dinsdag 29 mei 2012

Curaçao haalt zijn neus op voor schone lucht

De grootste vervuiler op het eiland - al bijna 100 jaar lang - mag sinds gisteren ongestoord doorgaan met vervuilen. De Isla raffinaderij op Curaçao heeft met een legertje - soms ingevlogen - advocaten de overheid (met medeweten) en de milieubeweging (verrassend) na zeven jaar eindelijk op de knie.

Het vonnis is een ingewikkeld juridisch stuk, dat teruggrijpt naar alle eerdere uitspraken in de diverse rechtszaken tussen de drie partijen.

Slapen
Bestuursrechter J. Th. Drop oordeelde maandag 28 mei dat iedereen in de procesgang heeft zitten slapen. Een beroep op de overheid om de Isla te dwingen te stoppen met het overtreden van de milieunormen is niet aan de rechter, maar aan de Eilandsraad. De rechter kan de overheid wettelijk gezien dus niet opdragen om een overtreding te stoppen.

De tweede lijn in de verdediging van overheid en Isla is dat een groot aantal vermeende overtredingen in eerdere rechtszaken al aan de orde zijn geweest en afgetikt. Zo zou alleen de opslag van attapulgus klei en oilspills nog onderwerp van geschil zijn en alle andere overtredingen niet. Het gaat dan om de belangrijkste norm-overschrijdingen, waar mensenlevens mee zijn gemoeid: de hoeveelheid zwaveldioxide in de lucht, de jaargemiddelde uitstoot van (kankerverwekkende) fijnstof en de  catcracker problematiek.

De Isla betoogt met succes dat ten aanzien van deze overtredingen de rechter al eerder heeft geoordeeld en dat daartegen geen beroep is ingesteld door de milieubeweging. De uitspraak ligt daarmee vast en kan niet opnieuw door de rechter in behandeling worden genomen.

Deskundigenbericht
Hier doet zich een merkwaardig en tricky feit voor, dat nadere beschouwing verdient. Gedurende de rechtzaken is er veel gesteggel geweest over hoe groot de bijdrage van de Isla aan de totale vervuiling in de wijken onder de rook van de raffinaderij nu eigenlijk is. Dat heeft alles te maken met het feit dat de hindervergunning waaronder de Isla mag vervuilen uitgaat van zogenaamde immissienormen - dat wat er op straat gemeten wordt -  en niet emissienormen - dat wat aan de schoorsteen van de Isla gemeten wordt..


De rechter heeft toen de Stichting Advisering Bestuursrechtspraak voor Milieu en Ruimtelijke Ordening (StAB) gevraagd om een deskundigenbericht op te stellen waarin het voor iedereen duidelijk is wat de schadelijke bijdrage van onder andere de raffinaderij is in het plaatje van de totale vervuiling op straat.

De StAB betoogde toen dat die bijdrage van de Isla weliswaar niet te meten, maar wel degelijk te berekenen is en dat daardoor vast is komen te staan dat in 2007 de gestelde immissienorm voor zwaveldioxide werd overschreden. Het rekenmodel dat toen gebruikt werd, is nooit betwist door SMOC.

Niet in beroep
In 2009 oordeelt StAB - na berekening - echter dat er van een overtreding van de zwaveldioxide-norm en de jaargemiddelden voor fijnstof geen sprake is - in dat jaar. SMOC gaat weliswaar in beroep, maar dat beroep wordt op andere gronden toegewezen. En dus oordeelt de rechter nu dat daarover niet meer verder geprocedeerd kan worden.


SMOC eist een nieuwe beschikking en rechter Boerlage kent die in het vonnis van 1 september 2011 ruimhartig toe. Het bestuursrecht moet voorkomen dat de burger slachtoffer wordt van de grillen van een overheid en daarom kent zij een ruime schadevergoeding toe indien de overheid weer in gebreke blijft. De hele vergunning is in geding.

Tevergeefs, zoals nu blijkt: rechter Drop - in hoger beroep - is het daarmee niet eens. Alle eerdere uitspraken op ieder afzonderlijk deel van de hindervergunning moet bij elke rechtsgang aangevochten worden, want wij zwijgt stemt toe.


En dus staan SMOC en de bewoners die zij vertegenwoordigt, na zeven jaar procederen met lege handen....Curaçao haalt de neus op voor zijn eigen bevolking....


Fouad Sidali in gesprek met Antillencorrespondent Dick Drayer (5'46")

zaterdag 12 mei 2012

Het wordt stil aan tafel

Mijn vrouw is wiskundige. Tot voor kort vond ik dat reuze handig: ik (ex-alfa/gamma student) heb een bèta in huis die mij in een half uur uit kan leggen én bewijzen dat een cirkel rond is. En ze vindt dat nog leuk ook, dat uitleggen. Niet dat ik het ooit gesnapt heb, maar wij hebben na 17 jaar huwelijk nog steeds gesprekstof aan tafel. Doet u mij dat maar eens na. 

Maar sinds de brief van Justitie minister Wilsoe aan Hillary Clinton is dit alles voorbij. Geen ontlede wiskundeformules meer op het boodschappenbordje in de keuken. Geen discussies meer aan tafel over taal versus exact, gevoel versus verstand, zacht versus hard. Waarom niet? 

Ik leg het u uit.

Advocaat Peppie Sulvaran verdedigt Robertico 'Robbie' Dos Santos, de grootste loterijbaas op Sint Maarten en Curaçao en grootste partijfinancierder van de grootste regeringspartij MFK. Met succes wist hij het conservatoir beslag in de Verenigde Staten op naam van zijn cliënt op te heffen.

Peppie Sulvaran is ook één van de belangrijkste adviseurs van Justitieminister Wilsoe.
Dat maakt de brief die deze minister in april stuurde naar Hillary - om ook het tweede deel van het conservatoir beslag opgeheven te krijgen - alleen al dubieus. Dubieus verandert, om de woorden van ex-premier Römer te gebruiken, in schokkend als blijkt dat Wilsoe zich tijdens zijn persconferentie bediend van een brief waarin allerlei details inzake de beslagleggingen van Dos Santos in de Verenigde Staten staan.
Die informatie kan alleen afkomstig zijn uit het strafdossier. De vraag rijst dan ook hoe de minister aan die informatie komt?

De inmenging van de minister in een lopende rechtszaak komt onherroepelijk als een boemerang op deze minister terug. De juridische discussie die daags na de onthulling van de brief door het AD is ontstaan tussen Peppie Sulvaran, het OM en de minister hoort thuis in de rechtszaal. Maar de minister heeft de discussie door zijn inmenging nu uit de rechtszaal getrokken en op straat gelegd. Dat maakt zijn positie onhoudbaar. De afstraffing in de Rijksministerraad is dan ook ongekend hard. Dit keer geen woorden als zou de affaire 'des Curaçaos' zijn.

Wilsoe ‘s positie komt ook nog is in het gedrang - oud-premier Suzy Römer zei het al - doordat hij zich schuldig heeft gemaakt aan een ambtsmisdrijf.

Voor een groot aantal juristen is het verdedigbaar dat minister Wilsoe strafrechtelijk is aan te spreken op het feit dat hij de PG belet uitvoering te geven aan wettelijke bepalingen inzake het internationale rechtshulpverkeer. Een minister die dat doet om daarmee die bevoegdheden ZELF uit te oefenen, pleegt machtsmisbruik.

Als rechtshulpverzoeken letterlijk via de minister moeten lopen zullen deze dus steeds ook op hun politieke merites worden bekeken. Is dat erg? Mocht het Openbaar Ministerie Robbie Dos Santos volgende maand op willen laten pakken in Miami, dan zal het OM dat verzoek via Wilsoe moeten doen. En die zal juridisch advies inwinnen bij zijn adviseur.

De cirkel is nog nooit zo rond geweest op Curaçao. Geen wiskundige die mij dat nog hoeft uit te leggen, laat staan bewijzen. Sorry schat, wat zal het stil worden aan tafel.


---------------------------
De relatie tussen Sulvaran en de interventie van Wilsoe, uitgelegd door Wilsoe zelf (1'01")

woensdag 9 mei 2012

Terroristische cel op Curaçao

De buitenboordmotor van de regering Schotte, Helmin Wiels, wil de op Curaçao geboren en getogen makamba, en hoofdredacteur van het Antilliaans Dagblad, Mike Willemse oppakken, in de boeien slaan en zijn krant sluiten. Naar verluidt leidt Willemse een terroristische organisatie. 

In de Dos Santos affaire, waar Wiels in deze kwestie naar verwijst, heeft zijn partijgenoot, minister van Justitie Elmer 'Kadè' Wilsoe een precedent geschapen door zijn eigen procureur-generaal (PG) te overrulen, middels een brief naar de minister van Buitenlandse Zaken Clinton in Washington.

Zelf doen
Het zal - zo is mijn verwachting - niet lang duren voordat partijgenoot Wilsoe op aangeven van de PS-leider een aanwijzing zal geven aan de nieuwe of murwgeslagen procureur-generaal om Willemse op te pakken. En als de PG (weer) niet luistert kan Wilsoe de aanwijzing vanaf nu ook rechtreeks zelf doen aan politiecommissaris Ellis en Wernet.

En Willemse kan dan reportages gaan maken in Bon Futuro, het correctiecentrum in Koraal Specht. En omdat Wilsoe daar ook de baas is, zijn de lijntjes meteen makkelijk kort. Er schijnt nu naast de barakken voor illegalen ook een speciale sectie voor journalisten te worden opgezet.

De 80/20 regeling is hier niet van toepassing, want het 20 percentage mag meteen met het vliegtuig terug naar Nederland. Het is dus even de vraag waar Willemse bijhoort. Helmin Wiels heeft het onderscheid tussen Yu di Kòrsou en vreemdeling nu weer aardig vertroebeld door de hoofdredacteur 'makamba' te noemen.

Handelswijze
Tot hier kan ik het allemaal nog volgen. Maar ik blijf hangen op de aantijging van Wiels als zou Willemse een terrorist en het Antilliaans Dagblad een terroristiche organisatie zijn. Had Al-Qaeda een ochtendkrant uitgegeven, dan had ik het nog gesnapt. Nu ben ik het spoor bijster. ook al omdat de handelswijze van het AD - het publiceren van 'geheime' brieven - niet veel afwijkt van de handelswijze van Helmin Wiels, wanneer hij zijn punt over de gele corruptie wil maken.

Deze week nog wist hij te melden dat hij uit de school zal klappen na het overleg van de commissie 'stiekum' om het publiek te vertellen wie van de PAR geïnfiltreerd heeft om de vermeende bagger over deze regering naar buiten te brengen. Met andere woorden: de politieke carriere van Wiels is geplaveid met onthullingen en geheime documenten. Dat Willemse hem in zijn spoor volgt, kan Wiels toch onmogelijk uit balans hebben gebracht?

Hoe het ook zij, het is voor ons allemaal en zeker voor Helmin Wiels te hopen dat het Antilliaans Dagblad zijn ontboezemingen nu en in de toekomst ook gaat publiceren. Maar na Wiels' woorden is de pers op Curaçao wellicht wat voorzichtiger geworden......

Je ziet het aan deze column, morgen te lezen in de Ultimo Noticia.....;-)))

vrijdag 4 mei 2012

Curaçao herdenkt zijn doden selectief

WILLEMSTAD - Vanochtend om 9 uur was er een officiële plechtigheid bij het oorlogsmonument aan het Waaigat, dat is in het hartje van Willemstad. Daar werd een krans gelegd en een minuut stilte betracht, terwijl de rest van Curaçao doorpraatte, alsof er niets aan de hand was. Hier geen nationale herdenking op televisie. 

En dat terwijl Curaçao het verleden graag omhelst. Onlangs nog bij de herdenking van vijftien door Nederland gefusilleerde Chinezen. Terecht dat hier aandacht voor is, terecht dat Curaçao dit wil herdenken. De Chinezen zijn met recht oorlogsslachtoffer, ook al werden ze niet gedood door vijandelijk vuur.

Toch kan ik het niet laten om op te merken dat die herdenking in schril contrast staat met de beledigingen die Chinezen in 2012 moeten ondergaan op Curaçao. Beledigingen die niet onderdoen voor wat de Joden in Europa voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog naar hun hoofd geslingerd kregen. Misschien dat de herdenking van deze slachtoffers ons ooit leert om ook levende Chinezen te respecteren.

De slavernij. Ook zo'n stuk geschiedenis die met recht 'levend' wordt gehouden. Het heeft ons hier en nu bepaald en bepaald voor een deel ook de relaties van ons volk. Het heeft Curaçao gebracht waar het nu staat. Er zijn dan ook verschillende dagen in het jaar dat Curaçao op grootse wijze aandacht schenkt aan het leed dat mensenhandel heeft gebracht over de hele wereld en zeker hier op Curaçao.

Ik vind het daarom zo vreemd dat 4 mei vrijwel ongemerkt voorbij gaat op ons eiland. Honderden scheepvaartlieden uit Bonaire en Curaçao en vele Antilliaanse schutters zijn omgekomen door Duits militair geweld. Ook militairen van andere mogendheden, zoals Amerika hebben offers gebracht en zijn hier gestorven. Honderden onschuldige burgers werden vanwege hun nationaliteit op Bonaire geïnterneerd.

Waarom was er zo weinig belangstelling vanochtend aan het Waaigat? Waarom houden we geen minuut stilte voor onze slachtoffers uit die tijd? Waar hangt ergens op Curaçao de vlag halfstok? Zijn we zo selectief in het herdenken van onze slachtoffers? Vergeten we net als Suriname wel de slachtoffers van gisteren, maar niet die van de eeuwen daarvoor?

Ik weet het wel, maar mag het eigenlijk niet zeggen. U weet het ook, ik hoef het dus niet te zeggen.

Funda Müjde in gesprek met Antillencorrespondent Dick Drayer (3'54")

dinsdag 1 mei 2012

Het oranjegevoel van Bonaire

Dia di Rincon heeft Koninginnedag al een aantal jaar naar de achtergrond gedrongen. De 24e editie op Bonaire gaf dit jaar geen ander beeld. Toch leeft Koninginnedag stevig in de gedachten van de meeste mensen. Fransisco ‘Bubuchi’ Janga, voorzitter van het organiserend comité kondigt zelfs aan de verjaardag van de Koningin volgend jaar zichtbaarder te maken.

Dia di Rincon trekt jaarlijk vele tienduizenden bezoekers van heinde en ver. De ontevredenheid van veel Bonairianen heeft geen effect op de liefde voor het Koningshuis: het oranjegevoel leeft in Rincon.

Zichtbaar is het niet. Sommige Europese Nederlanders dragen een oranje T-shirt of een ander oranje ding; de meeste Bonairianen dragen kleren zonder een oranje kleur. Eén van hen merkt op dat de oranjewimpel ook ‘vergeten’ is bij het hijsen van de vlag, tijdens de officiële plechtigheid in de ochtend.

Hij is overigens wel helemaal in oranje gestoken, net als zijn hele familie. “Ik woon al 34 jaar in Nederland, ik ben opgegroeid met Koninginnedag”, verontschuldigt hij zich. “Maar het lijkt alsof het hier verdwijnt. Ze moeten niet vergeten dat onze koningin ook jarig is.”

Dat laatste is niemand vergeten. Volgens een zakenman in het hartje van Rincon is deze dag een dag van tradities, net als Koninginnedag. “Die gaan eigenlijk heel mooi hand in hand. Tradities die je trots maken, die je land trots maken.”

Die boodschap is opgepakt door de organisatie. Volgens ‘Bubuchi’ vragen steeds meer mensen naar een invulling van Dia di Rincon met het vieren van de verjaardag van de Koningin. De 25e editie, volgend jaar is wat hem betreft een mooi startpunt om Koninginnedag weer te introduceren.

Een reportage vanuit Rincon door Dick Drayer (6'19")