woensdag 24 december 2008

Dollars en fastfood

Het is even wennen: meer dan 50 kilometer in één richting rijden zonder de zee tegen te komen! Je raadt het al: we zijn even van Curaçao af en rijden rond in Florida.

Maandagochtend heeft Dennis ons naar Hato gebracht en zijn we met Insel Air naar Miami gevlogen. Daarna met huurauto vertrokken naar Orlando, waar we in het huis van Nick, Firkirte en Amber en Abby verblijven. Nick is een oud-collega van me van Artsen zonder Grenzen, die al een jaar of 8 in Florida woont en werkt.

Nick en gezin zijn vertrokken naar Firkirte's family in Washington DC en wij logeren zolang in hun huis in Orlando.

Ik moet een beetje wennen aan Amerika. Allereerst de kou! het is ongeveer 20 graden en dat valt niet mee, als je altijd 10 graden warmer leeft. Het heeft echter wel iets knus, want Daniel ligt terwijl ik dit schrijf, met een warme deken tegen me aan op de bank. Ook zo iets hier: er liggen overal laptops in dit huis, en televisies. Samen met de zojuist door Aysheline gekochte iTouch, zijn we dus overal online (en snel).

Een auto huren is ook een nieuwe ervaring: je tekent een papiertje, loopt een parkeerterrein op en 'you may pick any car you like'. Voor het eerst een autro gehuurd, waarbij we op kleur konden kiezen. Het is een goudkleurige Toyota RAV geworden, de kleur is op verzoek van Jonathan.

Gisterochtend uitgeslapen en ontbeten met Nick en Firkirte, daarna zijn we gaan shoppen in de Florida Mall. Ik mag van mijn baas namelijk een Mac kopen. Daarna een middagje Universal Studio. Een Disney-achtig pretpark. Erg leuk hoor. Vooral de Spiderman 3D-attractie was erg goed. Gezeten in een spiderman-auto met 3D bril werden we door een gecombineerde 3D-virtuele en echt nagebouwde stad geloodsd. De effecten waren waanzinnig: alsof je echt een flatgebouw afreed in een 90 graden positie!

Je leert dan ook de meest bekende kant van Amerika kennen: alles draait om dollars en fastfood. Dat heeft ook z'n voordelen hoor: de klantvriendelijkheid is echt top (want het verkoopt). En als je net uit Curaçao komt, voel je je daardoor ook top. Curaçao staat op het gebied van klantvriendelijkheid namelijk aan de andere kant van het spectrum.....

Vandaag stellen we de Tom-tom in op een nieuwe rit van meer dan 50 kilometer. We weten nog niet waar naar toe.

zondag 21 december 2008

De Mongoolse Vuurpot

Zondagavond. Net een DVD-tje van de hoogtepunten van Feyenoord van vorig seizoen gekregen, vraagt mijn computer wat-ie moet doen:





Nee zonder gekheid: we hebben net een weekje Betty en Juliën, twee oud-AzG-ers op bezoek gehad, dus het was reuze gezellig. Ik durf te stellen dat er deze week meer ICT-kennis over Artsen zonder Grenzen op Curaçao was dan in Amsterdam......

We hebben beiden net op de KLM en Martin Air gezet - ze reisden apart - maar als ik Nelie Smit-Kroes mag geloven, vliegen ze volgende keer samen. Betty en Juliën vielen met de neus in de boter, want afgelopen dinsdag was Jonathan jarig en Aysheline gisteren. Jonathan ging vrijdag met zijn maatjes naar de bioscoop - terwijl wij op Mambo happy hour vierden - en zaterdagavond vierde we Aysheline's verjaardag met 'Mongools pannen' op de porch. Een bijzonder geslaagde exercitie bij ondergaande zon. De traditie komt uit Mongolie en wordt ook wel de Mongoolse Vuurpot genoemd.

De pan wordt verhit door middel van houtskool en gevuld met bouillon. Daarin kun je vervolgens je groenten en vlees in koken. Erg lekker!
Het idee kregen we onlangs van Tineke Knaap, collega van Aysheline op Ban Bria.

Aysheline is 45 geworden en lijdt daar niet zichtbaar onder. En dat is maar goed ook, want je moet je energie alleen maar steken in dingen die je kunt veranderen. Zo steken we op dit moment heel veel energie in onze koffers pakken, want morgen vliegen we naar Florida, waar we een weekje op het huis van een vroegere vriend gaan passen, Nick Heemskerk. Hij woont in Orlando, dus Disney ligt binnen ons bereik. Van mijn baas mag ik een Aple kopen in de States, dus wat mij betreft kan de vakantie niet meer stuk.

Ons huis wordt zo lang beheerd door onze lieve vriendin Corien Leysner en dochter Djimantie. Ik zal proberen een reisverslag bij te houden, want een erg trouwe schrijver was ik deze maand niet!

Ik moet je zeggen dat de voorbereiding op en de verslaglegging van de RTC nogal wat tijd en energie heeft gekost. En dat is jammer, wat ik beweerde net dat je dat alleen maar moet doen als je iets kan veranderen..............................

vrijdag 28 november 2008

The Elephant Man

Ooit de film 'Elephant Man' gezien? Ik wel en sinds deze week lijk ik ook nog op de beste man, getuige nevenstaande charmante foto.

Afgelopen dinsdag waren we te gast op de verjaardag van Michou, dochter van Patricia en Willem, vrienden van ons. Patricia liep met rode ogen rond, wat haar niet verhinderde om de taart aan te snijden en biertjes door te geven. De incubatietijd van haar genereuze handelingen was krap 12 uur, toen ik de volgende ochtend trekkende bewegingen voelde in mijn linkeroog: alsof er zand in zat.

Enige tijd later, onder mijn dagelijks nieuwsprogramma D-day, keek mijn technicus Erwin van der Bliek, mij verwilderd aan en dwong mij in de spiegel te kijken: wat een geluk dat ik voor de radio werk!


De dokter verzekerde mij dat mijn zicht weer terug zou komen, maar dat ik een op dit moment heersende oogziekte 'Wowitus' heb. 'Wowo' is het Papiamentse woord voor 'oog', en 'itis' kennen we vanuit het Latijn. Dus het is fijn om te weten dat ik een 'oogontsteking' heb, dank u wel dokter!


Gelukkig heeft Rob, want zo heet mijn huisarts, gestudeerd en wist hij me te vertellen dat ik het Adenovirus heb. Dit is een gewoon verkoudheidsvirus dat in de regel vanzelf overgaat. Ik schijn er alleen een bacterie bij te hebben verzameld, waardoor ik alsnog aan de antibioticum moet.


De Elephant Man moet contact gestoord zijn geworden, want door het grote besmettingsgevaar, ontwijkt iedereen me vanaf dinsdag hier in huis. Ik mag nergens aankomen en moet de hehe dag met de handen onder de kraan, voordat ik een deurkruk aanraak of de afstandsbediening gebruik. Zelfs Daniel roept de hele tijd: "heb je je handen gewassen papa?". Nog even en hij heeft het meer geroepen tegen mij, dan ik in heel zijn leven tegen hem.....


Met gevaar dat straks Radio Paradise plat gaat met zijn ogen, mag ik dus ook niet werken. De eerste dagen heb ik nog wel vanuit huis mijn uitzendingen geproduceerd, maar na twee dagen heb ik ook dat opgegeven. Laat ik nu toch eens echt uit gaan rusten.


Zolang ik geen kermisattractie wordt, bevalt me dat bovenmatig goed!

dinsdag 25 november 2008

Seal - A Change is Gonna Come

Ik was het al enige tijd van plan, maar door drukte op de redactie kwam er maar niets van: even stil staan bij Obama's verkiezing tot 44e president van de Verenigde Staten.

Het is alweer wat weken geleden, dus het lijkt mosterd na de maaltijd. Toch doe ik het, omdat de manier waarop de muziekjongens van ons radiostation reflecteren op de die uitverkiezing toch wel bijzonder is. Net zo bijzonder wellicht als de verkiezing van Obama zelf.

Ik had - de dag na de verkiezingen ten behoeve van onze nieuwsuitzendingen wat audio verzameld over Barack Obama en Marc Pols (aka Mark van Dale) combineerde dat met het nummer 'A Change is Gonna Come' van Seal:


http://www.knuku.com/sound/seal.wma



Dit resulteerde in een unieke en mooie mix, waarin de 'acceptance speech' van Obama verstrengeld wordt met de muziek van Seal. Heel bijzonder!

vrijdag 14 november 2008

De tweede fase.....

Volgens Jan-Kees Emmer is de tweede fase van de economische crisis in de Verenigde Staten begonnen: "het lijkt wel of er een kopersstaking is uitgeroepen", aldus Jan-Kees.

Zo wilde hij een winterjas gaan kopen en vond deze in rekken met verlaagde lenteprijzen.

Het einde van de slechte tijden is niet in zicht: "het belangrijkste is nu het vertrouwen in de economie van de bevolking te winnen, zodat mensen weer meer gaan uitgeven", zegt Jan-Kees.

“Hebben we het ergste nog niet gehad?”(mp3 - 5.06)

-------
Jan-Kees Emmers is correspondent voor de Telegraaf in New York en komt bijna dagelijks in mijn nieuwsuur op Paradise FM: elke werkdag van 23.00 tot middernacht en op vrijdag een uurtje eerder (Nederlandse tijd). Luister hier!

zondag 9 november 2008

Nederlands met tropisch tintje

Auteur: Miriam Sluis

In het overvolle Curaçaose medialandschap zitten vooral de Nederlandstalige media in de lift. De toestroom van Nederlandse stagiaires, ‘penshonados’ en toeristen maakt de markt lucratief.

Door het raam van de studio van radiostation Paradise FM kijkt eigenaar Cees Baas op de pastelkleurige gevels van de Handelskade in Willemstad. Beneden, in de St. Annabaai, draait de karakteristieke pontjesbrug open om een torenhoog vrachtschip door te laten. Marco Borsato schalt door de studio. ‘We willen een stadszender zijn’, zegt Baas. ‘Nederlandstalig, maar wel vanuit een Curaçaos oogpunt.’Met een investering van ruim 444.000 euro, weggekochte sterren van andere stations en – in het kader van de financiën – een golden oldies zusterstation, is Paradise FM door de concurrentie omgedoopt in ‘het Talpa van Curaçao’. Baas ziet het zelf ook zakelijk: als de zender binnen een half jaar geen winst maakt, trekt hij de stekker eruit.

Paradise FM, de zender bestaat sinds 1989, is in vernieuwde vorm nu twee maanden in de lucht. Het overvolle Curaçaose medialandschap, met circa dertig radiozenders, drie tv-stations en negen dagbladen op een bevolking van 137.500 mensen, bestaat voornamelijk uit Papiamentstalige pers. Het vernieuwde Paradise FM symboliseert daarin de groeiende interesse in Nederlandstalige media, nog geen 20 procent van het totale aanbod.

‘Curaçao zit in de lift’, zegt eigenaar Michael Willemse van het Antilliaans Dagblad in zijn kantoor even buiten het centrum van Willemstad. De afgelopen jaren bezochten steeds meer Nederlanders het eiland. Naast ruim 100.000 Nederlandse toeristen en circa 1200 stagiaires per jaar, nam ook het aantal Nederlandse gepensioneerden en tweedehuisbezitters de afgelopen jaren explosief toe. Genoeg reden voor Willemse om, na ruim elf jaar als hoofdredacteur van Curaçao’s oudste Nederlandstalige avondkrant Amigoe, in mei het bestaande Antilliaans Dagblad over te nemen.

Tot nu toe zijn de Curaçaose kranten, vooral de Papiamentstalige, gericht op sensatie en bloederige foto’s. Dat is een Caraïbische, zelfs Zuid-Amerikaanse traditie. Voor Willemse, op het eiland geboren, is het belangrijk om naast de toestromende Nederlanders ook Curaçaose opinieleiders en decision makers te bereiken. ‘Ik zag altijd al ruimte voor een inhoudelijk sterke Nederlandstalige ochtendkrant. Maar het blijft tegen elkaar opboksen in deze kleine markt.’
Zo is Jos Campman, oud-hoofdredacteur van Omroep Gelderland en nu interim-manager bij het oudste Curaçaose radiostation, Hoyer, geschrokken van de concurrentie en het gebrek aan een publieke omroep in de oud-kolonie. Campman: ‘Hoyer vervult een maatschappelijke taak, maar daar krijg je als station niets voor terug.’

Vanuit een studio met uitzicht op zonnende badgasten en een azuurblauwe zee heeft station manager Egon Sybrandy minder moeite om zijn Nederlandstalige Dolfijn FM in de markt te zetten. Door een snelle programmering stond Dolfijn FM al snel bekend als stagiairezender. ‘In het derde jaar’, zegt Sybrandy, ‘zijn we erachter gekomen dat als je je alleen op Nederlanders richt, de groep beperkt blijft.’ Door bewust een meer Curaçaose focus in de program¬mering te brengen trekt de zender nu steeds meer Curaçaoënaars, veelal geremigreerd uit Nederland.
Dat is bij Paradise FM nog niet aan de orde. ‘We zijn bezig een echte Curaçaose nieuwsredactie op te zetten’, zegt hoofdredacteur Dick Drayer. ‘Daar heb je mensen voor nodig: Curaçaose journalisten die de benen uit hun lijf willen rennen. Die zijn nog moeilijk te vinden.’

Foto: Prince Victor

zondag 2 november 2008

Amstel Curacao Race 2008

Gisteren beleefde Curaçao de 7e editie alweer van de Amstel Curaçao Race. Wij versloegen de wedstrijd samen met Renaat Schotte van de BRT (Sporza) en Walter Hofstede, lokale anchorman in het wielrennen.

Ik weet zelf niets van wielrennen, althans ik volg het niet. Maar praten met winnaars en verliezers en toeschouwers kan ik wel. Dus stond ik samen met collega Ruben aan de Start/Finish bij het Lion's Dive hotel.

De hele week had het geregend op Curaçao, maar gisteren scheen de zon weer ongenadig hard. Ook de renners hadden het daar zichtbaar moeilijk mee. Vooraf kwam ik een 'oude' kennis tegen, Peter van der Horst, die hier voor het RST (politie) zit en als amateur mee zou doen. In totaal 175 lokale renners mengden zich tussen de professionele wielrenners, zoals Theo Bos, Michael Boogerd (dit was echt zijn laatste wedstrijd) en Frank en Andy Schleck.

Na afloop kwam ik Peter weer tegen. Hij had het gehaald, maar beaamde wel dat professioneel wielrennen toch nog een tikkeltje harder gaat dan hij dacht: "Ik fietste aardig mee, totdat de profs besloten om er hun wedstrijd van te maken. Eén tandje erbij en ik heb ze nooit meer gezien...."

Het aardige van deze race was het gebruik van een zogenaamd 'trace & tracking'-systeem. Alle deelnemers hadden een GPS-zender op hun fiets, waarmee op Internet de hele race te volgen was. Samen met het geluid van Paradise FM was het plaatje dan compleet.

De Amstel-Curaçao race is een idee van oud-wielrenner Leo van Vliet (mijn buurman op Jan Thiel). In 2001 zat hij op het strand -samen met Erik Beukink - en bedacht dat als je wielrenners aan het einde van het seizoen een gratis vakantie aanbied, ze best een rondje van 80 kilometer willen fietsen. En zie daar: een mooie promotie voor Curaçao ontstond. Een promotie die hopenlijk ook volgend jaar weer zal plaatsvinden. Ik heb me uitstekend vermaakt!

O ja, de winnaar van de 7e editie was Andy Schleck.

zondag 19 oktober 2008

De week van Omar en Marlies

Vrijdagavond half zes werd het lichaam van Marlies van der Kouwe gevonden in het struikgewas van de wijk Amboina op Bonaire. Het lichaam was begraven, maar zou zijn blootgelegd als gevolg van de tropische depressie Omar. 'Mar' in het papiamento betekent 'zee'. Trek Omar en Marlies samen en je vraag je af of toeval wel bestaat....

Uiteraard hebben we bij Paradise FM gisteren de hele dag aandacht besteed aan wat de Officier van Justitie David van Delft noemde: de afsluiting van het eerste spoor van het onderzoek. Het tweede spoor zal moeten leiden naar de rechtzaak van diegene die verantwoordelijk zijn voor de vermoedelijke moord op Marlies van der Kouwe door middel van tactisch en technisch recherche werk.

De taal die ik hier bewust gebruik is voorzichtig, want Justitie heeft gisteren eigenlijk niet meer meegedeeld dan dat een lichaam gevonden is, dat met 99.9% zekerheid (op grond van gebitsidentificatie) toebehoord heeft aan Marlies. De overige 0.01% zal moeten komen van het DNA onderzoek, dat door het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) in de loop van zondag zal worden gedaan.



Veel meer wil Jusititie niet kwijt. Er is een ontkennende verdachte en dus zal de waarheid alleen gevonden kunnen worden door tactisch en technisch onderzoek. Alle informatie die de politie vrij zou geven, is zoals van Delft dat noemt: daderinformatie. En die wil je maar van één bron krijgen......

De hoofdverdachte, Ryan Pietersz is ondertussen naar Curaçao overgebracht waar hij in de psychiatrische afdeling, de FOBA, van Bon Futuro is opgesloten. Het is gebruikelijk in Bon Futuro om bedreigde gevangenen af te zonderen in de Isolatie of de FOBA. De enige twee plekken in Bon Futuro, waar Justitie je veiligheid kan garanderen(!). Of hij bedreigd wordt, is niet bekend gemaakt....

Ik zei in het begin al dat er een sinistere idiomatische samenhang bestaat tussen de zaak Marlies en het natuurgeweld van de afgelopen week in de vorm van de tropische depressie Omar, die op de Bovenwinden later uitgroeide tot orkaan Omar.

Het wordt vaker gezegd: als er een gezamenlijke vijand bestaat, verbroedert de gemeenschap. Heel duidelijk zichtbaar in beide zaken, Omar en Marlies. Mijn technicus en medepresentator, Marc Pols, vergiste zich gisteren pijnlijk na de persconferentie door te zeggen dat het een 'leuke' uitzending was. Wat hij uiteraard bedoelde was de saamhorigheid die er tijdens zo'n uitzending onstaat, waardoor je als team een goed product neer kan zetten. En dat is 'leuk'. Je kunt dat alleen niet zeggen...

Omar gaf een zelfde saamhorigheid: er is een gezamenlijke vijand waar je het tegen opneemt en na het gevecht zul je samen de schade moeten opruimen. Ik ging daags na de storm op reportage naar de verschillende stranden en vond daardoor een redelijk optimistisch geluid:

Jeroen Verdonk, eigenaar Hook's hut en Mirjam Lessner, eigenaar Zanzibar, Jan Thiel (6.33).

Voor onze bezoekers in het verleden, het heden en de toekomst: jullie strand op Jan Thiel bij Zanzibar werd prachtig gefilmd tijdens de depressie:


En dan heb ik het nog niet gehad over het studentenprotest op de Universiteit van de Nederlandse Antillen (UNA), dat deze week een niet geheel onverwachte wending kreeg door het verschijnen van een onderzoeksrapport over de wantoestanden op de UNA. Meer daarover in mijn volgende post...

dinsdag 14 oktober 2008

In Nederland praat je na 3 dagen boven de 30 graden over het weer én over een hittegolf. Op Curaçao praat je na drie dagen regen over het weer en over een regengolf.

Curaçao wordt geteisterd door een Tropische Depressie (nr. 15), die in de loop van de week zal aangroeien tot een orkaan van de 2e categorie. De depressie met de naam Omar zal dan vermoedelijk op de Bovenwindse Eilanden (St. Maarten, Saba en St. Eustatius) zijn.

Vandaag, overdag heeft Curaçao een ongelovelijke hoeveelheid regen gekregen. Bijna Hollands, hoe het hier de hele dag plenst. Tropische buien, maar dan de hele dag.

Paradise FM is gevestigd tegenover de Handelskade op Punda (naast de Gouverneur - voor bekenden) en zelden heb ik de golven zo hoog over de kade zien slaan. Punda liep onder water en was daarom vanaf de middag afgezet.

In de middagpauze zijn Aysheline, de jongens en ik even naar Caracasbaai en Jan Thiel, Zanzibar gegaan. We wisten niet wat we zagen: de zee kwam tot aan de bar, het rechtergedeelte was weggespoeld, de ijskasten dreven weerloos in de golven. Caracasbaai, net gerenoveerd als publiek strand, compleet vernield. De golven waren zo hoog, dat jonge planksurfers hun stekkie op Playa Kanoa (aan de wilde Noordkust) verruild hadden voor de Caracasbaai!

Ons zwembad loopt op dit moment over, hetgeen inhoudt dat er vandaag 3500 liter water ingeregend is!! (Helemaal gratis!). Ik had beloofd bij aankomst op Curaçao nooit meer over het weer te praten. Ik maak een uitzondering voor regen.

Voor Paradise FM maakte ik de volgende gespreksreportage. Voor deze weblog, de volgende videoreportage:

zaterdag 11 oktober 2008

Presidentsverkiezingen in Amerika

Zoals gisteren al geschreven: elke werkdag (behalve vrijdag) verzorg ik een nieuwsuur tussen 18.00 en 19.00 op Paradise FM. Dit uur is te volgen via de streaming van Paradise. In Nederland is dat dus te volgen om middernacht (in de winter om 23.00 uur).

Eén van de onderdelen, die ik heel leuk vind, zijn mijn gesprekken met Jan-Kees Emmer. Hij is correspondent van de Telegraaf in New York voor Amerika en Canada en dagelijks geeft hij een update van de verkiezingsstrijd tussen Obama & McCain. En na de verkiezingen over alles waar Amerika zich druk over maakt.

Afgelopen week hebben we proefgedraaid op de zender en dat leverde in mijn ogen aardige radio op:

6 october:
De dag van het 2e debat in de VS. Obama staat 6 punten voor op McCain. Volgens Jan-Kees zorgt de huidskleur van Obama voor 6 punten achterstand, dus zijn voorsprong zou eigenlijk 12 punten moeten zijn. Een dag is een jaar in verkiezingstijd, dus er kan nog van alles gebeuren tussen die twee: JK over Obama's voorsprong (3'39"), JK over het 2e debat (4'01").

7 october:
De dag na het debat. Obama is aan de winnende hand. Volgens Jan-Kees was het debat saai. De heren waren netjes, maar McCain kwam er niet echt uit. Dat wijzen de eerste peilingen uit: JK evalueert het 2e debat (4'19").

9 october:
Als op 4 november de verkiezingen in Amerika van start gaan en de stembureau's hun deuren openen, heeft een derde van de Amerikanen al gestemd! Deze opmerkelijke constatering doet Jan-Kees als hij in Ohio een open stembureau aantreft, daags na het tweede debat tussen McCain en Obama. De voorsprong van 6 punten van Barack Obama is dus voor een derde al verzekerd in de einduitslag.....Jan-Kees in Ohio (4'29").

10 october:
Volgens Jan-Kees is het moddergooien begonnen. Met name de Republikeinen zijn danig gefrustreerd en willen in hun berichtgeving Obama afschilderen als terrorist en moslim: hij heet toch Barack 'Hussein' Obama, bijt een kapper Jan-Kees toe. Volgens Jan-Kees zal het moddergooien geen zoden aan de dijk zetten, zolang de financiële crisis het nieuws bepaalt. De Amerikaan zal toch stemmen met zijn bankrekening in gedachten en dan heeft Obama toch de beste papieren (4'14)".

Vanaf aanstaande maandag dagelijks Jan-Kees op mijn weblog. Wil je meer van hem lezen? Surf dan eens naar zijn weblog:

Onze man in New York

vrijdag 10 oktober 2008

Paradise FM....

De laatste twee weken zijn hectisch geweest. Radio Paradise FM is druk op zoek naar een format voor haar uitzendingen en dat betekent veel praten, doen, evalueren.

Ik ben in de studio's omringd door muziekmensen die hun vak goed verstaan, maar die het niet altijd makkelijk vinden als er 2 minuten geen muziek wordt gedraaid (zelfs onder het nieuws willen ze een deuntje 8-(.

Ik moet als nieuwsman mijn stek dus sterk bevechten...

De radiodag begint om 6 uur en is verdeeld in blokken van 3 uur. Dat betekent dat elke drie uur een DJ verantwoordelijk is voor de inhoud van de programmering.

-De programmaleider Mark van Dale neemt het eerste blok voor zijn rekening. Om 5 uur is mijn collega Vincent de Miranda dan al begonnen op de nieuwsredactie om gedurende die 3 uur elk uur een bulletin van 3 minuten te produceren, lezen, financieel- en sport nieuws te verzorgen en de ochtenbladen door te nemen.
-Het tweede blok, van 9 tot 12 wordt gedaan door Daphne Pas. Zij combineert haar muziek met de curaçaose activiteitenkalender. Het eerste uur van haar programma heet 'het foute uur'. Daarin wordt muziek gedraaid, die volgens de muziekkenners 'absoluut fout' is. Niet toevallig mijn lievelingsuurtje, maar dat terzijde. Uiteraard elke uur 3 minuten Antillen nieuws.
-Het blok van 12 tot 3 wordt verzorgd door Ruben Barson. Ruben is een aardige jongen, die meer oog heeft voor nieuws dan de andere DJ's. Wellicht komt dat ook omdat hij op Aruba is geboren en op Curaçao getogen. In het eerste uur verzorgd de redactie - naast de reguliere bulletins - uitgewerkte nieuwsitems om 12.15/12.45/13.15/13.45. Frans Bakker heeft dan intussen collega Vincent de Miranda vervangen op de redactie.
-om 3 uur wordt Ruben afgelost door Erwin van der Bliek. Vakman pur sang. Ik zal een keer een filmpje maken als hij achter de microfoon staat. Geweldig. Met Erwin heb ik een gecombineerd uur tussen 5 en 6, waarin ik toewerk naar mijn eigen uur van 6 tot 7.

Over dat eigen uur zal ik dit weekend meer schrijven, want dat uur begint aanstaande maandag. Als je je soms hebt afgevraagd, waarom ik de laatste tijd zo weinig heb geschreven op deze blog: ik was druk bezig met de voorbereidingen voor het format van dit programma......

zaterdag 27 september 2008

Hou je van Dick?


Voor de ongeduldige lezer: bovenstaande afbeelding is geen ultieme uiting van narcisme. Noch een daad van slordige zelfbevlekking. Ik ben geboren als Derk, maar dat was in een nog niet-geglobaliseerde wereld en wisten mijn ouders veel! Dat de roepnaam die zij voor mij hadden gereserveerd, Dick, toch wat ongelukkig gekozen was. De verwijzing naar de veel te vroeg overleden broer van mijn vader (broertje Derk, 1924), was voldoende geweest. Want daar ben ik naar vernoemd.

Toch hadden mijn ouders beter kunnen weten. De globalisering had zich namelijk allang ingezet. Op de hoogtijdagen van het kolonialisme en daarna de slavernij was de wereld definitief één dorp geworden en wisten we dat de wereld rond was. Als je de onderstaande (afrikaanstalige) uitleg over globalisering leest met het kolonialisme en de slavernij in gedachten, begrijp je precies wat ik bedoel:

Globalisering is 'n vakterm wat gebruik word om na die ontwikkelinge te verwys waaraan die wêreldekonomie en die verskillende samelewings as gevolg van die toenemende internasionale handel en kulturele betrekkinge blootgestel is. () In 'n meer algemene betekenis verwys globalisering na die integrerende gevolge van die destydse tegnologiese, ekonomiese en politieke ontwikkelinge wêreldwyd, wat as positiewe of negatiewe wedersydse afhanklikheid ervaar kan word.
Veral met die oog op die vinnig ontwikkelende tegnologieë op die gebied van vervoer en kommunikasie word globalisering dikwels ook as 'n proses gesien wat van die wêreld 'n "globale dorp" gaan maak.


Maar, ...... ik drijf af.

Vanochtend liep ik gewoontegetrouw het erf af richting brievenbus om de ochtendkrant, het Antilliaans Dagblad, op te halen.

Daniel was uit logeren, Jonathan oefent in bed vast als student. Dat wil zeggen: die komt er in het weekend pas na 12-ven uit en Aysheline dient als zijn voorbeeld: zij slaapt op zaterdag pas echt lang uit! En ik, ik ben voor dag en dauw op en begin zo steeds meer op mijn moeder te lijken.
Ietwat slaperig, dat wel, open ik de brievenbus en vind daar twee echte enveloppen met echte postzegels (gestempeld) en met handgeschreven adressering! In de huidige geglobaliseerde en vooral digitale wereld, mag een kwantitatieve vondst al deze op zijn minst merkwaardig genoemd worden. Wat blijkt?

Twee vriendinnen van mij hebben onafhankelijk en op 9000 kilometer afstand van elkaar aan mij gedacht en tegelijkertijd een kaartje, een zelfde kaartje naar mij toegestuurd!

Toeval?

Nee hoor: echte vriendschap! Het kaartje dat zij stuurden, was het kaartje in de linkerbovenhoek ("Are you a Dick lover?"). Tanja stuurde hem vanuit Zuid-Afrika, Betty vanuit Amsterdam!

Voor de lezers die bij zoveel Dick's hun wenkbrauwen fronsen: dit Dick initiatief komt van de Amerikaanse sitcom 3rd Rock from the Sun. Dr Dick solomon was de hoofdrolspeler, gespeeld door John Arthur Lithgow (zie foto). De populaire john heeft ter gelegenheid van het verschijnen van de serie op DVD een site gelanceerd waarop je zo'n 'Dick'-kaartje kunt versturen....

Het is te hopen dat het productiebureau van John niet achter de voornaam van mijn moeder komt. De Dick-actie is nog wel uit te leggen hier, maar een serie kaartjes met Cock erop wordt toch wat moeilijker. Een kaartje met beiden is helemaal niet meer uit te leggen............

woensdag 24 september 2008

In Memoriam: Arjan van Lagen

door Niels Koers
foto: Henk de Boer

Arjan is donderdag 11 september gevonden door iemand die de sleutel van zijn flat had. Hij lag dood op bed. Uit telefoontjes van zondagavond en post van maandag is geconcludeerd dat hij in de nacht van zondag 7 op maandag 8 september moet zijn gestorven, waarschijnlijk aan een maagbloeding....
De kerkdienst was roerend. Er waren veel mensen, veel bloemen. Een paar collega's van het kerkelijk centrum "De nieuwe stad" in de Bijlmer hebben hun woordje gezegd. De cantorij zong, ook een koortje van Surinamers/Antillianen met een lied in Shranan: "Gado wani alasani moesoe waka boen gi wi".....

De dominee deed het indrukwekkend: hij wist Arjan te typeren als iemand die erg geliefd was, zonder hem op een te hoog voetstuk te zetten. Arjan kon goed luisteren naar de problemen van de mensen, hij was iemand die mensen voor zich wist in te nemen, maar zichzelf uiteindelijk graag buiten schot hield. Zijn zwakke kanten (bijvoorbeeld: te laat komen, haast hebben, wat vluchtig in contacten) waren ook ten dele zijn charme. Maar je wist soms niet precies wat je aan hem had.

Alles bij elkaar was het een zin- en stijlvolle, warme bijeenkomst daar in die kerk. Met zijn familie in Barneveld/Voorthuizen had Arjan niet of nauwelijks contact, zijn broers behoren tot het oer-conservatieve reformatorische volksdeel. De drie broers en hun vrouwen zongen de gezangen niet mee (te "licht"), maar die broers wilden wel meehelpen de kist de kerk uit te dragen. Ik heb daar ook aan meegedaan. Dat dragen van de kist vond ik een bijzondere ervaring. Buiten hadden zich wel 50 predikanten in een soort erehaag opgesteld en tussen hen door droegen we de kist naar de auto. Op de Oosterbegraafplaats in Amsterdam hebben we Arjan naar het graf gedragen.

Tot mijn grote verbazing merkte ik dat Arjan begraven is in een huurgraf, een graf waarin vijf van elkaar onbekende mensen liggen. Zo'n graf wordt na tien jaar geruimd. Ik heb er tijdens de koffie na afloop naar gevraagd en toen bleek dat de begraafplek geregeld was door de familie. Een van de broers zei tegen mij dat het erg duur is een graf te kopen en dat er toch geen nabestaanden zijn, dus in een koopgraf zou er niemand meer bijkomen. Ik denk dat hij als gereformeerde gemeenteman ook bedoelde: het lichaam is maar stof en zondig, dus het maakt niet uit....

Ik vind het zelf nogal schokkend en ik begrijp niet goed dat zijn gemeente van "De nieuwe stad" niet iets beters heeft kunnen bedenken.

-0-0-0-0-0-

Met Arjan ben ik altijd wel goed bevriend gebleven. Toch heb ik hem de laatste twee jaar van zijn leven niet gezien. Achteraf spijt me dat, maar ik doe mijn best mezelf geen schuldgevoel aan te praten. Arjan was iemand die zich vaak terugtrok. Hij was, moet je wel zeggen, tamelijk slordig in het onderhouden van relaties.

Onze beste tijd hebben we in Utrecht gehad. Nachten lang hebben we zitten kletsen, over school, over jongens die we leuk vonden, over relaties, over God en geloven, met tussen ons in een aanvankelijk volle, maar uiteindelijk lege whiskyfles...

Nadat het uitging met mijn vriend (wat heb ik toen bij Arjan in de auto zitten huilen!!!), bleven Arjan en ik elkaar zien, maar omdat ik in Den Haag ging wonen, werd het contact wat losser. We spraken af om elke twee maanden bij elkaar te eten. Dat hebben we een paar jaar volgehouden, maar daar is toch weer de klad in gekomen....

Arjan had al jaren een moeizame relatie met Philip, een jongen uit Somalië. Op de begrafenis heb ik hem gesproken. Philip vertelde mij dat hij zondagavond, de avond voor zijn dood, nog met Arjan had getelefoneerd. Maar van Arjans collega hoorde ik dat Philip al een tijdje min of meer uit zicht was.

Vergelijkbare ervaringen van verwijdering of afstand hadden ook twee andere oud-collega's van Arjan, namelijk Piet Steegman (gaf godsdienst aan het Comenius College, kreeg een baan aan de Universiteit, waar Arjan nog zijn assistent geweest is) en Nico van Rossem (leraar Engels). Steegman was op de begrafenis (net als Beeftink, vroeger conrector), maar van Rossem niet.

Ik heb Arjan vaak gebeld, maar dan kreeg ik zijn antwoordapparaat en hij belde maar zelden terug. Iets wat je eenzelvigheid zou kunnen noemen, heeft hij altijd gehad. Arjan is indertijd verschillende keren samen met mijn vriend en mij op vakantie meegeweest. Bijvoorbeeld in Frankrijk of Italië, waar we een huis gehuurd hadden; hij bleef nooit de hele vakantie; moest altijd nog wat anders en in z'n eentje doen.

De dominee die de begrafenisdienst leidde - collega Jan van der Meulen - zei dat Arjan van Lagen eigenlijk Arjan-van-de-Lagen had moeten heten: hij had veel laagjes en hij liet aan iedereen verschillende laagjes van zichzelf zien, maar weinig mensen kregen de kans om de bodem te zien.

Ik vind dit wel een aardige typering van Arjan!
-----------------------------------------------
Niels Koers is mijn eerste drama-docent op het Comenius College in Hilversum geweest. Onder zijn bezielende leiding zette ik mijn eerste schreden op de toneelplanken. Ik speelde één van de drie wijzen uit het Oosten: Niels wist toen al waar mijn toekomst heen zou leiden, want ik speelde Melchior ;).
Bij tijd en wijlen kom ik Niels weer tegen. Net als Arjan: onze wegen kruisden elkaar één keer in de tien jaar.
Arjan brengt ons nu weer samen: op 8000 km afstand weliswaar....
Bedankt Niels voor je mooie woorden.
----------------------------------------------------------------------------------

zondag 21 september 2008

Daniel is ACHT!

Daniel is vandaag 8 jaar geworden.

Uiteraard is deze dag al weken hét gespreksonderwerp van de dag. En dan met name op aangeven van de jarige zelf. Hij had ook een verlanglijstje samengesteld (in deze volgorde):

1) een PSP
2) een PS3
3) een DS
4) spellen
5) Lego
6) Fiets

Het is dus een fiets geworden, een hele stoere (zie foto). Hoewel we verlanglijstjes graag ter wille zijn, vonden we het als ouders toch verantwoorder om iets te geven waarmee Daniel naar buiten gaat. Het weer is namelijk nooit een spelbreker, maar de gamecomputers wel. Waarschijnlijk heel herkenbaar voor menig ouder. Mocht je ouder zijn in Nederland: het weer heeft niets te maken met altijd maar achter de PS2 of Wii hangen.........


Helemaal zonder spellen kwam Daniel niet te zitten, want hij heeft nog een grote broer die net zo vaak achter de game-computer wil zitten. Dit houdt in dat een kado in deze sector ook voor eigen gebruik geschikt is......
Toen ik Jonathan wat extra geld gaf voor dit iets te dure kado, was hij ook weer zo slim om te vragen of ik hetzelfde zou doen met Daniel, zo rond zijn eigen verjaardag in december....;).

Vanmiddag hebben we zijn feestje. Activiteiten rond het zwembad, want het weer is weer prima. De BBQ aan zo rond 5-en. De voorbereiding van het feestje is nu in volle gang. Ik heb me even gedrukt om wat op de weblog te zetten. Vanwege de vele regenbuien van de afgelopen dagen, was onze porch bezaait met vliegende mieren*. Voor lezers die hun roots hebben op Curaçao of Afrika is dit zeer herkenbaar, voor de overigen: zoveel mieren, dat de witte muren zwart zien. Ze zijn hier niet zo groot als in Afrika, dus ook niet zo eetbaar. Maar wel veel, heel veel. Dus moet de bezem door het huis en de porch voordat alle gasten komen.

Daniel was erg blij met alle e-mail felicitaties van familie en vrienden uit Nederland. Zelfs cyber-Oma 'swum' (82) belde via Skype en haar webcam om hem te feliciteren.

Daar gaat de bel, de eerste gasten.....

--------------------
* vliegende mieren: lees ook http://www.casaspider.com/live/2005/09/vliegende_mieren.html

woensdag 17 september 2008

Journalisten

Vanochtend werd ik verrast door een column op de website van de Wereldomroep en in de ochtendkrant, het Antilliaanse Dagblad, waarin melding is gemaakt van de verkiezing 'Journalist van het Jaar'. In een eerdere post heb ik hier al over geschreven.

De dagen na de uitverkiezing heb ik veel reacties gekregen. zowel vanuit Nederland als hier op de Antillen. Die felicitaties zijn nog leuker dan de prijs zelf. En hoewel er wel wat opgemerkt kan worden over de plaats van deze prijs in de Curaçaose maatschappij en de ondoorzichtige manier waarop de prijzen worden toegekend, ben ik toch heel trots.

Een aantal politici heeft me gefeliciteerd en gezegd dat ze nu nog voorzichter zullen zijn. Kijk, dat is het grootste compliment! Wat tegenvalt is de reacties van collegae. Van Radio Hoyer bijvoorbeeld, heb ik - op Rick Hart na - niets gehoord: dat Helen (de directeur van Hoyer aan wie ik de prijs heb opgedragen) niet belt, valt nog wel te begrijpen. Maar dat mijn redactie niets heeft laten horen, valt me erg tegen!
Helemaal lachwekkend is de berichtgeving van de overige schrijvende pers. Bijna zonder uitzondering heeft men alleen over de eigen winnaars geschreven, waarbij Amigoe de kroon spande door te vermelden dat de vorige winnaar een journalist uit eigen gelederen was (en niet opnoemen wie het dit jaar is geworden....).

Afijn. Eén collega had dat in de gaten en schreef de volgende column:

door Jeroen Jansen

Ik heb me er de afgelopen drie jaar vaak schuldig aan gemaakt: afgeven op lokale radio en tv. Het was vaak slecht of niet gemonteerd, de thema's minimalistisch en de ego's veel te groot. Natuurlijk kijk en luister ik wel, maar dan ook écht alleen maar omdat het hoort: je moet immers wat meekrijgen van wat dit eiland bezig houdt. Maar leuk wordt het zelden.


Heel soms wordt mijn ongelijk bewezen, dan is er plotseling wél iets leuks op tv. Die momenten moet je koesteren en daarom deel ik graag zo'n moment met u. Dat moment vond anderhalve week geleden plaats en ik sidder nog steeds na. En dan heb ik het natuurlijk over de uitreiking van de jaarlijkse journalistiekprijzen. Het vakverbond Prensa Uní is verantwoordelijk voor dit feest, het ITC was uiteraard de enige juiste plek voor dit jaarlijkse hoogtepunt onder vakbroeders.

Wazig
Het feest werd uitgezonden op de zender TV11. Ik weet niet of het aan mijn tv ligt, of dat ik echt aan een andere bril moet maar het beeld van die zender is altijd wazig. En was het tóch scherp geweest dan had ik nog steeds alleen maar een podium gezien, afwezige speeches en prijsuitreiker Ron Gomes Casseres die er steeds minder in slaagde om zijn zelfmedelijden weg te grijnzen. Ik snap ‘m wel hoor: journalisten op Curaçao prijzen uitreiken, dat doe je niet voor je plezier.

Genant
Er is namelijk helemaal geen reden tot feest. Want waar dit land op alle vlakken probeert mee te gaan in de vaart der volkeren, daar blijft de pers steken op het niveau van de jaren zeventig. Het gros van de kranten aapt elkaar genant na en komt daar ook nog eens mee weg. Onlangs verscheen er een nieuwe krant (nog één) op de markt en ook daar speelt men het weer klaar om met napraterij en nare plaatjes tot dezelfde ordinaire brij te komen. En toch ligt ook die krant weer bij heel veel mensen op het dashboard. Kwantiteit over kwaliteit: ik volg het niet meer.

En dat vieren we dus in het ITC. We doen net alsof er weer fantastische prestaties geleverd worden. En we laten ons weer eens uitgebreid fêteren door het lokale bedrijfsleven. Niet alleen op zo'n avond hoor, nee, we snacken ons een weg door ‘meet the press' bijeenkomsten, we gaan vrolijk jaarlijks het schip in en na een jaar lang ‘copy-pasten' staat er zelfs een massagetafel voor ons klaar. En dat heeft natuurlijk helemaal geen effect op de objectieve berichtgeving over al die bedrijven die onze journalisten een warm hart toedragen. Chapeau!

Vreugdesprongetje
En toch was de jaarlijkse zelfbevlekking in het ITC reden voor een klein vreugdesprongetje. Want tussen de prijzen voor al die inhoudsloze drukdoeners en luie plaatjesmakers zat zowaar een terechte uitverkiezing. Radiomaker Dick Drayer werd namelijk uitverkozen tot journalist van het jaar. Kijk, en dat is dus wél terecht. Eindelijk een journalist die hoor en wederhoor toepast, eindelijk een journalist die niet bang is om door te vragen, of om géén vriendjes te maken. En die als gevolg daarvan na zeven maanden al weer op zoek moest naar een andere werkgever en wiens prijs door driekwart van de kranten werd doodgezwegen. Fanatieke drammers zoals Drayer die compromisloos de problemen in onze samenleving blootleggen: het is helemaal niet gezellig des Curaçaos en toch wens ik ze ons toe. Volgend jaar graag méér van die types

dinsdag 16 september 2008

Arjan van Lagen (59) plotseling overleden

Vanochtend werden wij opgeschrikt met het bericht dat Arjan van Lagen is overleden.

Arjan was de dominee, die ons op 2 juni 1995 trouwde in de Hervormde Kerk van Abcoude. Arjan is slechts 59 jaar oud geworden.

Arjan was een goede vriend van mij. Het moet begin jaren tachtig zijn geweest toen ik hem voor het eerst ontmoette. Hij was leraar Godsdienst op het Comenius College. Gek genoeg heb ik nooit les van hem gehad, maar hij zat vaak in zijn lokaal in de kelder tegenover mijn leraar Engels, Machielsen. Ik maakte vaak een praatje met hem en was geboeid door zijn visie op God en Geloof. Wat hem een zo buitengewoon mooi mens maakte, was dat hij oor had naar jouw verhaal en heel goed kon luisteren. Niet veel leraren hebben dat.............
Arjan deed ook uitbundig mee met na-schoolse activiteiten, zoals de werkweken en andere uitstapjes. Maar bovenal was het een feest om met hem en Wouter en Erica naar verschillende Blues estafettes en optredens van de Lion Beer Blues Band te gaan. Een echte vriend.
In 1995 trouwde Arjan ons in de kerk van Abcoude. Veel van mijn familieleden leerde hem toen kennen. Hij overtrad met deze dienst de wet, want hij trouwde ons voordat wij in het stadhuis van Abcoude 'ja' zeiden. Bij wet is het niet toegestaan om een kerkelijke inzegening te laten plaatsvinden voor het burgerlijk huwelijk. Arjan had daar niet zoveel boodschap aan, hoewel hij wel zei dat zijn kerkeraad het maar beter niet kon weten....
Na zijn schooltijd werd Arjan dominee in Edam en daana in Amsterdam Zuid-Oost.
Ik moest vanochtend een traan laten en besefte ineens dat Curaçao op dit soort momenten ver weg is.

maandag 15 september 2008

Zeevissen, het moest er een keer van komen

Een ieder die mij kent, weet dat ik een haat-liefde verhouding heb met vis. Als kleine jongen liep ik met mijn moeder op de markt van Hilversum en hield daar steevast één minuut mijn adem in, op het moment dat ik met haar langs de viskramen liep. Brrr, wat een onwijs vieze lucht kwam daar vandaan, de Noordzee op z'n best!

Heel soms, als mijn moeder een onverwachte daad van onbaatzuchtigheid voelde, kocht zij een haring voor mijn vader. Dat vieze ding werd in de uitjes gelegd (voor mijn vader leken het wel watten) en verpakt in de Gooi en Eemlander. Dan ging het stinkdier in de boodschappentas en werd de minuut van stank verlengd tot we bij huis waren. De Noordzee kwam op zulke momenten angstvallig dichtbij en ik huiverde en gruwelde van zoveel ongemak.

Heel soms vergat mijn moeder de haring, maar dan kreeg mijn vader een herkansing op weg terug naar huis: op de Noorderweg reden we steevast langs visboer Boor (Vis van Boor, lekker hoor!) en ook die verkocht natuurlijk haring.

Vele jaren later, begin jaren negentig, woonde ik in Maputo, Moçambique en maakte ik kennis met kreeft, krab, inktvis en garnalen. De couleur locale kwam weliswaar niet uit de Noordzee, maar toch.
In een land in oorlog, want dat was Moçambique, leer je uiteindelijk eten wat de pot schaft; iets wat mijn vader mij niet wist bij te brengen, ondanks verwoedde pogingen. En zo leerde ik de geneugden van de zee toch kennen: ik begon vis te eten, zei het bij gebrek aan tournedos en biefstuk van de haas. Mijn verhouding met alles wat uit zee komt, bleef echter gespannen. Het kwam nooit echt goed met mij en de vis.

Op Curaçao kwam dan toch de bekering. Op ons mooie eiland leerde ik dat de lucht van de zee op slag verdwijnt, als je de vis maar goed prepareert. In mijn -intussen- geliefd visrestaurant op het strand bij Mambo, eet ik met vingerlikkende precisie de Tonijn, Baracuda en ja, ook Zalm (komt niet van hier natuurlijk) van mijn door Aysheline geprepareerde bordje (de vis zelf uitkiezen is nog steeds een brug te ver....).


En zoals het een goede bekering betaamt, probeer ik een ieder in mijn omgeving te overtuigen van mijn wedergeboorte en is een gang naar Mambo verplichte kost als je bij ons op bezoek komt.....

Dit afgelopen weekend vond de ultieme test in mijn relatie tot de vis plaats: samen met mijn goede vriend Sammy, zijn schoonvader en Jonathan togen we de zee op. 450 PK achter de boot en vier hengels. Sammy, die hier even (en voor de tweede keer) op vakantie is met zijn gezin en zijn schoonfamilie, moest en zou de zee op. Vorig jaar hadden we het ook al eens geprobeerd, maar toen zat het weer en de boot nogal tegen (zie eerder bericht).

Dit keer scheen de zon en was de visexcursie niet meer tegen te houden. Vis eten is één ding, er zelf één vangen een heel andere zaak. Maar de goden waren mij goed gezind: 4 uur varen gingen voorbij en de vis scheen het helemaal begrepen te hebben. Met broodjes, bier en veel gepraat werd de tijd nuttig besteed. Onze gastheer (de visser) en -vrouw (de kapitein) waren reuze gezellig en hielpen ons door deze moeilijke uren heen. Ze hadden waarschijnlijk wel vaker geen beet, want de tijd verdrijven verstonden ze als vak!

Op de terugweg naar de haven gebeurde dan toch waar ik 4 uur lang voor vreesde: Sammy had beet! Een onmenselijk gevecht ontstond, waar Sammy al zijn kennis en kunde, maar bovenal zijn mannelijkheid moest aanspreken om de geweldige vis naar binnen te halen:

En zijn gevecht bleef niet zonder resultaat: we hoefden niet meer langs de viswinkel, maar konden rechtstreeks onze BBQ avond in het vakantiehuis van Sammy aansteken. En zelfs ik vond de vis lekker!

Voor de visliefhebber heb ik de tocht van afgelopen zaterdag vastgelegd op film. Let op: de volgende video bevat schokkende beelden voor alle dierenliefhebbers (de visliefhebber uitgezonderd):



zondag 7 september 2008

Periodista di aña 2008!


Ik ben gisteravond Journalist van het Jaar geworden! Op een galabijeenkomst (die er nooit één werd) van de 'Prensa Uni' - een soort NVJ van Curaçao - werd me deze prijs gisteravond uitgereikt.

Ik ben natuurlijk apetrots!

De prijs vormt een prachtige apotheose van een mooi jaar en twee roerige weken, waarin ik weg ben gegaan bij Radio Hoyer en een contract heb getekend bij radio Paradise FM.

Paradise is een oud radiostation dat onlangs is overgenomen door Cees Baas. Cees is in Nederland bekend als platenbaas bij EMI (o.a. drijvende kracht achter André Hazes). Zijn ambitie - en ook de mijne - is om Paradise FM nummer 1 te maken op het gebied van de (nederlandstalige) lokale nieuwsvoorziening. Grootste concurrent is Radio Hoyer.

Mijn vertrek bij Hoyer had te maken met de vertaling van ambities op het nieuwsgebied. Hoyer mist in mijn ogen visie en leiding om ambities - die er wel zijn - om te zetten in realiteit. Het was voor mij als eenling en makamba onmogelijk om daarin een voortouw te kunnen nemen. Ik heb daarom afgelopen maandag besloten om weg te gaan. Met pijn in het hart, want er werken in de studio en op de redactie hele fijne mensen. Vooral mijn collega's Ulrich Leonora en Dulce Martiszoon van Hoyer 1 (papiamentstalige nieuwsradio) zal ik node missen. Maar ook Peter Eikelenboom, Rick Hart en Bo (de nieuwlezers) mis ik nu al.

Direct na mijn aankondiging om weg te gaan, heb ik contact gezocht met voornoemde Cees Baas en ook met de hoofdredacteur van het Antilliaans Dagblad, Michael Willemse heb ik gepraat. Laatstgenoemde wilde graag dat ik bij de krant kwam werken en wellicht dat dat ooit nog gaat gebeuren, maar mijn hart gaat toch vooral uit naar het radiomaken. Het mooie van radiojournalistiek is, dat je veel informatie vergaart die in een radiouitzending gecomprimeerd moet worden weergegeven (tijd!), waardoor er een schat aan info overblijft om ongecomprimeerd in geschreven artikelen te stoppen. De combi radio/krant is dus ideaal. De laatste vier weken heb ik deze combi met het Antilliaans Dagblad uitgeprobeerd en die bevalt -wederzijds - goed.

De uitdaging bij Paradise FM is een grote. Het station heeft nog helemaal geen naam op het gebied van lokaal nieuws; heeft een trendy uitstraling, dat nog een balans moet zoeken met serieuze berichtgeving. Er is een redactie van 4 journalisten (inclusief mijzelf) die elk uur een nieuwsuitzending moet gaan verzorgen. Ik krijg daarnaast nog een eigen opinie-uitzending tussen 6 en 7 uur 's avonds, vier maal per week.

Al met al een spannend avontuur. Na zeven maanden bij Hoyer zo'n prijs in de wacht slepen, vind ik een bekroning op de vele (overwerk)uren die ik in het station heb gestopt. De prijs is ook voor Aysheline en de jongens, die mijn afwezigheid niet altijd makkelijk vonden.

zaterdag 23 augustus 2008

Wie loopt er mee met Churandy?

Weet jij nog waar je was op woensdagochtend?

Ik wel en ik zal het nooit meer vergeten: we zaten met 15 collega’s in het redactielokaal van radio Hoyer. De TV stond ingeschakeld op kanaal 710 van de NOS, Nederland 1 - dat was nog even een gok - en in ons midden collega Armando Huerta die voor radio Hoyer 1 live verslag deed. Voor deze ene keer niet vanuit de studio, maar gewoon vanaf de redactie.

Ik was erbij - gelukkig - want ik vermoed dat de luisteraars van Hoyer 1 Armando niet meer hebben kunnen horen toen Churandy de finish naderde: ook journalisten kunnen zich niet altijd beheersen bij het zien van wereldnieuws (48sec).

De luisteraars van Hoyer hebben echter niets gemist. De echte uitslag, zo is nu wel algemeen bekend, kwam pas toen mijn collega’s uitgejoeld waren en de tranen van geluk, tranen van verdriet waren geworden. Het waren dezelfde druppels, maar andere tranen.

Het mooie van dit soort momenten is, of het nu om winst of om verlies gaat – en bij Churandy liggen die tegenpolen angstvallig dichtbij elkaar -, dat het Curaçao op een manier bindt en verbindt, die ik vooraf niet voor mogelijk had gehouden. Ook op de redactie zag ik zakelijke collega’s als vrienden in elkaars armen vallen!

Kort na de finish werd ik gebeld door NOS Studio Sport met de vraag of ik het telefoonnummer had van de ouders van Churandy. Op mijn antwoord dat "ik dat even moest zoeken", beet de beste man uit Hilversum mij toe: “of wij geen voorbereidend werk hadden gedaan om nu nog naar dat nummer te zoeken"? Ik kon het niet nalaten om hem een sneer terug te geven en zei: "voorbereiden, wat nou voorbereiden? Churandy heeft een Nederlands paspoort en jullie bellen nu pas"?

Omdat ik de verbroedering -zo zichtbaar op Curaçao - ook een beetje wilde laten gelden tussen ons Eiland en Nederland, heb ik Studio Sport niet alleen het telefoonnummer van zijn vader, maar ook dat van Churandy zelf gegeven. Mocht u hem die avond bij Mart Smeets aan tafel hebben gezien, ...u weet nu aan wie dat ligt!

Onze eigen sportminister, Omayra Leeflang vertoeft sinds vorige week in China en is een morele steun voor iedereen in goede en in slechte tijden. Denk ervan wat u wilt: zij troostte Churandy met een vastberaden greep waar menig Nederlandse judoër de finale mee had gehaald en voor goud had kunnen gaan. Haar woorden, zorgvuldig gekozen, verstevigden die greep (39sec).

De winst en de deceptie erna, zijn, zo bleek al snel twee entiteiten die eenzelfde intense emotie veroorzaken. De verbondenheid die deze enititeiten creërt tussen mensen, mag met recht exemplarisch worden genoemd. En bovendien een goede les - zo bleek deze week -voor de dames en heren in de politiek en ver daarbuiten (43sec).
Churandy maakt dus ongekende krachten los: 21 leden van de Eilandsraad slaan broederlijk de handen ineen. Wie, behalve Nelson Navaro van Forsa Korsou had dat voor mogelijk gehouden (24sec)?

Dit vertoon van verzoening en broederschap leek deze week aanvankelijk nog geen navolging te krijgen. In de discussie over de verhoging van het minimumloon vond de Kamer van Koophandel het namelijk gepast om nogmaals te hameren op verstandig beleid, met een beroep op het gezamenlijk belang (31sec).
Maar spittend door het KvK maatregelen-lijstje bleek al gauw dat er van gezamenlijkheid niet zoveel sprake was. De vraag volgens de Kamer is: "gaat de ondernemer zijn prijzen verhogen, met alle gevolgen van dien"(16sec)?
Of...., ik zal u de andere optie zelf geven: "gaat de ondernemer genoegen nemen met wat minder winst"(22sec)?

En met dat laatste, de concurrentie, slaat de Kamer van Koophandel de spijker natuurlijk op zijn kop: Churandy Martina loopt ook alleen maar zo hard, omdat de concurrentie zo groot is!

Voor de indiener van het voorstel ter verhoging van het minimumloon, Faroe Metrie van de PNP, kan het ondertussen niet snel genoeg (35sec).
De symmetrie tussen de harlopende Faroe Metrie en Churandy’s sprint op de 200 meter kon daags na de diskwalificatie door de columnist van het Antilliaans Dagblad - in zijn twee wekelijkse column (35sec) - niet beter worden weergegeven.

Maat dat zaken in de politiek ook langzaam kunnen - tegen diskwalificatie aan - weet directeur Anthon Casperson van Aqualectra maar al te goed. De baas van ons Water en Licht probeert al maanden geld als water te verdienen, maar ziet met lede ogen aan dat die snelheid van besluitvorming (41 sec) omgekeerd evenredig is aan de snelheid van Churandy’s 200 meter.

Wellicht is de suggestie van de columnist - richt je op de estafette - wel het antwoord op alle problemen van Curaçao. Een suggestie die nu het ijzer nog heet is en Churandy nog niet geland is op Curaçaose bodem, snel gesmeed zal moeten worden (22sec).

En dat - voorwaar - is een mooie doelstelling voor de komende week: wie loopt er met Churandy mee?

Bon siman!!!

zondag 17 augustus 2008

Die hoed past ons allemaal...

Het tijdsverschil tussen Olympisch China en Curaçao is precies 11 uur en dat betekent dat wij hier op keurige tijden meekijken met de ondermaatse prestaties van onze voornamelijk witte Koninkrijksburgers aan het andere kant (letterlijk) van de wereld. De prestaties van onze landgenoten worden ruimshoots gecompenseerd door bijvoorbeeld de magistrale 'display' van kracht, souplesse en klasse van Usain Bolt op het koningsnummer van de atletiek: de 100 meter sprint. Ik krijg gewoon kippevel van zoveel machtsvertoon.

Zoals ik volgens mij al eerder meldde, kijken we hier in High Definition naar Nederland 1. TV kijken wordt zo nog leuker en met de perfect aangepaste tijden ten opzicht van Curaçao kijken we op christelijke tijden gezamenlijk naar al dat vertoon in het vogelnestje in Peking.

Ergens in de achterhoede van Bolt liepen nog zeven andere sprinters mee, waaronder Churandy Martina. Martina is één van de zeven atleten die voor de Antillen een ticket naar Peking hebben gekocht en hij is onze (enige) hoop op een medaille. Het eiland zat zaterdagochtend aan de buis gekluisterd, in de hoop op eremetaal. Elk weldenkend mens weet natuurlijk dat die missie schier onmogelijk is. gelukkig heeft Churandy een - naar goed Curaçaos gebruik - gouden tand in zijn mond en was zijn missie dus bij voorbaat geslaagd. Slimme jongen.

Vrijdagochtend beleefde ik echter mijn mooiste moment, toen Churandy in zijn 2e serie voor het eerst onder de 10 seconden dook. Ook hier kippevel. Ten behoeve van mijn uitzending later die ochtend, belde ik naar Peking waar onze minister van Onderwijs, Cultuur & Sport, Omayra Leeflang in het aparte stadion, maar buiten de baan de Nederlandse Antillen vertegenwoordigde. Als 'sportjournalist' is het altijd wat lastig om op zulke momenten intelligente vragen te stellen en ook ik kwam niet verder dan de geweldige vraag: "wat gaat er door u heen op dit moment?" Het antwoord van Omayra was - zoals wel vaker - gepast en verrassend:

"Ik ben zo trots, dat geen hoed mij op het hoofd meer past!"

De mobiele verbinding kraakte even, gaf een knetterende squeek en verhulde zo mijn schaterlach: ik kon hem niet onderdrukken. Voor de minister in ieder geval één zorg minder, want thuis heeft ze al genoeg andere zaken aan haar hoofd (zie mijn vorige post). Zaken waar ze overigens ook nog een passende hoed voor zoekt.




zaterdag 16 augustus 2008

Mijn column op vrijdag

Vrijdag is traditiegetrouw mijn columndag. Dit houdt in dat ik de middag besteed aan het schrijven van een column die in het teken staat van het nieuws van afgelopen week. Dit is zo ongeveer het leukste klusje wat ik doe in mijn werk, want de column geeft mij de mogelijkheid om mijn eigen overdenkingen te combineren met uitspraken van mensen die ik in de afgelopen week geïnterviewd heb.

Niet iedereen is gelukkig met de column, want niet iedereen is het met mijn ietwat satirische analyse eens. De positieve reacties overheersen echter in ruime mate en doen de negatieve reacties snel vergeten. Toch is dit verhaal gebaseerd op één van de negatieve reacties.

De afgelopen weken heb ik in mijn column nogal wat aandacht besteed aan homosexualiteit en het homohuwelijk. Uiteraard het gevolg van de ophef in Nederland en Curaçao over de 'moves' van onze aardigste minister op de Antillen, Omayra Leeflang. Binnen de radio werd er wat giechelend opgereageerd, maar er kwamen ook ronduit negatieve reacties. De afkeer van homosexualiteit op het katholieke Curaçao gaat zeer diep en heeft mij toch meer verrast dan ik vooraf had kunnen bedenken. Ik was met name verrast omdat er vanuit de radio angst bestond dat mijn mening over homosexualiteit en het homohuwelijk zou kunnen leiden tot verzoeken tot rectificatie, of erger: rechtzaken! Nu kun je veel over Curaçao zeggen, maar zelfs in dit deel van het Koninkrijk is er vrijheid van meningsuiting, liet ik de criticasters weten. Dus die soep koelt snel af.

De discussie over dit onderwerp is nu enigszins geluwd. Minister Omayra Leeflang heeft - zegt ze - hoger beroep aangetekend en een enkeling in Den Haag probeert zijn afkeer van de Antilliaanse positie ten opzichte van homosexualiteit nog wat extra cachet te geven.

Ondanks mijn eigen mening in deze discussie, die in Nederland niets nieuws onder de zon zou zijn, voel ik toch een zekere ambivalente houding ten opzicht van Nederland en de homobeweging.

Buiten kijf staat voor mij dat sexuale geaardheid geen reden mag zijn voor uitsluiting. En dat geldt voor alles wat je van onze lieve Heer meekrijgt bij geboorte. Desondanks vind ik dat samenlevingen de tijd moet worden geven om de volle betekenis van dit grondbeginsel te beseffen, te aanvaarden en vervolgens betekenis te geven.

Ik herinner de lezer er bijvoorbeeld aan, dat het een kleine 400 jaar geduurd heeft voordat witte mensen doorhadden dat alle andere mensen gelijkwaardig waren, door geboorte, en dat hen rechtens en plichtens toekomt wat een ieder toekomt. Zo heeft het ook eeuwen geduurd voordat mannen doorkregen dat vrouwen gelijkwaardig zijn, door geboorte, en dat ook hen rechtens en plichtens toekomt wat een ieder toekomt. Zowel rascisme als sexisme is in veel (westerse) samenlevingen nu strafbaar gesteld, wat nog niet wil zeggen dat de strijd gestreden is. Immers: Apartheid is in Zuid-Afrika afgeschaft, maar 30 miljoen hoofden leeg je niet in één keer van dat vergif.

En dat geldt wat mij betreft ook voor homosexualiteit op Curaçao. Wellicht dat veel hoofden in Nederland geleegd zijn, hier op Curaçao hebben we nog niet allemaal ontdekt dat er vergif zit. Er is dus tijd nodig. Ik kan me dan ook mateloos storen aan politici in Den Haag, die meteen roepen dat de geldkraan moet worden dichtgedraaid (van Miltenburg, VVD) als de Antillen niet overstag gaan en het homohuwelijk accepteren.

Curaçao komt vanzelf tot dit inzicht, ook al duurt dat 30 jaar. Wat mij in mijn column niet weerhoud om kritisch te blijven volgen wat het nieuws daarover brengt en aan politici voortdurend vraag waarom dit niet op de politieke agenda staat....

Het was mij opgevallen dat minister Leeflang in de hele discussie vrij steriel had gereageerd en haar standpunt had beargumenteerd. Zij opereerde als een echte bestuurder, verwijzend naar regels en wetten waar een ieder zich aan dient te houden. Als politicus had ze nog niet gereageerd (die kunnen wetten namelijk wijzigen) en dat terwijl van Omayra Leeflang bekend is, dat zij 'mild' is ten opzichte van homosexualiteit. Er zijn zelfs geruchten dat zij zelf lesbisch zou zijn.

Dit alles, behalve het zojuist genoemde gerucht, was voor mij reden om haar tijdens een gesprek te vragen hoe zij nu als politicus of als mens tegen homosexualiteit en het homohuwelijk aankeek.
Haar antwoord was even mooi als veelzeggend:

"Als ik dat zeg, wordt het morgen voorpaginanieuws!"

Deze éne zin bevat Curaçao in een notedop! Laten we hopen dat ze deze weblog ook in Den Haag lezen.

zaterdag 9 augustus 2008

Een nieuw begin...

Deze week begint het leven op Curaçao weer wat op te bloeien. Want ook op een zonovergoten tropisch vakantieparadijs gaan de vaste bewoners op vakantie naar andere oorden. En dan ligt alles een beetje stil.

De politiek keert terug van zomerreces en zal volgende week vergaderen over vervolgonderzoeken in de zeebodem van de Antillen, waar men (grote) gas- en olievoorraden vermoedt. Met name bij het kleine Saba is dat het geval. Interessant om te volgen, want de Antillen houdt op te bestaan in de nabije toekomst en Saba wordt een speciale gemeente van Nederland. Daarnaast heeft Hugo Chavez heeft al eens aangegeven dat de Venezolaanse territoriale wateren wat hem betreft flink ten noorden van de Antillen eindigen. Nu weet je ook waarom...

Het nieuwe schooljaar is ook begonnen. Voor ons extra speciaal: Jonathan is nu een kleine jongen verscholen achter en enorme schooltas, kortom een echte Brugpieper! Ik bedoel dit niet onaardig hoor, die tas valt echt wel mee. Het is alleen maar een associatie die ik heb met mijn eigen eerste schreden op de middelbare school. Ik heb met enige nostalgie en weemoed gekeken naar mijn lieve jongen, die de ochtend van de eerste schooldag stoer probeerde niet met mij geassocieerd te worden: toen ik het schoolplein opliep, hield Jonathan gepaste afstand. Deze opstelling was vooral voor hemzelf vervelend, want het was toch best wel eng, zo'n groot schoolplein gevuld met 1500 onbekende gezichten. En de weg vinden was ook niet makkelijk... Bovendien moest ik een radio-item maken van het nieuwe schooljaar, dus je begrijpt hoe moeilijk een puber het heeft met zo'n stomme vader. Je kunt het item overigens hier luisteren.

Je hoort mij verder niet klagen over Jonathan's houding. In de auto, zonder dat zijn vrienden het zien, is-ie gewoon Jonathan en praat hij volop over zijn eerste dag en hoe zenuwachtig hij wel niet was.

Voor Daniel is het nieuwe schooljaar ook een beetje speciaal. Hij zit nu in groep 5 en heeft voor het eerst geen groter broertje meer op school. Bovendien zit hij in een klas met een juf die wél 25 jaar onderwijsvernieuwing heeft geabsorbeerd (ze is ook nauwelijks ouder) en dat is toch een wereld van verschil met vorig jaar: toen werd Daniel geconfronteerd met een 70-jarige invaljuf, die wat mij betreft de toets der vergelijking met juffrouw Schotanus* aardig kan doorstaan.

Beide jongens zijn weer in schooluniform (zie foto). Jonathan mag nu echter een spijkerbroek aan, want alleen de shirts zijn verplichte kost. En ook die stomme lakschoenen hoeven niet meer. Dat is vooral voor mij een opluchting, want die schoenen waren echt geen gezicht.

Behalve de jongens, heb ook ik een nieuwe look. Niet omdat ik naar school moet (oef!!), maar omdat mijn bril het deze week begaf. Bij de aankoop zeiden ze me nog dat-ie van een onbreekbare legering was gemaakt, maar ik vermoed dat ze wisten dat ik zou emigreren naar Curaçao. Die gok konden ze wel wagen met zo'n overtuigend verkoopargument.

We hebben hier naast de DA-drogist een heuse Pearl-Vision winkel. Zelfde stijl als in Nederland, alleen de airco is het verschil. Ik had er 6 maanden geleden al een keer nieuwe glazen gekocht. Dus toen ik met mijn zielig gebroken montuurtje aankwam, vroeg ik of hij nog brillen had, waarin mijn oude glazen zouden kunnen worden overgezet. Dat scheelt toch weer in prijs! "Natuurlijk meneer!"en de aardige brillensmid opende alle wanden en laden, trok alles uit de kast, maar kon - ook na een half uur zoeken - helaas geen montuur vinden waar mijn glazen inpastte. Met een enigszins zuur gezicht zei ik tegen de nu bezweette brillenverkoper: "dan maar een complete bril met glazen te kopen". De beste man toverde een glimlach op zijn gezicht en verrastte me door te melden dat dat mooi uitkwam, ze hadden net een actie deze week: bij aankoop van een montuur, krijgt u uw glazen gratis.................................!!!!!

Ik kon gelukkig lachen om zoveel tijdverlies....

In ieder geval voelt de nieuwe bril als een nieuwe start, ook al ben ik de enige die door heeft dat-ie nieuw is. En da's mooi in zo'n week waar alles opnieuw begint.

------
* voor hen die niet begrijpen wat ik hier bedoel: juf Schotanus is een 70-jarige frustratie uit mijn eigen basisschoolperiode....

donderdag 31 juli 2008

Izaline Calister

Er zijn van die momenten in je leven, dat je hart sneller gaat kloppen, dat je buik een raar oncontroleerbaar gevoel geeft en dat je moeilijk uit je woorden komt; momenten waarop je niet aan nu, maar aan straks denkt....

Een willekeurige verstaander zal wellicht denken dat het hierom een banale verliefdheid handelt, een goede verstaander weet echter dat als Izaline Calister op Hato aankomt, haar charisma en uitstraling debet is aan het gevoel dat ik hierboven heb geprobeerd te beschrijven.

Izaline is het beste wat Curaçao ooit heeft voortgebracht op het gebied van Jazz. Niet voor niets wordt zij "de Koningin van de Antilliaanse Jazz" genoemd:





Ze zingt in het Papiamentu en haar muziek combineert traditionele Curaçaouse muziek en Jazz met Afro-Caribische invloeden. Maar woorden kunnen niet beschrijven hoe het klinkt, dus speel het filmpje hierboven maar af.

Gistermiddag kwam ze aan op Hato voor een 5-daagse tournee op Curaçao met het Ricciotti ensemble. Dit straatsymfonieorkest, dat bestaat uit 41 jonge, vaak pas afgestudeerde, conservatorium-muzikanten heeft de gewoonte om op de meest onverwachte en ongebruikelijke plekjes neer te strijken en symfonie muziek ten gehore te brengen. Symfoniemuziek aangepast aan de plek waar ze spelen.

Deze week zijn ze dus op Curaçao en zullen ze inderdaad op rare plekjes optreden. Wat dacht je van de Bon Futuro gevangenis, het plein op Boca Sami, Landhuis Ascension, de grotten van Hato, enzovoorts!

Ik mocht gisteren een reportage voor Hoyer maken over de Curaçaose kick-off van deze tournee. Het orkest speelde direct na aankomst op het plein voor de luchthaven haar eerste optreden. De orkestleden zagen er niet uit: haren in de war, geen schoenen aan, vermoeid van 9 uur vliegen en een dirigent (Gijs Kramers), die vele malen langer is dan zijn baton...

Maar dat mocht de pret niet drukken. Wel jammer dat Izaline niet zong, want er was geen versterking aanwezig op deze ongebruikelijke plek. Maar dat geeft niet: er zijn nog 5 dagen te gaan!


zaterdag 26 juli 2008

De Antillen en ik: een mooi Dubbelspel

Verschillende keren de afgelopen week moest ik denken aan het boek Dubbelspel van Frank Martinus Arion. De eerste keer was bij de presentatie van een ander boek van een andere Antilliaan, John Leerdam met zijn Antillen en Ik in theater Luna Blou: succesvolle Antillianen schrijven hun dubbelspel om te laten zien dat zij de laatste steen aan ieder eind kunnen leggen.

Veel van deze succesvollen vertrokken ooit als bursaal van luchthaven HATO. En ook deze week vertrokken een honderdtal studenten met gemengde gevoelens van Curaçao. 350 Antilliaanse, meest Curaçaose jonge mensen op weg naar een onbekende toekomst. Iedereen is blij, maar velen pinken een traantje weg. Een dubbelgevoel, en ook een dubbelspel, want zowel Curaçao als de individuele studenten hopen aan het eind van de rit hun voordeel te halen: bursalen op HATO.mp3

De titel van het mooiste boek van Curaçao, Dubbelspel, heeft in de Curaçaose context van deze week nog meer lading. Curaçao is namelijk op zoek naar haar identiteit. Aan de vooravond van de overgang naar een autonome entiteit weet Curaçao het eventjes niet, is het op zoek naar een houding. Tegenover elkaar, tegenover Nederland en tegenover de rest van de wereld.

Het begon deze week met een botsing tussen Justitie en minister Omayra Leeflang, die kwam uitleggen dat Nederland niet moest denken dat het haar ideeën van het huwelijk kan importeren in de Nederlandse Antillen. De winst die deze stellingname heeft, ligt niet zozeer in de principiële kwestie die de minister voorwendt, alswel in de mogelijkheid om – zei het voor even – aan de achterban en de oppositie te laten zien dat deze coalitie wel degelijk de tanden kan laten zien aan het moederland: de tanden van Omayra.mp3.

Voorwaar een Dubbelspel. Jammer dat de verliezer van dit spel, de medeburger is, die in de eigen partnerkeuze wil voorzien en op grond van het gelijkheidbeginsel de samenleving vraagt om het huwelijk niet alleen voor de grootste gemenedeler, de hetero's, maar ook voor een kleine minderheid, de homo's te reserveren.

Een Dubbelspel van geheel andere orde is de buitenechtelijk verhouding van de afgelopen bestuurscolleges met projectontwikkelaars en andere hoeders van de vooruitgang. Centrale vraag: mag je vrije natuur en dan vooral de natuur die door de overheid bestemd is als natuur, zomaar te grabbel gooien - door diezelfde overheid - ten faveure van deze projectontwikkelaars, die stellen een hoger doel na te streven. De 500 lopers op Jan Thiel vinden in ieder geval van niet: 500 lopers op Jan Thiel.mp3.

Wellicht het grootste Dubbelspel dat zich ontvouwt voor onze ogen is het huwelijk tussen de gezamenlijke oppositiepartijen in de Alliansa Patriotiko. Al dominospelend ontdekken de vier hoofdrolspelers dat sommigen van hen er bi-sites op na houden of andere methodes gebruiken, om uitendelijk een steen aan te leggen die overal aangelegd kan worden. Enerzijds is de Alliansa op zoek naar haar eigen identiteit, anderzijds heeft zij ervoor gezorgd dat heel Curaçao op zoek is naar die identiteit. De grootste nar in dit dubbelspel is Helmin Wiels, voorman van Pueblo Soberano, die eist dat de spelregels van het dominospel niet tussentijds worden gewijzigd: Wiels vindt het maar verdacht.mp3.

De grootste ziener in dit verband is Norbert George. Hij voorzag al in een vroeg stadium dat de Alliansa een dubbelspel speelt en besloot zich ervan te distantiëren. Wat wij niet wisten, was dat de leider van de Democraten - nu al Janchi genoemd - met zijn eigen dubbelspel bezig is: via een derde partij, de Raad van Advies, aantonen dat de huidige coalitie van Emily De Jongh-Elhage onbetrouwbaar is: RvA grossiert in adviezen.mp3.

De tanden van de coalitie op landsnivo, zo mooi in beeld gebracht door Omayra Leeflang en het homohuwelijk, zijn ook zichtbaar in de houding van het Bestuurscollege. En dat in een al twee jaar lang vergeten recreatiecentrum op Playa Lagun.

Wat wil het geval: een man beheert in opdracht van de overheid een recreatie/buurtcentrum op het strand. De man gaat dood, maar heeft op zijn sterfbed nog even gauw geregeld dat zijn buurman de sleutels krijgt om zo zijn werk voort te kunnen zetten. Dagen, weken, maanden gaan voorbij en iedereen lijkt zich te schikken in de gang der dingen. Dan, 2 jaar na de mysterieuze overdracht wordt de overheid wakker en wil de sleutels terug, want wie is die nieuwe buurman nou eigenlijk?: Alcalla wil haar sleutels.mp3.
Het Dubbelspel is niet direct herkenbaar. De emotie in dit vehaal echter wel: De advocaat is boos.mp3.
Dan zorgt de advocaat, die u zojuist hoorde, voor een bijzondere wending in het verhaal. Een wending die het Dubbelspel ineens blootlegt: makamba op het strand.mp3.

Vergezocht?

Het past toch heel herkenbaar in het huidige tijdsbeeld: Curacao is op zoek naar haar identiteit en heeft het nodig om stelling te nemen. Niet alleen Omayra Leeflang, ook Marilyn Alcalla-Wallé laat duidelijk haar tanden zien. Of het nu gaat om het homohuwelijk, de politieorganisatie, natuur- en conserveringsgebieden, de Raad van Advies, de Alliansa Patriotiko of zomaar een buurthuis op Lagun: Curaçao laat niet meer over zich lopen en alle burgers op het eiland en de politiek in Nederland dienen dat te weten.

De man die slachtoffer werd van deze zoektocht naar identiteit en de eerste steen, geen dominosteen, kreeg toegeworpen - daar bij café de Nachtwacht in de Nieuwestraat - kan het Dubbelspel niet treffender weergeven: Carlos Moreno is wakker.mp3.

Bent u ook wakker?
Of bent u Dubbelspel nog steeds aan het lezen?

Bon siman....!

zaterdag 19 juli 2008

He Dushi!

Deze week viel niet mee. Zoals gemeld lag ik de vorige week in de lappenmand en daar kwam deze week een forse verkoudheid overheen. Komt waarschijnlijk van de regen. Er gaat op dit moment een tropische depressie ten noorden van ons eiland langs, die zich zou kunnen ontwikkelen tot een orkaan. Hij is dan wel al voorbij hoor. Maar dit soort depressies brengt een ongelovelijke hoeveelheid regen mee en blijkbaar ben ik al zo geïntegreerd dat ik er ziek van wordt.

Ik had alleen zo'n zin aan werken (!) dat ik desondanks maandag begonnen ben. Een turbulente week, waarin veel gebeurd is.
Ik kan nog steeds met verwondering kijken naar alle overheidsbemoeienis in de economie van Curaçao. Deze week hakte de Staten (parlement an de Antillen) de knopen door met betrekking tot een 18 maanden oud voorstel om de minimumlonen te verhogen met 15% (!). Ze kwamen er zelfs voor terug van reces!

Nu discussieert niemand op Curaçao over de verhoging 'as such'. Het huidige minimumloon van 1099,82 (383,21€) is bijzonder laag en ligt onder he bestaansminimum. Maar algemeen is de verwachting dat een verhoging van 15% ineens, toch banen gaat kosten en de inflatie zal aanwakkeren.
Pikant detail is dat de Centrale Bank van de Nederlandse Antillen vrijwel tegelijkertijd met het besluit van de Staten het inflatiecijfer over 2007 bekend maakte (2,8%) en dat precies een dag later het cijfer over de eerste maanden van 2008 bekend werd: 7%. De criticasters van de verhoging lijken daarmee hun gelijk te gaan halen....

Achter deze cijfers - en dat moeten we niet vergeten - ligt het leed van een grote groep van onze samenleving, die de eindjes niet aan elkaar kan knopen. Meest schrijnend, vond ikzelf, was het bericht dat de Voogdijraad niet meer bemiddelt in vrijwillige pogingen van alleenstaande moeders om hun alimentatie te krijgen. De motivatie van de Raad lijkt legitiem: "met een bschikking van de rechter in de hand kun je alimentatiebetalingen afdwingen, onze vrijwillige bemiddeling kan dat niet". De waarheid achter deze waarheid is, dat door de verminderde koopkracht van de minima, de Voogdijraad het aantal 'zaken', waarin papa niet meer betaalt na een bemiddeling, niet meer aan kan...

Deze week werden we in de supermarkt verrast met lege schappen op de plek waar normaal eieren liggen. Wat wil het geval: de Dienst Economische Zaken heeft besloten dat de marge van 11% die gemaakt mag worden op eieren verlaagd wordt naar 5%, waarbij de producenten van eieren de overgebleven 6% in hun eigen zak mogen steken. Voor de consument blijft de prijs dan uiteraard gelijk.
De verenigde supermarkten (Suveco) pikken dit soort onverwachtspikgedrag van de overheid niet meer en weigeren nog eieren in te kopen. Eieren zijn een beschermd product op de markt van Curaçao, dat wil zeggen: ze mogen niet worden geïmporteerd. Alleen lokale productie is te koop.

Morgen is het zondag. Dan eten wij altijd een eitje bij het ontbijt.

Morgen is ook de laatste dag voor Ties. Hij is drie weken bij ons op vakantie geweest. Iedereen zal hem missen, want het was beregezellig. Gisteren hebben we zijn vakantieweken afgesloten met happy hour op Mambo en een 'etentje' in de PizzaHut.

Laat ik deze week zelf afsluiten met een aardig grapje, dat ik van de week meemaakte op straat. Wat wil het geval:
Aan het begin van de week sprak ik Ed Gumbs, een PvdA-politicus uit Flevoland, die in de pers had gemeld dat het straatbeeld op Curaçao te wit is. Tegelijkertijd had de Wereldomroep een onderzoek gepubliceerd waarin bekend werd dat de Nederlander te boek staat als onbeleefd. Met deze twee gegevens ging ik de straat op om passanten te vragen of zij zich konden vinden in beide 'feiten'. Eén van de uitkomsten uit mijn reportage was dat veel Curaçaoënaars het onbeleefd vinden dat de Nederlander niet groet. Toen ik twee 18-jarige Nederlandse blondines vroeg naar dit onbeleefde groetgedrag, beet één van hen mij toe: "niet groeten...? Die mannen hier die groeten je de hele dag met: hé, dushi, schatje, pssst. Daar ben ik niet van gediend, dus groet ik niet!

Ik groet overigens wel, maar dat is niet onlogisch: niemand roept immers hé psst, schatje naar me....en mocht iemand dat wel gaan doen, dan groet ik zeker terug! Bon Siman!

vrijdag 11 juli 2008

Vriendendienst

Zoals in de vorige post al te lezen viel: het valt niet mee om ziek te zijn op Curaçao. En al helemaal niet als je partner in Nederland zit. Gelukkig komt Aysheline morgen weer thuis.....

Deze week hadden Reinoud en Lenie in ieder geval toegezegd om twee dagen met de jongens op stap te gaan. Ze mochten ook bij hun blijven slapen. En vanochtend kwam Tineke Knaap, vriendin en collega van Aysheline, de jongens ophalen voor een St. Jorisbaai wandeling.

Zo had ik even de tijd om uit te zieken en wat huishoudelijk werk te doen. Na mijn SVB bezoek gisteren kan ik alles weer aan....

Naast al deze vriendenhulp, kwam ook UTS mij deze week aangenaam verrassen aan mijn ziektebed. Afgelopen zaterdag was ik namelijk met een halfziek hoofd naar een perspresentatie van TDS (dochter van UTS) over High Definition TV geweest. In october gaan ze starten met deze TV-vorm en wij van de pers mochten getuige zijn van de eerste uitzendingen. Ik sprak na afloop de directeur en vroeg hem of ik niet iets eerder gebruik kan maken van HDTV, aangezien wij hier thuis al zo'n scherm hebben staan. Geen probleem. Of ik mee wilde draaien in een testgroep....

En wat is nou het leuke aan HDTV?

Behalve een waanzinnig scherp beeld, kunnen we nu ook Nederland 1 met teletext ontvangen! Weliswaar moeten we die zus uur tijdverschil voor lief nemen (het acht uur journaal om twee uur in de middag), maar het is toch wel erg leuk om weer Nederlandse reclame (!) te kunnen zien. Wat heb ik dat gemist zeg!

Nadeel: ja! Er liggen nu 5 afstandbedieningen op tafel. Da's even zoeken hoor. Maar zolang het ziekbed voortduurt, maakt het mij niets uit.

donderdag 10 juli 2008

Allergie en loonderving

De één is allergisch voor liften (Dan Brown), de ander voor pindakaas en noten (Dan iel). Ik ben allergisch voor rijen en wachtruimten. Nou is de ene rij de ander niet en de ene wachtruimte niet half zo erg als de andere...dus, ik vertoon nog net geen Pavlov-reactie bij het zien van deze ergernissen in het leven; bovendien heb ik in de loop der jaren geleerd om er mee om te gaan: zodra ik dreig opgenomen te moeten worden in één van de twee, keer ik om en besluit om datgene wat ik moest doen, niet meer te willen doen. Een weldoordacht besluit, dat lucht op!


Mijn escape werkt echter niet in geval van verplichte ambtelijke molens en als Jonathan en Daniel een pretpark of kermis willen bezoeken. In het laatste geval heb je dan namelijk iets aan ze beloofd en wordt de resolute omdraai-techniek als kiezersbedrog uitgelegd, hetgeen steevast leidt tot een regen aan vuile blikken die mij door de boys meedogenloos worden toegeworpen.....


Gisteren was mijn vierde ziektedag en dus moest ik - voor het eerst - naar de ARBO-dienst. Althans de dokter denkt dat ik goed verdien en mij dus moet melden bij de ARBO. In het echt ben ik echter minvermogend en dus moet ik mij melden bij de SVB. Deze club zetelt in Otrobanda, vlakbij het nieuwe Renaissancehotel. Mijn angstig vermoeden werd snel bewaarheid: de SVB kent een gigantische en volle wachruimte en beschikt over 22 rijen, want 22 loketten. Bij binnenkomst bekroop mij een panisch gevoel van ontreddering....het zweet brak mij uit. Wat te doen?

Dick""Meneer, werkt u hier?"
Portier: "Ja."
D: "Ik moet voor medische controle hier zijn, wat raadt u mij aan te doen?"
P: "een nummertje trekken en plaats nemen. Of wacht, ga direct naar loket 10!"

Loket 10, vier wachtenden in de rij. Wacht, zucht, wacht.

Loket 10 mevrouw: "Zegt u het maar, meneer".
D: "Ik kom voor medische controle".
L10: "Heeft u al een nummer getrokken, zonder nummertje kan ik u niet helpen"
D: "ik ga al".

Ik zal jullie de rest besparen, maar het bleek dat mijn werkgever mij niet had geregistreerd en dat ik voor de SVB dus niet bestond...., niemand was. En als je in een ambtelijke molen niemand bent, wordt het knap lastig om vrolijk te blijven...

Ik moest dus terug naar de radio om een registratieformulier te laten ondertekenen. Dat formulier bleek bij terugkomst niet het goede formulier te zijn, dus werd mij verzocht om met een ander formulier opnieuw terug te gaan naar de radio. Ik had het niet direct in de gaten, maar alles is daar zo georganiseerd, dat je meteen weer beter wordt en gaat werken. O, wat verlangde ik toch weer naar herintreding en reïntegratie....

Ik heb het tweede formulier in de wachtruimte zelf maar ondertekend, want ik had geen zin om weer die auto in te stappen en terug te rijden.
Afijn, na drie uur zag ik dan eindelijk de eerste doorgeleerde ambtenaar achter een bureautje, die mij vroeg: "Meneer Drayer, weet u wat u hier komt doen?" Ik geloofde mijn oren niet. Hoor ik echt, wat ik denk dat ik hoor? De controlerende arts herhaalde zijn vraag en ik kon niet anders dan stamelen: "...om u allemaal bezig te houden....?"

De beste man kon er wel om lachen. Toen ik hem vroeg of hij de controlerende verzekeringsarts was, verbeterde hij mij resoluut: "nee, meneer Drayer, ik ben loondervingsarts!" Kijk: die man had humor! Hij verzekerde mij dat het enige doel van dit instituut (SVB) was, om na drie ziektedagen loonderving te voorkomen en de werkgever een vergoeding te geven.

Na 3,5 uur stond ik buiten en wist dat ik nooit meer ziek zou worden. Met mijn allergie en de hoogte van mijn salaris is loonderving een aantrekkelijk alternatief voor lange rijen en grote wachtruimten!!