maandag 23 februari 2009

Gran Marcha 2009!

Het regent de laatste tijd zovaak, dat je zelfs voor het Karnaval 2009 de weerverwachting gaat raadplegen. Maar gelukkig, het bleef droog.

Gisteren was de Gran Marcha, zeg maar de grote parade van het karnaval. 32 groepen met 10-tallen deelnemers paradeerden van de Rooseveltweg/Jan Noorduynweg tot in Otrobanda. Aysheline, de jongens en ik zitten gewoontegetrouw bijna aan het eind op de Roodeweg in Otrobanda en moesten wachten tot bijna half vijf totdat de eerste groep langs kwam. We hadden toen al vanaf 12 uur gewacht.

Geen probleem, de tuin van Dennis met boom en parkeerplaats en gegarandeerde zitplek langs de route vergoed een boel. Bovendien hadden we twee BBQ's opgezet een een groot aantal ijsjugs met koude versnaperingen.......dus we kwamen de tijd wel door.



Ank Bijleveld, de Nederlandse staatsecretaris van Koninkrijksrelaties zou ook meelopen, zo was vooraf aangekondigd. Maar helaas: er was teveel politieke druk. Nederland in het algemeen en Ank Bijleveld als kopstuk in het bijzonder zijn niet echt geliefd bij een aantal mensen op het eiland en weigerden mee te lopen, als Ank ook mee zou doen. Zelfs op de enige dag dat iedereen op het eiland één kan zijn, lukt het ons niet om dat ook daadwerkelijk te realiseren............

(zie ook: http://www.knuku.com/index.php/curacao/14-kunst-a-cultuur/97-gran-marcha-zonder-bijleveld)

Jammer.


zondag 8 februari 2009

Onbedoeld in het nieuws

Ze zijn blond, vrouw, tussen de 18 en 25 jaar oud. Lopen met z'n vieren over straat, bezoeken typisch hollandse kroegjes in Punda en wonen allemaal in de Nieuwstraat. Ze integreren nauwelijks, praten geen papiaments en gaan na zes maanden weer terug naar Nederland.

Ik heb het over de Nederlandse stagiair.

Twee weken geleden kwam deze groep onbedoeld in het nieuws doordat de oppositie in de eilandsraad van Curaçao een motie had voorbereid waarin zij de coalitie opriep om Nederlanders die niet op Curaçao zijn geboren (de witte Nederlander in 99,9% van de gevallen) en meestal maar kort verblijven, uit te sluiten van het aanstaande staatkundige referendum. Het referendum waarin de bevolking zich kan uitspreken over de huidige staatkundige koers naar autonomie van Curaçao:

Hoewel er wel wat valt te zeggen om tijdelijke passanten niet mee te laten beslissen over de toekomst van Curaçao, begeeft de oppositie zich op zeer glad ijs met deze motie. De behoefte om het volkse begrip 'Yu'i Korsou' (kind van Curaçao) te omschrijven en te definiëren is niet nieuw, maar om deze te koppelen aan politieke rechten is op z'n zachts gezegd 'dubieus'.
Plaats dit gegeven dan ook nog eens in de contekst van de afgelopen VIA-discussie en menig haar gaat, samen met de gefronsde wenkbrauw, rechtovereind staan. De hele oppositie (en coalitie) schreeuwde -terecht- moord en brand toen het Nederlandse kabinet zich voornam om etnische registratie via de Verwijsindex Antillianen (VIA) te introduceren om zo de ongrijpbare groep van niet-ingeschreven Antilliaanse probleemjongeren in kaart te kunnen brengen.
Diezelfde oppositie komt dan vervolgens met bovenstaande motie en ziet geen verband. Ik krijg er een ongemakkelijke balk-splinter, verwijtende pot-en-ketel-gevoel van................

De populistische eilandraadsleden van de MAN, NPA en PS wisten in de marge van deze - door de coalitie 'rascistisch' gelabelde motie nog mee te delen dat het toch niet zo kan zijn dat de Nederlandse stagiaires de staatkundige toekomst van Curaçao gaan bepalen!?

Los van het antwoord op deze vraag, weet iedereen dat de 500 stagiaires, die op enig moment op ons eiland verblijven niet mogen stemmen, omdat zij niet uitgeschreven zijn uit Nederland (vanwege studiebeurs) en dus ook niet ingeschreven staan op Curaçao. Nog los van het feit dat 500 stemmen op 62.550 stemmende kiezers (het aantal dat bij het laatste referendum van 2005 opkwam) vermoedelijk geen verschil zal maken en nog los van het feit of deze groep en-masse 'JA' zal stemmen, want daar is de oppositie uiteraard bang voor........

-0-0-0-0-

Nauwelijks een week later komen de stagiaires opnieuw in het nieuws, onbedoeld. Op maandag 2 februari worden 4 blonde studenten 's avonds na eetcafé bezoek in de Nieuwstraat overvallen door 2 gewapende boeven. Eén van de stagiaires weet weg te rennen, een andere student houdt haar tas met spullen stevig geklemd in de arm en de overige twee moeten hun spullen afgeven. De overvallers zijn zelf nog zenuwachtiger dan hun slachtoffers, maar weten wel te ontkomen.

Drie dagen later vind ik één van de stagiaires, Angela, bereid om haar verhaal in mijn uitzending te doen. We spreken voor het (opgenomen) gesprek af welke onderwerpen ik niet aan mag snijden (bijvoorbeeld: waar ze werkt en woont) en ik spreek met haar af - dat doe ik altijd bij traumatische verslagen - dat zij de regie heeft over het gesprek: zij kan te allen tijde haar zinnen herfraseren en aan het einde van het interview kan zij besluiten om het alsnog niet uit te zenden.

Het gesprek loopt voorspoedig en beiden zijn we tevreden over het resultaat. De uitzending is over twee uur.

Eén uur later belt Angela mij in paniek op: haar vriendinnen staan huilend en trillend aan de telefoon en willen niet dat het interview uitgezonden wordt. Ze zijn als de dood dat de daders na het interview hen op komen zoeken en wraak komen nemen: "ze hebben ons fototoestel, heeft één van mijn vriendinnen gezegd, dus ze weten precies hoe we er uitzien en ze weten waar we wonen", aldus Angela. Uit alles blijkt dat deze meiden nog zwaar getraumatiseerd zijn door het incident en nog niet echt helder kunnen denken. De overvallers luisteren vermoedelijk niet naar een nederlandstalige zender; het interview geeft geen aanleiding tot wraak; overvallers willen na hun daad zover mogelijk verwijderd zijn van de crimescene, terwijl slachtoffers het omgekeerde denken ('ik zie in elke zwarte man een dader').

Ik praat een half uur met Angela en ze besluit dat ik het alsnog mag uitzenden. vlak voor de uitzending belt ze opnieuw en zegt opnieuw dat ik het niet mag uitzenden: 'mijn vriendinnen willen het niet'. Op de vraag wat ze zelf wil, antwoordt ze dat ze geen problemen heeft. Ik vraag haar de telefoonnumers van haar vriendinnen en mijn collega Nelly belt ze op om ze gerust te stellen en 'toestemming' te krijgen. Ik beloof Angela om haar na de uitzending op te bellen.

Ik weet dan al dat ik het gesprek ga uitzenden. Ik heb al 2 maal expliciete toestemming van mijn gesprekspartner en haar vriendinnen zijn voor mij eigenlijk geen partij in deze. Maar mochten de drie anderen echt NEE zeggen, dan zal ik het wel overwegen. Vlak voor de uitzending zegt Nelly mij dat één van de meisjes toestemming geeft, maar dat ze de twee andere dames niet kan bereiken.

Mijn besluit staat vast: uitzenden!

Na de uitzending bel ik Angela, zoals beloofd en vind vier boze meiden aan de andere kant van de lijn: "je had geen toestemming! Je hebt ons niet gebeld". Ik leg uit waarom ik wel heb uitgezonden, maar biedt hun aan om morgen naar de studio te komen, om het uit te praten. 's Avonds zegt Aysheline mij om vriend Reinoud uit te nodigen bij het gesprek. Reinoud is een ervaren trauma-psychologische hulpverlener (uit mijn Artzen zonder Grenzen tijd) en ik ben dat niet.

Vrijdagmiddag om twee uur staan de vier dames op de stoep. Ze hebben drie blonde mede-stagiaires meegenomen en zo zit ik damen met Reinoud en zeven blonde meiden aan tafel de hele overval opnieuw door te nemen en de boosheid weg te nemen.

Wat mij opvalt is dat het trauma van de overval een ongelovelijke hoeveelheid irreële angst opwekt, logische beredeneringen vertroebeld. Ik haast mij om te zeggen dat die angsten voor de slachtoffers uiteraard niet irreëel zijn.

Aan het eind van het gesprek vraag ik of de dames het goed vinden dat ik het interview op internet mag zetten, zoals ik met al mijn audio-items doe. Het antwoord is volmondig JA. Eén van de studenten zegt me zelfs om het vandaag nog te doen, want haar ouders in Nederland willen het ook graag horen.....

Eind goed, al goed.


-0-0-0-0-

zaterdag 7 februari 2009

Vuurwerk op Curaçao


Onderstaande - bijgewerkte - column is hier te beluisteren en werd vorige week uitgezonden door Paradise FM.

--------------------------------------------------------------------------------

Ik was niet de enige, die tussen Kerst en Oud en Nieuw de vele Pagara’s en vuurwerkshows afreed, samen met Aysheline en Jonathan en Daniel. De saamhorigheid en spanning – vooral op het gezicht van de jongens - vergoeden ruimschoots de kruitdampen en decibels; bovendien: het siervuurwerk is oogverblindender dan het knalvuurwerk oorverdovend is.

Maar wie dacht dat met Oudjaar het meeste en hardste vuurwerk wordt afgeschoten op Curaçao, kwam de eerste maand van dit jaar bedrogen uit. Op Curacao wordt het meeste vuurwerk afgeschoten vanaf 1 januari tot aan Kerst! En niet andersom.....

Grootste afsteker van al dat knalwerk is ongetwijfeld de Eilandsraad, zeg maar de gemeenteraad van Curaçao. Daar zitten nogal wat leden met een kort lontje en dat wil wel knallen. Zeker nu we in april een superbazooka gaan afsteken - het referendum - worden die lontjes steeds korter. Curaçao gaat door middel van een referendum besluiten de huidige koers van staatkundige hervorming voort te zetten. Een koers die moet leiden naar een autonoom Curaçao in 2010.
De benoeming van de voorzitter van de referendumcommissie was nog niet de deur uit of de gezamenlijke oppositie schreeuwde, als een gillende keukenmeid, dat deze man, Armin Konket bevoordoordeeld is: hij werkt voor de overheid en heeft gezegd dat een JA bij het referendum eigenlijk de enige optie is voor ons land Curaçao. Vreemd genoeg vond de oppositie Armin wel een zeer integer man! Snap je het nog?
Al snel bleek dat de oppositie daarin gelijk had, want Konket hield de eer aan zichzelf en stapte op als voorzitter. Het referendum – zo zal snel duidelijk worden, is geen superbazooka, maar een heuse zevenklapper. Armin Konket was de eerste, die ontplofte......

Een ander beproefd recept voor vuurwerk is het Parlementair Overleg Koninkrijkselaties. kortweg POK genoemd. In de eerste week van januari was Aruba gastheer voor dit halfjaarlijks politiek overleg tussen parlementen. De afkorting, POK, zegt meer over de aard van het beestje dan de volledige naam, zo bleek ook nu weer. En de langste Pagara was ook dit keer weer van Hero Brinkman, hij tierde dat het een lieve lust was, maar - het moet gezegd - ook zijn meegereisde collega’s van de Tweede Kamer hadden een kort lontje. Toen een deel van de ministeriële delegatie van Aruba niet verscheen, waren de Hollandse parlementsleden tamelijk geschoffeerd, Ineke van Gent van Groen Links voorop.

De Antilliaanse delegatie, de afgelopen 'Pokken' zelf het middelpunt van korte lontjes, stond erbij en keek ernaar. Voor het eerst hoefden zij nu eens niet te reageren, maar veel sympathie voor de Hollandse delegatie was er niet: in Nederland komen er toch ook geen ministers naar het POK?

Het venijn of de apotheose, zo u wilt, van de POK-vuurwerkshow zat hem echter aan het eind. Brinkman roerde zich op onorthodoxe, maar, o zo bekende wijze, en nu was het lontje van de anders zo gematigde liberaal Willibrord van Beek te kort: De Nederlandse delegatie eiste excuses voor het onfatsoen van de PVV-er en je kunt veel van Hero (of zijn partij) zeggen, maar 'excuses' staat niet in het vocabulair.....

Fatsoen is wellicht niet het goede woord als we het over de ISLA hebben. Toch belooft de raffinaderij ook dit jaar voor vuurwerk te zorgen. En als het niet knalt, dan houden we in ieder geval de rook van de PdVSA over. Voor het eerst in 25 jaar meldde de ISLA geheel uitzichzelf dat ze aan de milieunormen gaan voldoen die zijn vastgelegd in de hindervergunning.
Wat u als oplettende lezer wellicht niet weet, is dat de ISLA in de rechtzaal nog gezegd heeft de raffinaderij te moeten sluiten als ze aan die normen moeten voldoen. En ik geef het ze na: sluiting zal die belofte ruimschoots inlossen! De milieubeweging, door schade en schande wijs geworden is echter niet zo optimistisch: al vanaf 1994 belooft de raffinaderij oog voor het milieu te hebben en te investeren in een schonere uitstoot. In 2009 is daar nog helaas nog steeds niets van terecht gekomen.

Als u de zwarte rook van onze raffinaderij met de Noordoost passaat volgt, schampt u de Universiteit van de Nederlandse Antillen, de UNA. Vorig jaar nog bleek dit 'bastion van de wetenschap' op een ordinaire vuurwerkopslagplaats. Het toen gedoofde vuurtje, na de studentenopstand, smeult nog ernstig na en zonder de op tijd bestelde branspuitwagens is de kans groot dat de trots van de Antillen 'enschedese' vormen aan gaat nemen. De rector Jeanne de Bruijn begreep dat als geen ander en stelde haar functie ter beschikking, maar voor de politiek was dat niet genoeg. Herman Behr, voorzitter van de raad van toezicht van de UNA is die politici met aanstekers in de hand meer dan zat, en zegt nu op te stappen als de politiek zich daadwerkelijk met de interne zaken bezig gaat houden.
Nee, dan kun je politici beter zaken onderling uit laten vechten. Onder het mom: houdt vuurwerk op de grond, niet in de hand!
Onze minister president heeft de afgelopen maand het startsein daarvoor gegeven en een nieuwe arena gevonden om haar meningsverschillen uit te vechten: de rechtzaal. Voor het eerst in haar leven trok zij ten strijde met behulp van een advocaat om de grootste belhamel van de politiek, Helmin Wiels terecht te wijzen. De voorman van Pueblo Soberano (Soeverein Volk) heeft gezegd dat de premier heeft gezegd dat er desnoods doden mogen vallen, zolang als het traject naar autonomie van Curaçao maar door gaat. En dat schoot de minister-president van de Nederlandse Antillen in het verkeerde keelgat. Wiels bewees eens te meer de Brinkman van Curaçao te zijn en mag zich verheugen in een groep die hem adoreert en een groep die helemaal niets van hem moet hebben.
De tweedeling die zichtbaar wordt in het debat van staatkundige hervorming zet zich in de eerste maand van 2009 ook door op andere terreinen van de samenleving.

Zo zagen we in januari bijvoorbeeld de Europese Nederlander versus de Antilliaanse Nederlander. Beiden dragen hetzelfde paspoort, maar verschillen negen van de tien keer van kleur. Afgelopen maand bedacht de oppositie dat al die - voornamelijk witte - Nederlanders weleens JA zouden kunnen stemmen bij de vuurwerkshow in april en dus moest nu maar voor eens en altijd bepaald worden wie Curacaoënaar is en vooral: wie niet! En, haastten zij te melden: daarbij gaat het niet om zwart of wit. Niet iedereen was daarvan overtuigd......
In deze discussie ligt een merkwaardige paradox opgesloten. Er heerst bij één van de oppositieleden, Nelson Pierre van de NPA, de rotsvaste overtuiging dat Nederlander echt slecht denkt over Curacao en dat hij daarom JA gaat stemmen om..... al die Curacaoënaars bij het Koninkrijk te houden. Snapt u het nog?

Al met al gaf januari een aardig voorschot op het vuurwerk dat de komende maanden nog gaat komen tot aan het referendum van april (of mei, of juni, of....wie zal het zeggen?)

Maar, en ook dat is bekend: vuurwerk kan ook heel mooi zijn! Curd Everts, organisator van Ride for the Roses (de strijd tegen kanker) weet het al 5 jaar lang. Zijn evenement bracht afgelopen maand 250.000 gulden binnen, maar gaf bovenal een 'boost' in de bewustwording van kanker op ons eiland. De saamhorigheid, zichtbaar in dit evenement met zijn duizenden deelnemers staat in schril contrast tot de verdeeldheid in de politieke arena.

Een fantastisch resultaat, want voor 250.000 gulden kun je heel wat vuurwerk kopen. Siervuurwerk dan wel te verstaan!
Knalvuurwerk wordt alleen verkocht aan de Eilandsraad.