje dat gemaakt is als tribute aan de overleden piloot Robert Mansell. aan het eind van het filmpje hoor je de laatste gesprekken met de verkeerstoren van Kralendijk.

maandag 14 september 2009

De kop is er af

Ingewijden wisten het al: samen met vriend Jos Campman en nog een kleine crew van hardwerkende mensen zijn we begonnen aan een reeks van 17 afleveringen televisie op CBA-network (TV11) in de Nederlandse taal.

Het nieuws- en achtualiteitenprogramma heet 'Drayer & Campman' en wordt wekelijks uitgezonden op dindag- en zondagavond om 21.00 uur.


En dat de kop er af is, is niets teveel gezegd. Televisiemaken op Curaçao is leuk, maar de manier waarop is toch heel anders dan in Nederland. Iedereen die op Curaçao weleens TV 11 of Telecuracao heeft opgezet weet waar ik het over heb. Maar dat mag de pret niet drukken.

Jos en ik hebben samen met Aysheline (cameraregie), Reitze IJbersen (zoon van wijlen NCRV-Rene IJbersen), Nelly Rosa (redactie) en Henny Geijs (sales) in no-time een half uur televisie in elkaar gezet, dat in ieder geval kwa inhoud boeit. Uiteraard valt er veel te verbeteren en dat gaan we ook doen.

Voor de eerste uitzending was minister van Onderwijs en Gezondheidszorg, Omayra Leeflang uitgenodigd. Zij heeft ook mediazaken in haar portefeuille en zij mocht komen uitleggen waaro meen Nederlandstalig TV-programma nodig is op de Curaçaose TV. Tegenover haar zat Mario Kleinmoedig, de eerste homo op Curaçao die uit de kast durft te komen en invulling wil geven aan homo-emancipatie op het eiland. Het is iedereen bekend dat Omayra daar geheel anders over denkt (over homo-emancipatie).

Als derde gast was Jeroen Boomgaardt uitgenodigd. Hij is mede-directeur van WaraWara-gps, het bedrijf dat vorige week de 'TomTom' voor Curaçao lanceerde.

Televisiemaken is iets anders dan radio. Zonder beeld is er meer ruimte voor 'foutjes', kun je kijken waar je wilt en is het makkelijker communiceren met mensen op de vloer. Onze tijd is bovendien beknopt, dus moet de regie strak zijn. En dat is niet altijd even makkelijk met Curaçaose politici die gewend zijn om de microfoon minutenlang te claimen zonder interruptie.....

Morgen alweer aflevering twee. We zijn druk bezig om Joost Pronk aan tafel te krijgen (hij heeft toegezegd). Pronk wordt verdacht van tropische vogelsmokkel naar Nederland. Daarnaast staat Bonaire in het nieuws vanwege invallen van de Nederlandse en Antilliaanse justitie bij hooggeplaatste politici op het eiland in verband met drugd- en goudsmokkel en andere vormen van slecht en ondeugdelijk bestuur. We proberen de makers van het zwartboek dat aan de basis ligt van de actie van justitie aan tafel te krijgen.

kijken dus, dinsdagavond 21:00 uur, TV11

vrijdag 28 augustus 2009

Marque, Wendy, Pim en Barryl

Het zijn weer gezellige weken op Curaçao. Niet in de laatste plaats door het bezoek van neef en nicht Marque en Wendy, met hun kinderen Pim en Barryl. Ze zijn twee weken op bezoek en komen volgende maand alweer terug, maar dan met de hele familie, dus inclusief mijn broer Henk (van wie Marque de zoon is), zijn vrouw To en zus Corrinne met aanhang

Pim is net zo oud als Jonathan en die twee zijn dan ook dikke maatjes met elkaar. Het door hun gehuurde appartment ligt vlak bij ons huis, dus een bezoekje is gauw gemaakt. Barryl is mijn prinsesje. Ze babbelt aan één stuk door en steelt ieders hart:
Zoals je op de foto kunt zien, ligt Curaçao onder een dik wolkendek. Dat was althans zondag het geval, toen we werden geraakt door een 'tropical wave'. De normale tropische buien van een halfuurtje worden dan vervangen door nog steviger buien van anderhalf uur met tussenpozen van een kwartier. Laten we die dag nou net hebben uitgekozen om met Marque en Wendy te gaan touren richting Band'abou.......

Gelukkig zijn er ook mooie dagen op Curaçao en worden we soms bezocht door één van de twee slangen die ons eiland rijk is. In een vorige post had ik er al eens over geschreven. De Curaçaose zweepslang (Liophis triscalis) heet in het Papiamento: Colebra di Kòrsou en ziet er zo uit:

De Curaçaose zweepslang is endemisch. Dat wil zeggen: hij komt alleen op Curaçao voor. Deze slang had een lengte van iets meer dan 40 centimeter, een grijsbruine kleur met drie lichtbruine strepen op zijn rug en twee strepen op zijn staart.

Dennis Braafheid, die het beest vond, durfde hem niet op te pakken. Maar ik heb ooit een item voor de radio gedaan over gevaarlijke dieren op Curaçao. Ik durfde deze wurgslang dus wel op te pakken. En als een echte Boa, kronkelde hij zich om mijn hand en hield mij in een ijzeren wurggreep:
En nu we het toch over dieren hebben. Jullie is ongetwijfeld ter ore gekomen dat er een Griend is aangepoeld op Jan Thiel Beach, vlak bij ons huis dus. Wendy heeft haar hele camera erop leeg geschoten en haalde daarmee zelfs de krant! Het beste dier, een zogenaamde Pilot Whale is zijn orientatie kwijt en wordt nu verzorgd door de mensen van Dolphin Academy. Ook Pim en Jonathan hebben zich opgegeven om op het beest te passen:

En analoog aan de autowasbeurten van mijn auto door Jonathan, zal ook deze dolfijn opknappen door zoveel aandacht en attentie......

zaterdag 15 augustus 2009

Edsilia en Berget

Afgelopen twee weken waren lekker druk en er gebeurde een leuke dingen. Hoogtepunt vorige week was wel het concert van Edsilia Rombley en Berget Lewis op Zanzibar. Persoonlijk heb ik nooit van het songfestival gehouden, laat staan gekeken. Maar een uitzondering maakte ik destijds wel voor deze 31-jarige kanjer uit Curaçao. Vlak voor het concert waren ze bij ons te gast op Paradise FM.

Nou wil het geval dat ik Edsilia wel ken, maar van Berget Lewis had ik nog nooit gehoord. Echte muziekkenners schudden wellicht meewarig het hoofd, maar het is niet anders.
Toen beide dames de redactie binnenliepen begroette ik Berget echter met de opmerking dat ze een bekend gezicht had van achtergrondkoortjes........

Echte muziekkenners barstten nu in tranen uit van zoveel onbenul, maar het is niet anders.

Berget kon er wel om lachen, want ze zei me dat, naast haar eigen hits en platenlabel, ze nog steeds in achtergrondkoortjes meedraaide.
Al dit gesukkel van mijn heeft Aysheline en mij er niet van weerhouden om 's avonds op Zanzibar te genieten van deze twee dames op het podium. Jonathan en Daniel waren ook mee. Dat we een dagje ouder worden, werd daags na het concert duidelijk, toen Aysheline en ik de hele dag "wat zeg je...?" naar elkaar riepen. Nou roep ik dat gewoonlijk altijd al, maar voor Aysheline was de tijdelijke doofheid nieuw.

Vanavond treedt Normaal op, ergens in de stad. Aysheline en ik hebben besloten dat maar over te slaan, ook al heb ik een VIP-kaart. We willen immers toch wel wat tegen elkaar zeggen de rest van de week.

zaterdag 8 augustus 2009

De Pijn van het Verdriet

Ik hoorde de moordenaars mijn naam roepen. Ze zijn aan de andere kant van de muur en niet meer dan een paar centimeters gips en hout scheiden ons. Hun stemmen klinken kil, hard en vastbesloten.‘Ze is hier... we weten dat ze hier ergens moet zijn. Zoek haar, zoek Immaculée.’Het waren veel stemmen, veel moordenaars. Ik zag ze in gedachten voor me: de vroegere vrienden en buren, die me altijd liefdevol en vriendelijk hadden begroet, liepen nu door het huis met speren en machetes en riepen mijn naam.

door Dick Drayer

Het is bijna tien uur in de avond. Immaculée Ilibagiza heeft net de handen geschud van bisschop Luis Secco en oogt vermoeid. “Mijn geest is nog fris, maar mijn lichaam wil nu rusten”, zegt ze, terwijl ze handtekeningen uitdeelt aan een aantal toehoorders van de zojuist afgelopen mis in de kerk van Brievengat. Ook de bisschop wil een handtekening.

De hele dag is Immaculée in touw geweest om haar verhaal over de ontsnapping aan de volkerenmoord in Rwanda te delen met iedereen die het maar wil horen. Haar boodschap van gebed en vergeving past perfect in de opzet van de startconferentie van het Rooms-Katholieke Centrale Schoolbestuur (RKCS) en toont aan dat bisschop Secco de touwtjes van het rooms-katholieke onderwijs weer stevig in handen heeft.

Immaculée groeit op in Rwanda, het land waar ze van houdt, omringd door de familie die ze liefheeft. In 1994 wordt haar idyllische wereld wreed verstoord wanneer haar land in een bloedige burgeroorlog terechtkomt. Bij een massale moordpartij, die in nog geen drie maanden tijd bijna een miljoen Rwandezen het leven kost, wordt haar familie afgeslacht. Immaculée overleeft deze holocaust op wonderbaarlijke wijze: samen met 7 andere vrouwen houdt zij zich 91 dagen schuil in de kleine badkamer van de dorpspastorie.

Het verhaal van Immaculée is opgeschreven in haar eerste boek: Left to Tell. De Nederlandse vertaling De Pijn van de Vrijheid doet Immaculée haar wenkbrauwen fronsen: “ik heb mijn vrijheid juist verkregen door de pijn. Vergeving is vrijheid, de pijn is voorbij”.

Deze merkwaardige en moeilijk te doorgronden uitspraak tekent Immaculée. Precies twee jaar geleden zag ik bij boekhandel Mensing Scaminada het boek van deze trotse Tutsi-vrouw. Ik heb een half uur om het boek heen gedraaid, in mijn hand gehad, teruggelegd, weer opgepakt en het tenslotte niet gekocht. Ik kan de dagen in april en mei 1994 niet vergeten en nog steeds moeilijk verwerken. De wereld keek opzij en stond toe dat één van de ergste volkerenmoorden op het Afrikaanse continent kon plaatsvinden in amper honderd dagen tijd. Daags na het begin van deze genocide moet ik voor mijn werk naar Rwanda en ben getuige van het geweld, de haat en de pijn op nog geen 50 kilometer afstand van de kleine badkamer van Immaculée.

Als ik haar dit vertel, nu 15 jaar later, zegt ze met een bijna verontschuldigende stem: “Oh, I am sorry, I am really sorry….” De woorden van Immaculée steken me: ik heb immers niemand verloren in Rwanda, ik was een buitenstaander, een toeschouwer: mijn pijn is weliswaar reëel, maar op geen enkele manier te vergelijken met die van Immaculée.

Jaren zijn voorbij gegaan, waarin ik de televisie uitzette, de krant omsloeg en wegvluchtte voor de confrontatie met Rwanda. En déze vrouw zoekt die confrontatie bewust op, elke dag, het hele jaar door! Vandaag dus op Curaçao. op uitnodiging van het Bisdom Willemstad.

“De eerste keer dat ik mijn verhaal vertelde, moest ik huilen, heel veel huilen. Maar ik voelde de noodzaak om dit te delen”, vervolgt Immaculée, “de passie om te delen is vele malen sterker dan de pijn van het verlies. Ik denk bovendien niet aan de verschrikkingen, maar aan het goede wat hier uit voort is gekomen. De motivatie om andere mensen aan te moedigen en kracht te geven, mede vanuit mijn vertrouwen op God. Weet je, toen ik schuilde voor de moordenaars voelde ik het al: haat zal nooit een antwoord kunnen zijn. Het is zinloos om haat een rol te laten spelen. Dat zou betekenen dat je iemand vergezelt in zijn slechte daden. Bovendien: de lijn van haat en geweld moet doorbroken worden. Onze kinderen mogen dit nooit meer meemaken”.

Immaculée voelt zich verwant aan het verhaal van Anne Frank, die zich ook moest verbergen om aan haar moordenaars te ontkomen. “Haar persoonlijke strijd en gevoelens, haar gedachten, waar ze doorheen moest. Daar zijn overeenkomsten. De pijn en angst om ontdekt te worden. Maar verder wil ik niet gaan. Anne schuilde voor drie jaar, ik voor drie maanden. Zij kon haar verhaal niet zelf doorvertellen, ik wel. De titel van mijn boek verwoordt het goed, de Engelse titel dan: 'Left to Tell'. Dankzij God kan ik hier staan en de wereld een boodschap van hoop geven”.

Het staat voor Immaculée vast dat haar weg geleid wordt. Een weg naar vrede en vergeving: “Mijn boodschap voor Curaçao is dezelfde als voor de rest van de wereld. Ook hier is haat en ongeduld, en ook Curaçao gaat door moeilijke tijden. Soms willen we de problemen zo op onze eigen manier oplossen. Vergeef en accepteer je lot met waardigheid. Neem geen sluipweg. Als je moet kiezen tussen ‘gelijk’ of ‘vriendelijkheid”, kies dan voor vriendelijkheid. Je kunt nooit fout zijn als je van iemand houdt. God houdt van je!”

--------------------------------------------------------





Immaculée Ilibagiza
De pijn van de vrijheid
256 bladzijden
Uitgeverij: BZZTÔH
ISBN: 90-453-0416-3




Dit artikel verscheen eerder op 6 augustus in het Antilliaans Dagblad.

donderdag 9 juli 2009

'Dat heb je me nooit verteld!'

Eén van de redenen om deze zomer naar Nederland te gaan, is het huwelijk van Elske en Robin. Voor hen die mijn familie niet zo goed kennen: Elske is de dochter van mijn broer Gé en schoonzus Rinske.

En met met nichtjes en neefjes van broer Gé heb ik toch wel een speciale band door mijn verblijf destijds in Venda (ZA) waar mijn broer en gezin destijds woonden. Ik was net van de middelbare school, de kinderen van mijn broer in de kleuterleeftijd en samen hebben we heel veel lol beleefd onder de zon. Favoriet spel van de kinderen van Gé en Rins was het verstoppen van mijn sigaretten in een tijd dat je gewoon rookte als je op bezoek kwam. Elske en haar broertjes waren hun tijd ver vooruit door mij het roken te beletten in een huis waar ook nog 'personeel' rondliep.

Twee van deze 'personeelsleden', vho-Rebecca en vho-Agnes waren speciaal overgevlogen vanuit Zuid-Afrika om Elske te verrassen op haar trouwen. Beiden speelden een grote rol in haar leven en het was fantastisch om hen weer te ontmoeten.vho-Agnes ('vho' is de aanspreektitel voor getrouwde mensen) woonde destijds op het erf van Gé en Rins en gaf mij altijd te eten als ik een bezoekje bracht. Zij heeft mij geleerd om thuis niet teveel te eten, want als je op bezoek gaat krijg je nog een maaltijd. Deze gewoonte is niet voorbehouden aan Venda en de rest van Afrika, ook in Suriname en op de Antillen is het normaal dat je je gasten eten geeft. Als ik er zo over denk, is Nederland waarschijnlijk het enige land ter wereld waar de mensen je weg sturen omdat het etenstijd is.........

Het huwelijk van Elske en Robin is waarschijnlijk het enige huwelijk in Nederland, waarbij koeien een rol speelden. Je moet namelijk weten dat in Venda de overgang van een bruid van haar familie naar de familie van haar man vergezeld moet worden door een bruidschat en dat die schat in veel tribale samenlevingen bestaat uit vee. Gé en Rinske zijn sinds afgelopen vrijdag dus de trotse eigenaar geworden van twee koeien (op de taart, gelukkig, dat wel)
Het huwelijk werd gesloten in het mooie vestingstadje Elburg, waar de geur van nostalgie en 'wat geweest is' je tegemoet komt. Aysheline en ik kwamen iets te laat aan, want we komen van de Antillen en waren getuige van een ambtenaar van de burgelijke stand, die de scheiding tussen Kerk en Staat even vergat en het bruidspaar toevertrouwde blij te zijn dat er ook nog in de kerk getrouwd ging worden.

De dominee in die kerk was een oude bekende uit Venda, ds. van Langevelde. Het moet 22 jaar geleden zijn, dat ik hem voor het laatst gezien had, en het was daarom des te opmerkelijk dat hij mij herkende met de woorden: "jij was toch die jongen die door de politie was gearresteerd en opgesloten"?

En inderdaad, ik heb in mijn jonge jaren vastgezeten in Zuid-Afrika op verdenking van 'terroristische' activiteiten (toen al!). Het was in de tijd van Klaas de Jonge, die gevlucht was naar de Nederlandse Ambassade in verband met activiteiten voor het ANC. En ik was net als Klaas ook antropoloog.....

Het grappige was dat ik dit nooit verteld heb aan mijn ouders en laat mijn moeder nu net naast ds. van Langevelde staan......

"Dick, jongen: .....wat verschrikkelijk....dat heb je me nooit verteld!!!!!"

dinsdag 30 juni 2009

De maakbaarheid van onze samenleving

Twee dagen Nederland, en het gevoel is er weer: deze samenleving is maakbaar. Althans, dat is het gevoel dat je voortdurend krijgt als je kijkt naar hoe de zaken hier geregeld zijn.

Zo kwamen we vanochtend aan in Groningen (stad) en parkeerden de auto op een zogenoemde city-parking, waarvandaan vervolgens Shuttles naar de binnenstad vertrokken. Het parkeerkaartje was geldig als vervoersbewijs voor 5 personen! Op Curaçao kunnen we niet eens fietspaden aanleggen om het autoverkeer in te dammen en de binnenstad te ontlasten en hier in de provincie wordt het allemaal maar gedaan.

Zelfs honden ontlopen de maakbaarheid van de samenleving niet. Wat Daniel overigens een kreet van opwinding ontlokte, omdat hij bij ons in de tuin altijd de poep op moet ruimen. In Nederland zou onderstaand bord afdoende zijn, was zijn stellige overtuiging. De maakbaarheid van de samenleving.............

Het bord staat er overigens nog. Het beeld over Antillianen in Nederland heeft al genoeg te leiden onder de negatieve maakbaarheid van een aantal individuen uit de eilanden overzee.

Doel van onze reis naar Groningen-stad was het bezoek aan het nationale Stripmuseum. Samen met zwager Tjark en de twee jongens bezochten wij dit handig naast de McDonalds gepositioneerde museum (zou ook hier de Tweede Kamer inspraak hebben gehad?).

Veel oude en iets minder nieuwe striphelden verwelkomde ons in zalen vol met artefacten en andere bezienswaardigheden. Duidelijk was te zien dat dit museum geen contempory comics in huis bewaarde, zodat Jonathan en Daniel al gauw riepen of we niet naar die handig gesitueerde McDonalds konden gaan.

Tjark en ik hadden echter handen en ogen tekort en lieten ons vermaken met de strips van Dick Bos en Eric de Noorman (beiden van Tjark) en Franka, Agent 327 en Jan Jan's en de kinderen (allen van mij).

Hoogtepunt, voor mij althans, was een strip op posterformaat aan de muur van Jan en Jan Jans, samen uit eten - zonder kinderen -, waar Jan Jans tijdens romantisch kaarlicht en gemijmer van haar man ineens - tussen neus en lippen - haar man toebijt: "Jan, eet je sla op"! De reactie van Jan is hartverwarmend:De maakbaarheid van de samenleving begint bij je eigen relatie. Dank Jan, voor deze wijze les!

maandag 29 juni 2009

Bekende Nederlanders (....en Hongaren)

Het leuke van bij de radio werken is, dat er soms beroemdheden langs komen, die zelfs ik leuk vind. Of laat ik het beter zeggen: die zelfs ik ken. Het gebeurt me namelijk maar al te vaak, dat ik celebrities niet herken en dus ook niet weet of ik ze leuk vindt of niet....

Zo kon het eens gebeuren dat ik op het strand naast Gerard Joling lag te zonnebaden en dat Aysheline mij daar bij vertrek opmerkzaam op maakte. Nee, die had ik totaal niet herkend in zijn tanga...
En dan laat ik maar in het midden of ik Gerard Joling leuk vind of niet.

Zo was het onlangs raak op de redactie, toen Paul van Soest en Gerard Cox langskwamen. Meestal bezoeken BN-ers onze studio voor het ochtendprogramma van Pepijn Bierenbroodspot (SBS6, Reporter) en ook deze twee comedianten kwamen voor Pepijn. Rosalie, onze hoofdsales, vroeg aan Gerard of ze met hem op de foto mocht: "dat is zo leuk voor m'n moeder", zei Rosalie met een bedeesd stemmetje.
Waarop Gerard meewarig zijn hoofd schudde en zei dat het tegenwoordig droevig gesteld was met hem, nu er alleen nog foto's gemaakt werden "voor de moeders van al die mooie, jonge meiden".

Deze week was het opnieuw raak: Candy Dulfer kwam langs in de studio. Samen met vriend en manager. Nu vind ik Candy Dulfer heel erg leuk en heb ook nog weleens biertjes met haar vader gedronken in café België aan de Nieuwegracht in Utrecht, en dus zag ik mijn kans schoon voor een leuke foto. Alleen ben ik te schijterig voor mezelf (ik durfde vroeger ook nooit om een handtekening te vragen) en dus vroeg ik Candy of ze met Daniel op de foto wilde: "Da's zo leuk voor hem", wist ik te liegen. Helaas zetten 8-jarige kinderen dit soort leugentjes zelf recht door hardop te zeggen, dat-ie van zijn vader moest..........

Afijn, Daniel dus mooi op de foto bij een glimlachende en uiterst innemende Candy Dulfer.
We raken daarna even aan de praat, waarop Candy aan Daniel vraagt of hij zo van voetbal houdt? Ook zij had het oranje trico-tje om Daniel's schouders ontdekt.
Toen Daniel bevestigend antwoordde en zijn positie en elftalstand had doorgegeven, zei Candy dat haar vriend - die naast haar stond - een hele bekende voetballer was: "...uit Hongarije!".

Ik vroeg uiteraard wie hij dan wel was - ik herken immers zelfs Gerard Joling niet - en na het antwoord van Candy, dat we hier toch echt voor Belá stonden, begon Daniel opzichtig na te denken met drie vingers aan de kin en twee ogen naar het plafond.

Na enkele seconden wist hij Candy vervolgens mee te delen, dat Belá niet meer voetbalt, "want hij zit alleen nog maar in FIFA 2004...."

Ouders met kinderen boven de zes jaar herkennen ogenblikkelijk de origine van de woorden van Daniel: de Playstation! en vooral de liefde voor het spel FIFA.
En waar ik mijn kennis vroeger moest opdoen uit de papieren Winkler Prins, daar gebruiken kinderen de playstation dus voor.

Je begrijpt dat de volgende foto wél op verzoek van Daniel gemaakt werd, ondanks dat het hier dus gaat om een ex-voetballer. Of zoals Daniel mij toefluisterde: "een hele oude voetballer, Papa".

Ik wou dat ik oud was.

zondag 21 juni 2009

De laatste loodjes

Het is zondagavond.

De jongens doen alsof ze slapen, maar spelen stiekum met hun PSP onder het dekbed. Leuk om te zien dat zij rotsvast overtuigd zijn van het feit dat ik níet jong ben geweest en dus ook nooit stiekum lag te lezen met een zaklamp onder de dekens. We hadden vroeger en geen dekbed en geen PSP (op die van Fred van der Spek na dan) en bovendien moesten de handjes boven de dekens, anders zag J.........(vul zelf maar aan).

Jonathan ligt als 13-jarige puber zich zwaar voor te bereiden op zijn studententijd, door laat naar bed te gaan en zo mogelijk nog later op te staan. Zijn school kent het boor mij onbekende fenomeen van proefwerkweek. Dus hebben ze na die week gewoon vrij tot aan de vakantie! Niks geen onverwachte repetities van zeikerige leraren die je op die manier scherp probeerden te houden voor de dag des oordeels. Nee hoor, gewoon: afgemeten en ontdaan van elke onverwachte ingeving, een proefwerk. Aysheline zei me dat dat tegenwoordig in Nederland ook zo is.......

Afgelopen week heb ik een Radio en Televisie-training gehad van Radio Nederland Wereldomroep. Samen met nog 30 andere persmensen 4 dagen in de schoolbanken om te leren wat je eigenlijk al zou moeten weten: hoe presenteer je voor de camera en achter de microfoon.
De training werd gegeven door Desiree Martis (l) en Noraly Beyer (r). Desiree presenteert wekelijks een aantal uitzendingen voor Radio Nederland Wereldomroep, gericht op Suriname en de Nederlandse Antillen. Noraly kennen jullie waarschijnlijk wel. Ze is weg bij het NOS-journaal en geeft nu o.a. trainingen. Een erg innemende vakvrouw! Allebei trouwens.

De cursus was in meer opzichten leerzaam. Niet alleen vanwege de vele vaktips en trucs, maar ook vanwege het netwerken. Eindelijk tijd om met je collega's te praten en te discussiëren. Dat laatste vond ik erg educatief. Er is toch nog wel een verschil in benadering tussen vooral de manier van televisiemaken op Curaçao en in Nederland. Noraly lag regelmatig in de clinch met wat eigenwijze koppen van Telecuracao, die bepaalde zaken al jarenlang fout doen, maar dat natuurlijk niet durven toe te geven temidden van hun vakbroeders. En een ieder die weleens gekeken heeft naar Telecuracao weet meteen wat ik bedoel......
Als je meer foto's wil zien: Klik hier!

Deze week de laatste loodjes. En daarna Nederland. Wordt nog wel een drukke week, want staatsecretaris Albayrak en Bijleveld komen nog op bezoek. Maar eerst morgen gewoon weer een uitzending tussen 18.00 en 18.30 en 23.00 en 01.00 (NL-tijd). Als je wilt luisteren:

http://www.paradisefm.an/

En voor de trouwe bezoekers van mijn nieuwssite op http://www.curanieuws.com/: de site ligt eventje plat ivm met een meningsverschil met mijn Amerikaanse provider. Hij stelt namelijk dat ik 16,000 bezoekers per dag heb. En of ik mijn account van 70 dollar per jaar maar even om wil zetten naar 200 dollar per maand.........

Van zulke bezoekersaantallen kan ik alleen maar dromen. En dromen zijn bedrog.

p.s. mocht je ons willen bellen in Nederland, stuur dan even een mailtje. Dan stuur ik ons nummer z.s.m op.

zondag 5 april 2009

We zijn weer thuis.....

Zo'n weekje Nederland is leuk, maar thuiskomen is zo mogelijk nog leuker. Ik vloog dit keer met Martinair en ik moet zeggen dat die Comfort-class mij wel bevalt. Geen echte 'business', maar wel veel ruimte. Op zowel de heen- als de terugvlucht had ik drie (!) stoelen tot mijn beschikking. En dat houdt in dat ik na beide vluchten verschoond bleef van een jet-lag. De meeste mensen krijgen er één als ze naar de zon toereizen, een enkeling heeft er last van met zon in de rug en ik krijg hem in alle richtingen.


De week in Nederland eindigde gelukkig met vrienden die bij elkaar zijn gebleven (zie vorige post). Zondag en ik naar mijn zus in Groningen gegaan en maandag had ik een shopping day voor Aysheline. Nee, geen parfum of iets in die richting: gewoon remschijven, remblokken, draagarmen voor de Renault. Deze mooie auto is totaal incourant op Curaçao, dus elke trip naar Nederland gaat vergezeld van een lege koffer waarin op de terugreis de halve 'NAPA' wordt meegenomen.


En auto-onderdelen in je koffer betekent open-die-koffer op Hato. Bijbetalen meneer. Heel Nederland klaagt over het belastingparadijs op de Antillen, maar ik kan jullie verzekeren dat ik me scheel betaal..................


Mijn moeder en reden om naar Nederland te gaan maakt het ondertussen goed. Ze kwwam uit het ziekenhuis toen ik aankwam en rolatorde weer stevig door haar flatje toen ik wegging.

Ze hebben bij controle afgelopen vrijdag wel een nog niet eerder opgemerkte vlek op haar nieren gevonden, die wellicht slecht nieuws betekent. Maar mijn moeder is er redelijk nuchter onder. Ze heeft zich er toch sterk doorheen geslagen tot nu toe en lijkt de moed weer enigszins hervonden te hebben.

De terugvlucht naar Curaçao voere over Aruba. Vlak naast mij zat een vreemde snuiter die een maandje indianen kijken ging goen in Peru. Hij was getrouwd en had een dochter van zeven, die beide achterbleven, omdat papa zijn 'ding' moest doen (zijn zijn woorden, hoor). Hij had niets voorbereid en was gewoon vertrokken. Dat moet wel misgaan, zou ik zeggen. En dat klopt, want zijn vlucht naar Miami was geannulleerd en nu probeerde hij via Aruba naar Miami te komen om dan al vliegend over Aruba naar Peru te gaan. Nee, die komt er wel.

Tegen de avondschemering, met prachtig vergezicht over Banda'bou landde ik op Hato en zag Aysheline en Jonathan en Daniel weer. De laatste twee voornamelijk geïnteresseerd in mijn koffer, wat me terugdeed denken aan al die reizen van mijn eigen vader. Hij nam namelijk altijd iets mee voor ons, al zat er geen stekker aan en kon je het niet in een player doen.

Curaçao is een week tijd gelukkig niets veranderd. De politici ruzieën nog steeds met elkaar, de regen valt 's nachts, de stranden zijn wit en happy hour op Mambo begint nog steeds om 5.30 uur. Als je klaar bent met werken. I love Curaçao.

zaterdag 28 maart 2009

Nederland vakantieland

Tot mijn schrik zie ik dat ik ruim een maand deze weblog links heb laten liggen. Tijd zal ongetwijfeld een rol spelen. Zeker gezien het feit dat ik dagelijks mijn nieuwslog op www.knuku.com moet bijhouden. 

Het is nu zaterdagmorgen en ik kijk vanachter een grote mooie applemachine de troosteloze, trieste en grijze wereld van Nederland in. Sinds mijn aankomst, afgelopen woensdag, heeft het aan een stuk door gemiezerd! Nederlanders zijn er zo aangewend, dat ze op de radio melden dat het een beetje grijs is vandaag. Een beetje? Mensen kom aan, get a grip!

Gelukkig vergoedt het ontmoeten en zien van oude bekenden veel en heeft een beetje kroeg al snel sfeer en ambiance als de regendruppels de beslagen voorruit van een new design voorzien.

De afgelopen dagen ben ik bij mijn moeder in Apeldoorn geweest. Zij is de reden voor mijn kort verblijf. Het gaat redelijk goed met haar, al moet ze wel weer onder de scan, omdat er een vlekje is ontdekt op haar nieren. 

Verder reis ik het land door en constateer dat de hele wereld in scheiding ligt. Is er een virus? Epidemie? Ik was uiteraard op de hoogte van de statistieken hier te lande, maar als je op een willekeurige dag drie vrienden bezoekt en zij bij binnenkomst zeggen: "Dick, ga even zitten, we moeten je wat vertellen", dan is het wel schokkend. Het vierde koppel dat ik die dag zou bezoeken, heb ik van te voren opgebeld en gevraagd of ze nog bij elkaar zijn en willen blijven: "anders kom ik niet" .

Gisteren had Betty een borrel met oud-collega's georganiseerd in 'Eik en Linde'. Dit kroegje naast de Hollandse Schouwburg op de Plantage Middenlaan was altijd een borrelplekje toen ik nog bij Artsen zonder Grenzen werkte. Met Jaap ben ik ook nog even op kantoor geweest en heb veel ex-collega's ontmoet. Erg leuk.

Naast ex-collega's was de kroeg gevuld met mannen met rokken. Nee, de Plantage Middenlaan staat niet in het red-light-district, wel speelt Nederland morgen in de Arena tegen Schotland.
En die wedstrijd ga ik vanavond bekijken in Zaandam bij Ken en Astrid.

Maar eerst naar de Media Markt vandaag. Jonathan en Daniel hebben een hele waslijst aan playstation, psp en wii verlangens bij vertrek in mijn koffer verstopt.

op een vindbare plek........


maandag 23 februari 2009

Gran Marcha 2009!

Het regent de laatste tijd zovaak, dat je zelfs voor het Karnaval 2009 de weerverwachting gaat raadplegen. Maar gelukkig, het bleef droog.

Gisteren was de Gran Marcha, zeg maar de grote parade van het karnaval. 32 groepen met 10-tallen deelnemers paradeerden van de Rooseveltweg/Jan Noorduynweg tot in Otrobanda. Aysheline, de jongens en ik zitten gewoontegetrouw bijna aan het eind op de Roodeweg in Otrobanda en moesten wachten tot bijna half vijf totdat de eerste groep langs kwam. We hadden toen al vanaf 12 uur gewacht.

Geen probleem, de tuin van Dennis met boom en parkeerplaats en gegarandeerde zitplek langs de route vergoed een boel. Bovendien hadden we twee BBQ's opgezet een een groot aantal ijsjugs met koude versnaperingen.......dus we kwamen de tijd wel door.



Ank Bijleveld, de Nederlandse staatsecretaris van Koninkrijksrelaties zou ook meelopen, zo was vooraf aangekondigd. Maar helaas: er was teveel politieke druk. Nederland in het algemeen en Ank Bijleveld als kopstuk in het bijzonder zijn niet echt geliefd bij een aantal mensen op het eiland en weigerden mee te lopen, als Ank ook mee zou doen. Zelfs op de enige dag dat iedereen op het eiland één kan zijn, lukt het ons niet om dat ook daadwerkelijk te realiseren............

(zie ook: http://www.knuku.com/index.php/curacao/14-kunst-a-cultuur/97-gran-marcha-zonder-bijleveld)

Jammer.


zondag 8 februari 2009

Onbedoeld in het nieuws

Ze zijn blond, vrouw, tussen de 18 en 25 jaar oud. Lopen met z'n vieren over straat, bezoeken typisch hollandse kroegjes in Punda en wonen allemaal in de Nieuwstraat. Ze integreren nauwelijks, praten geen papiaments en gaan na zes maanden weer terug naar Nederland.

Ik heb het over de Nederlandse stagiair.

Twee weken geleden kwam deze groep onbedoeld in het nieuws doordat de oppositie in de eilandsraad van Curaçao een motie had voorbereid waarin zij de coalitie opriep om Nederlanders die niet op Curaçao zijn geboren (de witte Nederlander in 99,9% van de gevallen) en meestal maar kort verblijven, uit te sluiten van het aanstaande staatkundige referendum. Het referendum waarin de bevolking zich kan uitspreken over de huidige staatkundige koers naar autonomie van Curaçao:

Hoewel er wel wat valt te zeggen om tijdelijke passanten niet mee te laten beslissen over de toekomst van Curaçao, begeeft de oppositie zich op zeer glad ijs met deze motie. De behoefte om het volkse begrip 'Yu'i Korsou' (kind van Curaçao) te omschrijven en te definiëren is niet nieuw, maar om deze te koppelen aan politieke rechten is op z'n zachts gezegd 'dubieus'.
Plaats dit gegeven dan ook nog eens in de contekst van de afgelopen VIA-discussie en menig haar gaat, samen met de gefronsde wenkbrauw, rechtovereind staan. De hele oppositie (en coalitie) schreeuwde -terecht- moord en brand toen het Nederlandse kabinet zich voornam om etnische registratie via de Verwijsindex Antillianen (VIA) te introduceren om zo de ongrijpbare groep van niet-ingeschreven Antilliaanse probleemjongeren in kaart te kunnen brengen.
Diezelfde oppositie komt dan vervolgens met bovenstaande motie en ziet geen verband. Ik krijg er een ongemakkelijke balk-splinter, verwijtende pot-en-ketel-gevoel van................

De populistische eilandraadsleden van de MAN, NPA en PS wisten in de marge van deze - door de coalitie 'rascistisch' gelabelde motie nog mee te delen dat het toch niet zo kan zijn dat de Nederlandse stagiaires de staatkundige toekomst van Curaçao gaan bepalen!?

Los van het antwoord op deze vraag, weet iedereen dat de 500 stagiaires, die op enig moment op ons eiland verblijven niet mogen stemmen, omdat zij niet uitgeschreven zijn uit Nederland (vanwege studiebeurs) en dus ook niet ingeschreven staan op Curaçao. Nog los van het feit dat 500 stemmen op 62.550 stemmende kiezers (het aantal dat bij het laatste referendum van 2005 opkwam) vermoedelijk geen verschil zal maken en nog los van het feit of deze groep en-masse 'JA' zal stemmen, want daar is de oppositie uiteraard bang voor........

-0-0-0-0-

Nauwelijks een week later komen de stagiaires opnieuw in het nieuws, onbedoeld. Op maandag 2 februari worden 4 blonde studenten 's avonds na eetcafé bezoek in de Nieuwstraat overvallen door 2 gewapende boeven. Eén van de stagiaires weet weg te rennen, een andere student houdt haar tas met spullen stevig geklemd in de arm en de overige twee moeten hun spullen afgeven. De overvallers zijn zelf nog zenuwachtiger dan hun slachtoffers, maar weten wel te ontkomen.

Drie dagen later vind ik één van de stagiaires, Angela, bereid om haar verhaal in mijn uitzending te doen. We spreken voor het (opgenomen) gesprek af welke onderwerpen ik niet aan mag snijden (bijvoorbeeld: waar ze werkt en woont) en ik spreek met haar af - dat doe ik altijd bij traumatische verslagen - dat zij de regie heeft over het gesprek: zij kan te allen tijde haar zinnen herfraseren en aan het einde van het interview kan zij besluiten om het alsnog niet uit te zenden.

Het gesprek loopt voorspoedig en beiden zijn we tevreden over het resultaat. De uitzending is over twee uur.

Eén uur later belt Angela mij in paniek op: haar vriendinnen staan huilend en trillend aan de telefoon en willen niet dat het interview uitgezonden wordt. Ze zijn als de dood dat de daders na het interview hen op komen zoeken en wraak komen nemen: "ze hebben ons fototoestel, heeft één van mijn vriendinnen gezegd, dus ze weten precies hoe we er uitzien en ze weten waar we wonen", aldus Angela. Uit alles blijkt dat deze meiden nog zwaar getraumatiseerd zijn door het incident en nog niet echt helder kunnen denken. De overvallers luisteren vermoedelijk niet naar een nederlandstalige zender; het interview geeft geen aanleiding tot wraak; overvallers willen na hun daad zover mogelijk verwijderd zijn van de crimescene, terwijl slachtoffers het omgekeerde denken ('ik zie in elke zwarte man een dader').

Ik praat een half uur met Angela en ze besluit dat ik het alsnog mag uitzenden. vlak voor de uitzending belt ze opnieuw en zegt opnieuw dat ik het niet mag uitzenden: 'mijn vriendinnen willen het niet'. Op de vraag wat ze zelf wil, antwoordt ze dat ze geen problemen heeft. Ik vraag haar de telefoonnumers van haar vriendinnen en mijn collega Nelly belt ze op om ze gerust te stellen en 'toestemming' te krijgen. Ik beloof Angela om haar na de uitzending op te bellen.

Ik weet dan al dat ik het gesprek ga uitzenden. Ik heb al 2 maal expliciete toestemming van mijn gesprekspartner en haar vriendinnen zijn voor mij eigenlijk geen partij in deze. Maar mochten de drie anderen echt NEE zeggen, dan zal ik het wel overwegen. Vlak voor de uitzending zegt Nelly mij dat één van de meisjes toestemming geeft, maar dat ze de twee andere dames niet kan bereiken.

Mijn besluit staat vast: uitzenden!

Na de uitzending bel ik Angela, zoals beloofd en vind vier boze meiden aan de andere kant van de lijn: "je had geen toestemming! Je hebt ons niet gebeld". Ik leg uit waarom ik wel heb uitgezonden, maar biedt hun aan om morgen naar de studio te komen, om het uit te praten. 's Avonds zegt Aysheline mij om vriend Reinoud uit te nodigen bij het gesprek. Reinoud is een ervaren trauma-psychologische hulpverlener (uit mijn Artzen zonder Grenzen tijd) en ik ben dat niet.

Vrijdagmiddag om twee uur staan de vier dames op de stoep. Ze hebben drie blonde mede-stagiaires meegenomen en zo zit ik damen met Reinoud en zeven blonde meiden aan tafel de hele overval opnieuw door te nemen en de boosheid weg te nemen.

Wat mij opvalt is dat het trauma van de overval een ongelovelijke hoeveelheid irreële angst opwekt, logische beredeneringen vertroebeld. Ik haast mij om te zeggen dat die angsten voor de slachtoffers uiteraard niet irreëel zijn.

Aan het eind van het gesprek vraag ik of de dames het goed vinden dat ik het interview op internet mag zetten, zoals ik met al mijn audio-items doe. Het antwoord is volmondig JA. Eén van de studenten zegt me zelfs om het vandaag nog te doen, want haar ouders in Nederland willen het ook graag horen.....

Eind goed, al goed.


-0-0-0-0-

zaterdag 7 februari 2009

Vuurwerk op Curaçao


Onderstaande - bijgewerkte - column is hier te beluisteren en werd vorige week uitgezonden door Paradise FM.

--------------------------------------------------------------------------------

Ik was niet de enige, die tussen Kerst en Oud en Nieuw de vele Pagara’s en vuurwerkshows afreed, samen met Aysheline en Jonathan en Daniel. De saamhorigheid en spanning – vooral op het gezicht van de jongens - vergoeden ruimschoots de kruitdampen en decibels; bovendien: het siervuurwerk is oogverblindender dan het knalvuurwerk oorverdovend is.

Maar wie dacht dat met Oudjaar het meeste en hardste vuurwerk wordt afgeschoten op Curaçao, kwam de eerste maand van dit jaar bedrogen uit. Op Curacao wordt het meeste vuurwerk afgeschoten vanaf 1 januari tot aan Kerst! En niet andersom.....

Grootste afsteker van al dat knalwerk is ongetwijfeld de Eilandsraad, zeg maar de gemeenteraad van Curaçao. Daar zitten nogal wat leden met een kort lontje en dat wil wel knallen. Zeker nu we in april een superbazooka gaan afsteken - het referendum - worden die lontjes steeds korter. Curaçao gaat door middel van een referendum besluiten de huidige koers van staatkundige hervorming voort te zetten. Een koers die moet leiden naar een autonoom Curaçao in 2010.
De benoeming van de voorzitter van de referendumcommissie was nog niet de deur uit of de gezamenlijke oppositie schreeuwde, als een gillende keukenmeid, dat deze man, Armin Konket bevoordoordeeld is: hij werkt voor de overheid en heeft gezegd dat een JA bij het referendum eigenlijk de enige optie is voor ons land Curaçao. Vreemd genoeg vond de oppositie Armin wel een zeer integer man! Snap je het nog?
Al snel bleek dat de oppositie daarin gelijk had, want Konket hield de eer aan zichzelf en stapte op als voorzitter. Het referendum – zo zal snel duidelijk worden, is geen superbazooka, maar een heuse zevenklapper. Armin Konket was de eerste, die ontplofte......

Een ander beproefd recept voor vuurwerk is het Parlementair Overleg Koninkrijkselaties. kortweg POK genoemd. In de eerste week van januari was Aruba gastheer voor dit halfjaarlijks politiek overleg tussen parlementen. De afkorting, POK, zegt meer over de aard van het beestje dan de volledige naam, zo bleek ook nu weer. En de langste Pagara was ook dit keer weer van Hero Brinkman, hij tierde dat het een lieve lust was, maar - het moet gezegd - ook zijn meegereisde collega’s van de Tweede Kamer hadden een kort lontje. Toen een deel van de ministeriële delegatie van Aruba niet verscheen, waren de Hollandse parlementsleden tamelijk geschoffeerd, Ineke van Gent van Groen Links voorop.

De Antilliaanse delegatie, de afgelopen 'Pokken' zelf het middelpunt van korte lontjes, stond erbij en keek ernaar. Voor het eerst hoefden zij nu eens niet te reageren, maar veel sympathie voor de Hollandse delegatie was er niet: in Nederland komen er toch ook geen ministers naar het POK?

Het venijn of de apotheose, zo u wilt, van de POK-vuurwerkshow zat hem echter aan het eind. Brinkman roerde zich op onorthodoxe, maar, o zo bekende wijze, en nu was het lontje van de anders zo gematigde liberaal Willibrord van Beek te kort: De Nederlandse delegatie eiste excuses voor het onfatsoen van de PVV-er en je kunt veel van Hero (of zijn partij) zeggen, maar 'excuses' staat niet in het vocabulair.....

Fatsoen is wellicht niet het goede woord als we het over de ISLA hebben. Toch belooft de raffinaderij ook dit jaar voor vuurwerk te zorgen. En als het niet knalt, dan houden we in ieder geval de rook van de PdVSA over. Voor het eerst in 25 jaar meldde de ISLA geheel uitzichzelf dat ze aan de milieunormen gaan voldoen die zijn vastgelegd in de hindervergunning.
Wat u als oplettende lezer wellicht niet weet, is dat de ISLA in de rechtzaal nog gezegd heeft de raffinaderij te moeten sluiten als ze aan die normen moeten voldoen. En ik geef het ze na: sluiting zal die belofte ruimschoots inlossen! De milieubeweging, door schade en schande wijs geworden is echter niet zo optimistisch: al vanaf 1994 belooft de raffinaderij oog voor het milieu te hebben en te investeren in een schonere uitstoot. In 2009 is daar nog helaas nog steeds niets van terecht gekomen.

Als u de zwarte rook van onze raffinaderij met de Noordoost passaat volgt, schampt u de Universiteit van de Nederlandse Antillen, de UNA. Vorig jaar nog bleek dit 'bastion van de wetenschap' op een ordinaire vuurwerkopslagplaats. Het toen gedoofde vuurtje, na de studentenopstand, smeult nog ernstig na en zonder de op tijd bestelde branspuitwagens is de kans groot dat de trots van de Antillen 'enschedese' vormen aan gaat nemen. De rector Jeanne de Bruijn begreep dat als geen ander en stelde haar functie ter beschikking, maar voor de politiek was dat niet genoeg. Herman Behr, voorzitter van de raad van toezicht van de UNA is die politici met aanstekers in de hand meer dan zat, en zegt nu op te stappen als de politiek zich daadwerkelijk met de interne zaken bezig gaat houden.
Nee, dan kun je politici beter zaken onderling uit laten vechten. Onder het mom: houdt vuurwerk op de grond, niet in de hand!
Onze minister president heeft de afgelopen maand het startsein daarvoor gegeven en een nieuwe arena gevonden om haar meningsverschillen uit te vechten: de rechtzaal. Voor het eerst in haar leven trok zij ten strijde met behulp van een advocaat om de grootste belhamel van de politiek, Helmin Wiels terecht te wijzen. De voorman van Pueblo Soberano (Soeverein Volk) heeft gezegd dat de premier heeft gezegd dat er desnoods doden mogen vallen, zolang als het traject naar autonomie van Curaçao maar door gaat. En dat schoot de minister-president van de Nederlandse Antillen in het verkeerde keelgat. Wiels bewees eens te meer de Brinkman van Curaçao te zijn en mag zich verheugen in een groep die hem adoreert en een groep die helemaal niets van hem moet hebben.
De tweedeling die zichtbaar wordt in het debat van staatkundige hervorming zet zich in de eerste maand van 2009 ook door op andere terreinen van de samenleving.

Zo zagen we in januari bijvoorbeeld de Europese Nederlander versus de Antilliaanse Nederlander. Beiden dragen hetzelfde paspoort, maar verschillen negen van de tien keer van kleur. Afgelopen maand bedacht de oppositie dat al die - voornamelijk witte - Nederlanders weleens JA zouden kunnen stemmen bij de vuurwerkshow in april en dus moest nu maar voor eens en altijd bepaald worden wie Curacaoënaar is en vooral: wie niet! En, haastten zij te melden: daarbij gaat het niet om zwart of wit. Niet iedereen was daarvan overtuigd......
In deze discussie ligt een merkwaardige paradox opgesloten. Er heerst bij één van de oppositieleden, Nelson Pierre van de NPA, de rotsvaste overtuiging dat Nederlander echt slecht denkt over Curacao en dat hij daarom JA gaat stemmen om..... al die Curacaoënaars bij het Koninkrijk te houden. Snapt u het nog?

Al met al gaf januari een aardig voorschot op het vuurwerk dat de komende maanden nog gaat komen tot aan het referendum van april (of mei, of juni, of....wie zal het zeggen?)

Maar, en ook dat is bekend: vuurwerk kan ook heel mooi zijn! Curd Everts, organisator van Ride for the Roses (de strijd tegen kanker) weet het al 5 jaar lang. Zijn evenement bracht afgelopen maand 250.000 gulden binnen, maar gaf bovenal een 'boost' in de bewustwording van kanker op ons eiland. De saamhorigheid, zichtbaar in dit evenement met zijn duizenden deelnemers staat in schril contrast tot de verdeeldheid in de politieke arena.

Een fantastisch resultaat, want voor 250.000 gulden kun je heel wat vuurwerk kopen. Siervuurwerk dan wel te verstaan!
Knalvuurwerk wordt alleen verkocht aan de Eilandsraad.

vrijdag 2 januari 2009

Een bewogen 2009!

Oef, de feestdagen in de 'donkere' maand december zijn weer voorbij. Het gewone leven kan weer beginnen. Wat mij betreft prima, want ik erger mij toch wel aan al die onproductieve dagen aan het eind van de decembermaand. Ik krijg steevast het gevoel dat er iets heel speciaals staat te gebeuren, zo rond Kerst en Oud en Nieuw, maar steevast is er ook de deceptie dat alles al is een keer is gedaan en dat er dus niets nieuws is in deze tijd....

De dagen tussen Kerst en Nieuwjaar lijkt het wel of alles stil staat. Op mijn werk hadden ze besloten dat er in de ochtend maar geen nieuws, dan wel een fatsoenlijke programmering moet zijn. En omdat je toch op je werk moet verschijnen, hang je dus maar een beetje rond. Allemaal in afwachting van de oudejaarsshow op 31 december, waarbij je oliebollen achter de microfoon staat te eten en zo half/half terug kijkt op het afgelopen jaar op een tijdstip dat je nog geen vuurwerk af mag steken en de dag naar 0.00 uur nog lang is.

Ik merk dat ik veel liever vooruit kijk.

Curaçao gaat een spannend jaar tegemoet en als je bedenkt dat het afgelopen jaar al spannend was en toch niet in de geschiedenisboekjes terecht zal komen, begrijp je dat ik nog veel liever vooruit kijk....
In april - zo is de planning - zal het volk van Curaçao zijn oordeel vellen over de koers van de staatkundige hervorming, die het afgelopen jaar ferme stappen heeft laten zien. Curaçao mag zich dan -weer- uitspreken over haar bestuurlijke en politieke toekomst. Emily de Jongh-Elhage heeft haar politieke lot - terecht - verbonden aan dit referendum. Een aftreden van haar regering als 'het volk' niet met haar meewil is wel het minst erge wat ik mij in kan denken. Ik waag mij nog maar niet aan beschouwingen, zo aan het begin van dit jaar, maar er zijn wel een aantal horror-scenarios denkbaar als Curaçao weer eens dwars gaat liggen....

De premier is in ieder geval optimistisch, maar waar ze dat gevoel aan ontleend is mij een raadsel. Het is immers makkelijker om in een referendum tegen te stemmen dan voor en het is de regering tot nu toe niet echt gelukt om de voordelen van een nieuw Curaçao aan de bevolking te laten zien.

Deze week begint in elk geval aardig. Vandaag komt de Nederlandse delegatie voor het Parlementair Overleg Koninkrijksrelaties (POK) aan op Curaçao. Morgen ga ik met ze mee op werkbezoek naar de ISLA en de Bon Futuro gevangenis. Twee hete hangijzers in de Nederlandse politiek en bij voorbaat controversieel, want in de Curaçaouse politiek kijkt niemand op of om over deze twee dubieuse dossiers van ons eiland.

En zo voorspel ik dat 2009 een bewogen jaar gaat worden en dus bij voorbaat spannender dan de dagen tussen Kerst en Oud & Nieuw. Ik ben blij dat dat achter de rug is.

Iedereen een zelfde bewogen jaar toegewenst!!