woensdag 24 december 2008

Dollars en fastfood

Het is even wennen: meer dan 50 kilometer in één richting rijden zonder de zee tegen te komen! Je raadt het al: we zijn even van Curaçao af en rijden rond in Florida.

Maandagochtend heeft Dennis ons naar Hato gebracht en zijn we met Insel Air naar Miami gevlogen. Daarna met huurauto vertrokken naar Orlando, waar we in het huis van Nick, Firkirte en Amber en Abby verblijven. Nick is een oud-collega van me van Artsen zonder Grenzen, die al een jaar of 8 in Florida woont en werkt.

Nick en gezin zijn vertrokken naar Firkirte's family in Washington DC en wij logeren zolang in hun huis in Orlando.

Ik moet een beetje wennen aan Amerika. Allereerst de kou! het is ongeveer 20 graden en dat valt niet mee, als je altijd 10 graden warmer leeft. Het heeft echter wel iets knus, want Daniel ligt terwijl ik dit schrijf, met een warme deken tegen me aan op de bank. Ook zo iets hier: er liggen overal laptops in dit huis, en televisies. Samen met de zojuist door Aysheline gekochte iTouch, zijn we dus overal online (en snel).

Een auto huren is ook een nieuwe ervaring: je tekent een papiertje, loopt een parkeerterrein op en 'you may pick any car you like'. Voor het eerst een autro gehuurd, waarbij we op kleur konden kiezen. Het is een goudkleurige Toyota RAV geworden, de kleur is op verzoek van Jonathan.

Gisterochtend uitgeslapen en ontbeten met Nick en Firkirte, daarna zijn we gaan shoppen in de Florida Mall. Ik mag van mijn baas namelijk een Mac kopen. Daarna een middagje Universal Studio. Een Disney-achtig pretpark. Erg leuk hoor. Vooral de Spiderman 3D-attractie was erg goed. Gezeten in een spiderman-auto met 3D bril werden we door een gecombineerde 3D-virtuele en echt nagebouwde stad geloodsd. De effecten waren waanzinnig: alsof je echt een flatgebouw afreed in een 90 graden positie!

Je leert dan ook de meest bekende kant van Amerika kennen: alles draait om dollars en fastfood. Dat heeft ook z'n voordelen hoor: de klantvriendelijkheid is echt top (want het verkoopt). En als je net uit Curaçao komt, voel je je daardoor ook top. Curaçao staat op het gebied van klantvriendelijkheid namelijk aan de andere kant van het spectrum.....

Vandaag stellen we de Tom-tom in op een nieuwe rit van meer dan 50 kilometer. We weten nog niet waar naar toe.

zondag 21 december 2008

De Mongoolse Vuurpot

Zondagavond. Net een DVD-tje van de hoogtepunten van Feyenoord van vorig seizoen gekregen, vraagt mijn computer wat-ie moet doen:





Nee zonder gekheid: we hebben net een weekje Betty en Juliën, twee oud-AzG-ers op bezoek gehad, dus het was reuze gezellig. Ik durf te stellen dat er deze week meer ICT-kennis over Artsen zonder Grenzen op Curaçao was dan in Amsterdam......

We hebben beiden net op de KLM en Martin Air gezet - ze reisden apart - maar als ik Nelie Smit-Kroes mag geloven, vliegen ze volgende keer samen. Betty en Juliën vielen met de neus in de boter, want afgelopen dinsdag was Jonathan jarig en Aysheline gisteren. Jonathan ging vrijdag met zijn maatjes naar de bioscoop - terwijl wij op Mambo happy hour vierden - en zaterdagavond vierde we Aysheline's verjaardag met 'Mongools pannen' op de porch. Een bijzonder geslaagde exercitie bij ondergaande zon. De traditie komt uit Mongolie en wordt ook wel de Mongoolse Vuurpot genoemd.

De pan wordt verhit door middel van houtskool en gevuld met bouillon. Daarin kun je vervolgens je groenten en vlees in koken. Erg lekker!
Het idee kregen we onlangs van Tineke Knaap, collega van Aysheline op Ban Bria.

Aysheline is 45 geworden en lijdt daar niet zichtbaar onder. En dat is maar goed ook, want je moet je energie alleen maar steken in dingen die je kunt veranderen. Zo steken we op dit moment heel veel energie in onze koffers pakken, want morgen vliegen we naar Florida, waar we een weekje op het huis van een vroegere vriend gaan passen, Nick Heemskerk. Hij woont in Orlando, dus Disney ligt binnen ons bereik. Van mijn baas mag ik een Aple kopen in de States, dus wat mij betreft kan de vakantie niet meer stuk.

Ons huis wordt zo lang beheerd door onze lieve vriendin Corien Leysner en dochter Djimantie. Ik zal proberen een reisverslag bij te houden, want een erg trouwe schrijver was ik deze maand niet!

Ik moet je zeggen dat de voorbereiding op en de verslaglegging van de RTC nogal wat tijd en energie heeft gekost. En dat is jammer, wat ik beweerde net dat je dat alleen maar moet doen als je iets kan veranderen..............................