maandag 30 juni 2008

Zoek de tien verschillen!

Zoals jullie allemaal wel vernomen hebben, was het afgelopen donderdag enigszins onrustig op Curaçao. Een groepje van 50 mensen, veelal aanhangers van Pueblo Soberano van Helmin Wiels, pikt de 'herkolonisatie' door Nederland niet en schrikt er niet voor terug om geweld te gebruiken om dat duidelijk te maken.

De groep is klein, maar kreeg veel ruimte van de politie en kon daardoor meer schade aanrichten dan de top van de politie (gezaghebber Lisa Dindial) achteraf lief was. De woorden over 'hard optreden' en 'dit accepteren we niet', moeten m.i. dan ook gezien worden in het licht van een weifelend politie-optreden afgelopen donderdag.

Opmerkelijk is dat de verslaggeving over afgelopen donderdag nogal van elkaar verschillen. Ik heb hieronder zowel het bericht van de Telegraaf (geen correspondent) als van de Volkskrant (eigen correspondent) geplaatst. Zoek de tien verschillen en oordeel zelf!

Betogers Curaçao richten zich tegen Nederlanders
bron Telegraaf 290608 door Bert Huisjes
WILLEMSTAD, zondag - Een politieke betoging op Curaçao is eergisteren uitgemond in een jacht op blanke Nederlanders. Daarbij raakten verschillende Nederlanders gewond. Een werd het ziekenhuis in geslagen.

Doelwit waren vooral Nederlandse stagiairs die werken in de hotels op het vakantie-eiland. Zij waren in de lokale uitgaansgelegenheid De Nachtwacht bijeen. Tientallen eilandbewoners drongen het café binnen om de blanken een lesje te leren en richtten een ravage aan.
Ook werden auto’s beschadigd en omgegooid. „Hollanders werden uitgescholden en moesten vluchten”, vertelt een van hen. Een andere Nederlander spreekt van ’Zuid-Afrikaanse toestanden’.


De haat ontstond na een politieke demonstratie tegen Nederlandse bemoeienis met de eilanden. De Antillen kwamen donderdag financieel onder curatele van ons land te staan. Een kleine groep besloot daarop de aanval te openen op Nederlanders in de Nieuwstraat. „Ze moeten oprotten naar hun eigen land”, schreeuwden de betogers. „Wij mogen daar niet zijn, dus jullie hier ook niet!”

De gezaghebber op Curaçao, Lisa Dindial, richtte zich op televisie rechtstreeks tot de bevolking en riep Nederlanders en Antillianen nadrukkelijk op ’om voorzichtig te zijn’. Minister van Justitie David Dick sprak gisteren tegenover De Telegraaf zijn ’diepe afschuw’ uit over de jacht.
„Het is een heel slechte zaak wat hier is gebeurd”, zegt hij. „Het was een groep van minder dan 50 personen, die misbruik heeft gemaakt van de toestemming om te demonstreren.” Over de aanval is overleg tussen minister, politie en het OM.


Racistische rel schokt Curaçao
bron Volkskrant 300608
Van onze medewerker Jean Mentens

Willemstad - De Curaçaose gemeenschap is geschrokken van het racistische incident waarbij een blanke man een schedelbreuk opliep.

Het incident deed zich voor in de nasleep van een demonstratie tegen het financieel toezicht door Nederland op de Curaçaose begroting en overheidsuitgaven. De Eilandsraad ging afgelopen donderdag met een meerderheid van elf tegen tien akkoord met deze regeling. De oppositie zag dat als herkolonisering door Nederland en riep op tot een demonstratie.

In de uren na het raadsbesluit braken er in de stad relletjes uit. Auto’s werden beschadigd, straatmeubliair werd vernield en het verkeer werd gehinderd. In de late avond ging een kleine groep demonstranten in de richting van de cafés in Willemstad waar veel Nederlanders komen. Er werd daar op de blanke klanten gescholden en er werd met flessen en stenen naar ze gegooid.

De meeste cafébezoekers konden zich uit de voeten maken, maar een 33-jarige blanke man, overigens geboren op Curaçao uit Curaçaose ouders, viel neer met een ernstige wond aan het hoofd. In het ziekenhuis werd een schedelbreuk vastgesteld.

De racistische oprisping heeft grote afschuw en afkeuring gewekt op het eiland. In het weekeinde waren er op de radio tal van inbelprogramma’s waarin luisteraars zich afvroegen waar het heen moet met het eiland.

Gezaghebber Lisa Dindial zei in een toespraak voor radio en tv dat het onaanvaardbaar is dat mensen worden aangevallen vanwege hun huidskleur. Dindial: ‘Iedereen heeft evenveel rechten op dit eiland en de oppositie kan niet uitmaken wie hier thuishoort.’

Norbert George, voorman van de kleine oppositiepartij DP, hield voor dat de bevolking van Curaçao is samengesteld uit mensen met verschillende etnische en culturele achtergronden, die verbonden zijn door de wens om van Curaçao wat te maken. ‘Als we dat uit het oog verliezen, wordt het hier rap onaangenaam, juist omdat we op een eiland zitten’, aldus George.

Leiders van de grootste oppositiepartij MAN en van de partij Forsa Kòrsou haastten zich eveneens om afstand te nemen van de gebeurtenissen. Ze benadrukten dat de oproep tot demonsteren niet tegen de Nederlanders was gericht.

Wel verwijten ze de coalitie geen oor te hebben voor de onvrede onder een groot deel van de eilandbevolking.

zaterdag 28 juni 2008

Mannenbolkwerk op Vista Royal

Deze week is het een mannenbolkwerk op Vista Royal: Aysheline is vertrokken naar Nederland om wat zaakjes af te wikkelen in Zaandam en ik ben met Jonathan (12) en Daniel (7) alleen achtergebleven op Curaçao. Precies vier jaar geleden, tijdens het EK2004 in Portugal was het net andersom. Toen zat ik met de jongens in Zaandam en was Aysheline op Curaçao.

De vakantie is begonnen.

We zijn zojuist van HATO gekomen, waar we Jonathan's beste vriend uit Nederland hebben opgehaald: Ties (12)! Ties komt 3 weken bij ons logeren en heeft zich intussen al geïnstalleerd in het zwembad:

Dat gaat nog wat worden. Zijn vader zei me al, dat hij net zo opgelucht was als Ties bij vertrek ;). Het is wel grappig om te zien wat twee jaar doet, zo vlak voor de pubertijd. Ties was hier namelijk 2 jaar geleden, toen wij ons net aan het nestelen waren op Curaçao....

Curaçao, zo hebben jullie wellicht meegekregen zit in roerig vaarwater. Een kleine, maar hardnekkige groep is de koers van de regering in het staatkundig proces zat en wil desnoods kwaadschiks laten merken dat het afgelopen met zijn met de uitverkoop aan Nederland.
Ik liep afgelopen donderdag tussen dit koppig groepje mensen en de sfeer was tamelijk aggressief. Ook tegen mij, want ik ben wit en dus makamba en dus de schuld van alles. Ik had eigenlijk een beetje medelijden met die zielepoten, want veel zinnigs komt er niet uit. Mijn collega zei me wel om op te passen, maar ik heb me geen moment bedreigd gevoeld. Heb overigens wel voor hetere vuren gestaan. Ik zou pas bang worden als er alcohol en drugs in het spel zouden zijn. Dan worden mensen namelijk echt onberekenbaar.
De rust is nu weergekeerd. Politici wringen zich in alle hoeken om te zeggen dat het geweld incidenten zijn en niet getolereerd worden. Ik heb zelfs het woord terrorisme gehoord....
Afijn, ik heb in ieder geval de komende week vrij, omdat Ties hier in het mannenbolwerk en Aysheline nog in Nederland is. Als de relschoppers en de politici zich één weekje gedeisd houden, geef ik er over een week weer verslag van. Tot die tijd moet je het doen met mijn column.



zaterdag 21 juni 2008

Hanhaven, we gaan handhaven.....

Mijn column wordt elke week op vrijdag en zaterdag uitgezonden op Radio Hoyer 2 om 17.15 (23.15 nederlandse tijd). 105.1 FM en audiostream. U kunt de column ook hier beluisteren.
=========================================================

Klinkt het u als muziek in de oren? Bekend verhaal? Voor mij wel: ik heb namelijk een zoontje op de basisschool, die net heeft geleerd dat één van de kerntaken van de overheid is om toe te zien op handhaving van de door haar zelf in het leven geroepen verordeningen, vergunningen, wetten en regels.

Zoals het woordje vakantie onlosmakelijk verbonden is met het woordje werk: het eerste heeft geen waarde zonder het tweede, zo wordt handhaving in één adem genoemd met gedogen: de roep tot handhaving onstaat na gedogen. Twee kernwoorden die al enige tijd het gezicht van het nieuws bepaalden, staatsecretaris Ank Bijleveld begon ermee en zij ziet handhaving als pure winst.

Winst. Het klonk aan het eind van vorige maand bijna te mooi om waar te zijn: we gaan handhaven, dit is winst! De wetten en regels die door de overheid gemaakt worden en moeten dienen om het tijdelijke samenzijn van ons mensen op dit kleine stukje aarde te accomoderen en te faciliteren krijgen een stevige verankering in het bestuur op weg naar een nieuw Curaçao!

Deze gouden belofte heet in politieke taal het Sociaal Economisch Initiatief, het SEI. In dit SEI is een ruime paragraaf ingeruimd om een visie te ontwikkelen op Curaçao met, of Curacao zonder raffinaderij.

En: we gaan handhaven. Het is te mooi om waar te zijn: de belastingbetalers in de wijken Wichi, Marchena en Noord-Roosendaal en al die andere belastingbetalers die je pas hoort als de wind een keer niet uit het noordoosten komt, kunnen hun zegeningen tellen. Hun overheid, ja, u hoort het goed: hun overheid gaat zich eindelijk serieus bezighouden met het gif en de zware metalen die als diarree dagelijks over de wijken uitgebraakt wordt.

Winst. Ik telde mijn zegeningen. Todat vorige week ineens het bericht kwam dat een delegatie van het Bestuurscollege met het privévliegtuig van de PdVSA naar Venezuela vertrokken was. Onze overheid? Met een privévliegtuig? Wat zijn ze daar gaan doen?
Het bleek al snel dat het ging om een MOU, een Memorandom of Understanding tussen overheid (u dus) en de exploitant van de raffinaderij, PDVSA. Eén van de delegatieleden in dat privé vliegtuig en dus kenner van de inhoud van dat MoU, was gedeputeerde Mike Willem. Hij wilde wel vertellen wat er in dit MoU stond, maar ik mocht het niet inzien...

Raar toch eigenlijk? Uw overheid ontwikkelt een MoU tussen haarzelf en de raffinaderij, die de pers niet mag inkijken, terwijl er net afspraken gemaakt zijn met Nederland - in het SEI - om een visie op de toekomst te ontwikkelen, waarbij alle partijen betrokken worden. Dit 'riekt' naar goed bestuur.....

Raar....? Het wordt nog gekker!

Deze week was er dan eindelijk het vervolg op de rechtzaak van Stichting Schoon Milieu Curaçao (SMOC) en de stichting Humanitaire Zorg tegen de overheid. De rechtzaak is feitelijk heel simpel: er is een hinderwetvergunning afgegeven door de overheid, waaronder de ISLA giftige stoffen mag uitstoten. Deze uitstoot wordt stelselmatig overschreden, maar de overheid treedt niet op. En dus hebben beide stichtingen de rechter ingeschakeld om de overheid te dwingen te handhaven. En zoals aan het begin van deze column duidelijk werd: de overheid gaat binnen het SEI ook handhaven!

De oplettende lezer en toehoorder, maar ook de rechter was dit significant detail opgevallen en daarom kwam het even simpele als redelijke verzoek aan de gedaagde (de overheid): als jullie gaan handhaven, heeft de rechtzaak dan nog wel zin?

En daarop kwam het even verrassende antwoord: Ja, procedeer door, want wij gaan helemaal niet handhaven! Merkwaardig, concludeerde Sandra in 't Veld, advocaat van SMOC.

Zou Hero dan toch gelijk hebben? Zou dit eiland dan toch ten onder gaan aan corruptie, vriendjespolitiek en nepotisme?

Ik hoop het niet. Niet voor Hero, maar vooral niet voor die duizenden mensen die wonen onder de rook van de ISLA, die hun hoop zouden moeten kunnen vestigen op de overheid. En die in de dagelijkse realiteit alleen staan en slechts een strohalm hebben aan een vasthoudend aantal vrijwilligers die zich sterk maken voor een beter milieu en een menswaardig bestaan.

Begrippen die horen bij de kerntaken van de overheid.

De overheid geeft helaas geen inzage in haar visie ten aanzien van de raffinaderij. De raffinaderij zelf weigert commentaar te geven op zaken die met het milieu te maken hebben. De milieudienst mag niet praten met de pers: aan de vooravond naar een autonoom Curaçao, wens ik u desondanks een goede week. De aanhouder wint. Dat kan de ISLA zijn, maar ook de Milieubeweging.

De mensen in Wichi, Marchena en Noord-Rozendaal mogen kiezen.

Bon Siman!!

donderdag 19 juni 2008

Jonathan's laatste schoolweek

Afscheid nemen is voor Jonathan geen gemakkelijke opgave. Deze week was zijn laatste op de Römerschool. Volgend schooljaar zal hij naar de middelbare school gaan en begint een nieuwe fase in zijn leven. Het ritueel om deze overgang te markeren, bestond uit het overhandigen van een heus certificaat en een avondbijeenkomst, waar de leerlingen van klas 6 ouders en onderwijzers vermaakten met dans, rap en muziek.

In twee jaar tijd heeft Jonathan de taal geleerd en vrienden gemaakt. En dan valt afscheid nemen zwaar. Jonathan vraagt mij bij voortduring hoe ik deze overgang heb beleefd. En ja, dan moet ik toch de hulp van mijn zusje Corien inschakelen: ik weet het namelijk niet meer!

Als ik dat tegen Jonathan zeg, verklaart hij mij totaal voor gek! "Hoe kun je deze geweldige tijd vergeten zijn?" Mijn vader zei me altijd: onderzoekt alles en behoudt het goede. Ik vertaal dat vaak als: denk aan alles uit het verleden, maar koester de goede herinneringen.

Wat ik mij van de lagere school kan herinneren is ons voetbalelftal, dat alle bekers won en juffrouw Schotanus. Dat kreng dat mij altijd, elke dag straf gaf. Ik heb die tijd, mijn vader indachtig, dus doelbewust uit het hoofd gezet...

Op de Römerschool hebben ze ook een aantal juffies Schotanus lopen. Ik moet verre van deze onderwijzers blijven, want ik ben na 40 jaar nog steeds alergisch.....Van de week had ik een aanvaring met één van hen en onwillekeurig moest ik aan mijn lieve moeder denken, die soms voor me in de bres sprong om me te redden uit de klauwen van dat monster Schotanus.

Maar genoeg over vroeger. Jonathan gaat naar de middelbare school, het Peter Stuyvessant College. Niet toevallig de oude school van Aysheline...
Hij heeft er veel zin in en is 1000 keer leergieriger dan ik, dus hij zal er geen 8 jaar over doen. Zijn voorliefde voor 4-4-3 blijft gelukkig beperkt tot het Nederlands Elftal!

De traantjes van het afscheid zijn inmiddels gedroogd. De vakantie kan beginnen en volgende week komt zijn mattie Ties, uit Zaandam op bezoek. Herinneringen, die je koestert, moet je gewoon importeren uit Nederland.



zaterdag 14 juni 2008

Wat is er gebeurd met Oranje, na ons vertrek?

Het is even rennen als Nederland speelt. De wedstrijden van Oranje beginnen hier om kwart voor drie 's middags en dan is een groot deel van de bevolking nog aan het werk (ja, Hero, ook op Curaçao)!

Ik los dat op door in de avond wat langer door te werken en in de ochtend wat vroeger naar de redactie te gaan. Bij het ontbijt smeer ik boterhammen voor tussen de middag en eet ik achter de microfoon mijn lunch weg, zodat ik om 14.45 keurig thuis voor de buis kan zitten.

Ik weet niet wat er met Oranje gebeurd is na ons vertrek uit Nederland, maar het heeft wel geholpen. De oude garde Curaçaoënaar is steevast voor Holland (luister/kijk maar hier). De jongere garde heeft meer met Brazilië. Allemaal gokten op Italië en Frankrijk. Nu is iedereen het erover eens dat 'we' europees kampioen worden. De straten kleuren zelfs in Punda oranje en menig SUV-je rijd met oranje-vlagje....

Ik neem aan dat het in Nederland nog gekker is.

De vernedering van de finalisten van 2006 wordt niet alleen hier, maar ook in buitenlandse kranten breed uitgemeten. Le Monde kopt "les "Oranje" font valser la défense bleue" en l'Equipe doet dat dunnetjes na door te stellen dat Blauw vernederd is, nadat ze de hele wedstrijd superieur geweest zijn op alle fronten van het spel."

Maar ook elders in Europa zijn de twee overwinningen van Oranje met bewondering (of afschuw) bekeken. Vele kranten weten het na deze wedstrijden zeker: "4:1! So holt Holland den Titel," kopt Bild Zeitung.

En ook de Britten zingen hossanna voor Oranje: "Dutch masterclass destroys France." De Sun spreekt over: "TOTAL Football — and also totally breathtaking", terwijl heel Italië hoopt dat van Basten dinsdag een rustdag neemt: "L'Olanda batte la Francia per 4-1e ha in mano il destino degli azzurri," volgens Corriere della Sera.

Ook de bookmakers zijn ervan overtuigd dat Oranje Europees kampioen wordt. Voor aanvang van het toernooi leverde die voorspelling coor iedere euro 12 euro op. Na de wedstrijd tegen Italië waren dat er nog maar zes en sinds gisteravond krijg je nog maar 4,5 euro terug.

Wij wachten hier op Curaçao gewoon alle wedstrijden af en genieten met een polar in de ene en een AH-welpje in de andere hand op wat er komen gaat. En na winst, gaan we op het strand verder....

Tom en Jerry

Eindelijk is het dan toch gelukt: we hebben twee leuke hondjes uit het asiel! Ze heten Tom en Jerry, hebben geen merk (als je het mij vraagt) en poepen de hele tuin, porch en eigen hok onder. Maar goed: het zijn kleintjes, geboren op 20 maart, 10 weken oud en daar moet dan toch nog wel wat opvoedingselixer tegenaan gegooid worden....

De honden zijn van Jonathan en Daniel, hetgeen betekent dat zij voor de beesten zorgen. Dit wijze besluit was voorwaarde om de hondjes in huis te nemen. Wij hadden namelijk vroeger thuis ook een hond -Leto heette het beest, er is nooit meer een slimmer dier op aarde aangetroffen - en die was ook van en voor de kinderen, maar mijn vader en moeder moesten alles doen. Honden zijn immers om mee te stoeien en te knuffelen, vanuit het perspectief van een kind. Poep opruimen, eten geven, hok schoonmaken: het is een bijkomstigheid, die je het beste aan volwassen over kan laten....

En dus staan de jongens elke morgen om 5.20 op. Eén gaat onder de douche, de ander loopt met dichte ogen naar hond en hok. Begroet, maakt schoon, geeft eten. Dan gaan de ogen open en kan de ochtend beginnen. De dag erop is de volgorde andersom.

De namen van onze schrandere viervoetertjes zijn door het asiel gegeven. Jonathan en Daniel, die een eigen naam mochten bedenken, deden dat niet en dus heten ze vanaf nu: Tom en Jerry. Beide zijn rue en broertjes. Tom, met de zwarte halsband is iets lichter dan Jerry met de lichte halsband, die is iets donkerder. Deze logica is heel goed bedacht door Jonathan en Daniel en verlammend voor mijn onderscheidingsvermogen! Achter deze verdeling moet iets van wraak zitten voor mijn hondenverzorgingsbesluit, zoals hierboven beschreven.

Maar....: naast begroeten, kwispelen, eten en poepen, blaffen en waken Tom & Jerry zowaar ook: vreemden durven het erf niet meer op te komen!

Kijk, en dat vind je als huiseigenaar natuurlijk de leukste bijkomstigheid van een hond.


donderdag 12 juni 2008

"Ben ik nou zo slim, of zijn jullie nou zo dom?"

Mijn column wordt elke week op vrijdag en zterdag uitgezonden op Radio Hoyer 2 (105.1 FM en audiostream) om 17.15 (23.15 nederlandse tijd). Je kunt de column ook hier beluisteren.

De geluidsfragmenten in de tekst hieronder zijn ook aanklikbaar.
========================================================


Ben ik nou zo slim, of zijn jullie nou zo dom?

Deze legendarische woorden van Louis van Gaal, destijds trainer van een gouden Ajax (lang, lang geleden), schoten mij te binnen toen deze week de corruptienota van Hero Brinkman uitkwam.
Het was natuurlijk geen nota, maar gewoon een persoonlijk plakboek van deze markante PVV-er, die elke bladzijde van zijn werkstuk zorgvuldig lardeerde met Amigoe en AD berichten , geknipt - met zijn nagelschaartje – en geplakt met zijn prittstift.

Dat iemand op de Antillen zit te wachten op Hero’s plakboek, in een tijd van Powerpoint en digitaal geweld, bleek al snel ijdele hoop. Van Nederland tot aan de Antillen: allemaal kennen ze de retoriek (een mooi woord voor: meer van hetzelfde) van deze ex-politieman.

Duidelijke taal. Zelfs Pedro’s grote POK-vriendje, Willibrord van Beek, voorzitter van de Tweedekamercommissie Antilliaanse en Arubaanse zaken (NAAZ), haalt zijn schouders op over zoveel onnozelheid.

En daarmee is Hero Brinkman een karikatuur van zich zelf geworden, want het punt dat hij maakt mag best gezegd worden op Curaçao, maar uit zijn mond heeft het uiteindelijk dus geen effect meer. Hij zelf ziet dat uiteraard anders.

En zo lijken de stellingen weer betrokken: we gaan het bij voorbaat niet meer hebben over de inhoud, want de boodschapper is een clown en die hoef je niet serieus te nemen. Volgende week hebben we gewoon weer een Pok(ke)overleg - de naam suggereert genoeg - en daags daarna keert een ieder huiswaarts met vele illusies armer, de eigen politieke trots rijker en wij, gewone mensen, wij gaan over tot de orde van de dag. Zijn wij nou zo slim, of is de rest nou zo dom?

Desondanks heb ik de moeite genomen om het plakboek van Hero door te bladeren en één ding viel mij meteen op: zaken die niet zoveel van doen hebben met corruptie, of althans nogal suggestief zijn, vullen de helft van zijn boekje, terwijl andere zaken die er nogal bovenop liggen niet worden genoemd.

Ben ik nou zo slim, of is Hero nou zo dom?

Om een antwoord te vinden op deze prangende vraag, dook ik mijn eigen plakboek in. Een plakboek dat gelukkig wat gevarieerder is dan Hero’s prittstift, maar ook ik heb markante zaken gevonden!

Neem bijvoorbeeld het 'Pareltje van Schottegat': onze rafinaderij, de ISLA. Al 23 jaar krijgt deze startende ondernemer vrijstelling van omzetbelasting en andere voordeeltjes. Het is heus, ik heb het uit mijn eigen plakboek!

Is de Isla nou zo slim of is de Overheid nou zo dom?

Nog zo’n affaire, die riekt naar nepotisme, vriendjespolitiek of andere retoriek van Brinkman, maar die niet zijn opgenomen in zijn plakboek, is de Ombudsman. Deze Defensór di Pueblo, Verdediger van het Volk, zoals dat zo mooi in het Papiaments wordt aangeduid, heeft het hard te verduren als hij integriteitskwesties bij het Bestuurscollege aan wil kaarten.
En dat is nou net de kruks: integriteit gaat juist om verstrengeling van belangen die zich centreren rondom één persoon...

Ik blader verder door mijn plakboek: de Thaams kliniek en het St. Elisabeth Hospitaal. Ook al niet genoemd door de heer Brinkman. Eerstgenoemde medische instelling heeft een heel team van intensive care personeel in de startblokken, maar mag niet, laatstegnoemde heeft een hele lading patienten aan de deur, maar kan deze niet opnemen. Bij de Thaams weten ze wel hoe dat komt.

Wat duidelijk is, is dat de door Hero aangehaalde zaken als nepotisme, vriendjespolitiek en corruptie allemaal bestaat op Curaçao. Hij heeft het gewoon uit de krant! En als hij mij gevraagd had, had ik hem ook míjn plakboek kunnen lenen.

Wat jammer is van Hero’s plakboek is dat het zich, net als een willekeurig vakantieplakboek, focust op één aspect, namelijk de vakantie. En om dan te zeggen dat mijn leven doordrengd is van vakantie, zoals Curaçao doordrengd is van corruptie, is toch iets te makkelijk geconcludeerd.
Nee, noem dan iets waar wij op op Curaçao trots op kunnen zijn: het feit dat vrouwen op dit Eiland goed vertegenwoordigd zijn op hogere functies, zowel bij de overheid als in het bedrijfsleven.
Hero heeft zich dus vergist: het is hier geen boevenbende, het is hier hoogstens een beestenbende. En dat komt natuurlijk omdat de mannen van die vrouwen in topfuncties hun huis niet opruimen!

Over zoveel slimmigheid (of dommigheid) mogen we het hier best hebben hoor.

Bon siman!

zaterdag 7 juni 2008

Geen winnaars, geen verliezers

Deze column weerspiegelt een selectie van het nieuws op Curaçao de afgelopen week en wordt uitgezonden op vrijdag en zaterdag om 17.15 op Radio Hoyer 2 (105.1 FM - Curacao-tijd) en deze stream. daarna is deze column te beluisteren via deze link.
=============================================

In het zicht van de opening van het Europees Kampioenschap voetbal, morgenmiddag in Oostenrijk en Zwitserland, komt bij veel Nederlanders weer het rotsvaste vertrouwen in de eindoverwinning. Waar dit rotsvaste vertouwen opgestoeld is, is mij een volslagen raadsel: immers, alleen in 1988 mocht Oranje het 'zoet der overwinning' smaken, alle andere participaties aan voetbaltoernooien liepen steevast uit op een deceptie. Nederlanders denken dat ze winnen, maar vergeten dat ze eigenlijk altijd verliezen.

Wat dat betreft onderscheiden zij zich volgens mij niet van bijvoorbeeld de gemiddelde Antilliaan of Curaçaoënaar. Na een gewonnen oefenpotje van ons representatief elftal onder leiding van Leen Looyen, tegen een club, waar zelf een Nederlander nog nooit van gehoord heeft (FC Wijchen), blikt ook de Antilliaan met vertrouwen in de toekomst: tegen Haiti gaan we knallen!

De kans dat de Antillen gaan knallen is natuurlijk niet zo gek groot, maar het geloof er in ontegenzeggelijk wel.

Dit optimisme in eigen kunnen, vaak tegen beter weten in, maakt van winnaars winnaars, en, dat is het leuke, het maakt van verliezers ook winnaars. Het geloof in de overwinning en de intentie om er iets van te maken zet een volk bij aanvang van de wedstrijd al op voorsprong!

En zo is het bruggetje naar de politiek gauw gemaakt: een schier onoverwinnelijk Bestuurscollege boekt de ene zege na de andere, en regeert ogenschijnlijk moeiteloos. De overtuiging van het eigen gelijk is genoeg voor de eindzege.

De minibuschauffeurs, die het nieuws al twee weken gijzelen door van de overheid het onmogelijke te vragen, gingen deze week ineens overstag door in te stemmen met een commissie die gaat onderzoeken of de ritprijsverhoging op één of andere manier verzacht kan worden. Een dag voor het bereikte akkoord, was dit commissievoorstel nog onbespreekbaar, aldus de gezaghebber Lisa Dindial, maar de laatste eis, compensatie voor benzine, verdween - na één nacht bedenktijd - als sneeuw voor de zon: Overheid BC -Vakbond STU: 1-0! De enige die het spelletje echt doorhad was Helmin Wiels van Pueblo Soberano, die als geen ander weet dat alleen harde actie indruk maakt op dit BC.

Nog zo’n vakbond die denkt gewonnen te hebben is de PWFC, de vakbond voor Petroleum Werkers. In een onbegrijpelijke oprisping sloot de bond zich afgelopen dinsdag aan bij de minibuschauffeurs vanuit een even simpele als onnozele reden: de overheid behandelt vakbonden slecht, dus ben je solidair met elke stakende bond!

Twee maanden na het verschijnen van het Sociaal Economisch Perspectief, het projectplan dat een fundament moet bouwen voor het nieuwe Curaçao, waren de ISLA arbeiders aangekomen bij pagina 33, waarin het Bestuurscollege zichzelf opgelegd om een visie te ontwikkelen over de toekomst van de economie met en een toekomst zonder raffinaderij.

Dat laatste schoot Elvis de Andrade in het verkeerde keelgat. Want hoewel er niet gesproken wordt over daadwerkelijke sluiting van de ISLA, weet hij als geen ander, dat zijn werkgever zich eenvoudig niet aan de normen kan houden, en dat bij handhaving dus reële sluiting dreigt.

Een goede verstaander, zoals Andrade heeft dus genoeg aan één woord. Dat ene woord werd na een langdurig gesprek vertaald door gezaghebber Lisa Dindial: de overheid heeft niet de intentie om de ISLA te sluiten.

Kern van de zoveelste overwinning van het Bestuurscollege is dus het woord intentie. En dat is nogal naïef. Van mijn goede oude vader leerde ik altijd dat de intentie een goed begin is, maar dat je er de oorlog nooit mee wint. De enige die dit - wederom - doorhad was Helmin Wiels van Pueblo Soberano.

Voorlopig is de grote verliezer nog steeds het milieu en de mensen onder de rook van de ISLA. De wedstrijd zit in de verlenging en zal hoe dan ook – eventueel na strafschoppen – een winnaar opleveren, en een verliezer die in de nabeschouwing zal praten over de slechte condities waarin gespeeld moest worden. Condities die - nota bene - door één van de partijen zelf gecreëerd zijn.

Een mooi creatie van de overheid is het instituut Ombudsman. Het fenomeen is nog nieuw en beiden zijn aan het verkennen hoe ze met elkaar door één spelerstunnel de pauze in kunnen gaan. Het vertoonde spel is na 45 minuten namelijk allerbelabberdst.

En zo blijft de lokale competitie spannend. Het Bestuurscollege gaat soeverein aan kop, want de chauffeurs zijn weer terug op de bus, de ISLA-werkers onder hun eigen rook en de Ombudsman heeft misschien wel gelijk, maar geen geluk: en dat is net één lettertje verschil. Of dat ene lettertje een winnaar oplevert, staat nog maar te bezien.

Gelukkig speelt Curacao niet alleen op lokaal niveau, maar ook, via het vertegwoordigend elftal der Antillen op Koninkrijksnivo: daar heeft de regering met reservespeler Paul Comencia alle zeilen moeten hijsen om de aanval op haar belastinginning te kunnen pareren, zonder resultaat overigens, niemand geloofd hem.

Deze wedstrijd is nog niet voorbij en zal ongetwijfeld een stevig staartje krijgen wanneer de corruptienota van Hero Brinkman volgende week uitkomt. Zoveel aandacht van Nederland: dat belooft spannend te worden. Of zoals Wencho Farell, de keeper van de Antillen het zo mooi weet te zeggen: we gaan knallen!

En dat is zowel voor winnaars als voor verliezers een mooie opdracht voor volgende week: Bon siman

zondag 1 juni 2008

Un otro Gai lo kanta: het korte lontje van Curaçao

Un Otro Gai Lo Kanta, een Papiaments gezegde dat zoveel betekent als “een ander haan zal kraaien”. Het was John Leerdam die Curaçao deze week wakker wist te schoppen uit haar diepe diepe slaap.

De haan van John Leerdam, die dit zei ter gelegenheid van zijn zojuist gepubliceerde boek: de Antillen en Ik, had geen betere week kunnen kiezen dan de week van 30 mei. Want Curaçao slaapt en is wellicht alleen maar wakker te krijgen als het de magische datum van 30 mei hoort.

Wellicht..., want 30 mei 1969 is deze week geruisloos voorbijgegaan, hoewel iedereen erover praat.

Welgeteld één haan, een columnist, en dan nog van Nederlandse origine maakte melding via Radio Nederland Wereldomroep van deze voor Curacao toch bepalende dag in haar jonge geschiedenis. De papiamentstalige pers had deze week te druk met de strijdende minibuschauffeurs en de nederlandstalige pers met de capriolen van Hero Brinkman.

De columnist van de Wereldomroep rept over de ‘galm van 30 mei’, waarin te pas en te onpas de revolutie wordt aangehaald als de mensen op straat weer eens boos zijn op de Gobierno: als je niet oppast kan het hier elke dag 30 mei zijn, en staat Otrobanda wekelijks in de hens.

U en ik weten dat het allemaal wel mee valt.

Er wordt graag hard en soms onbeschoft gedebateerd. De discussies in de Eilandsraad en op straat zijn soms niet van de lucht, maar opstand? revolutie? "Curaçao", zo stelt de columnist: "poldert zich rot!"Het wordt nooit.... nooit meer zoals in 1969.

Dat moeten ze in Nederland ter rechtervleugel van de Tweede Kamer ook geconstateerd hebben en dus wordt al enige tijd, vanaf het POK overleg in Januari, met man en macht geprobeerd door de grootste hanen van het parlement, Geert Wilders en Hero Brinkman, het korte, maar tot nu toe onvindbare lontje van de Antilliaan te vinden. Ook op Curaçao begint men in de gaten te krijgen dat als iets in dezelfde bewoording maar genoeg herhaald wordt, je er maar beter niet naar kunt luisteren. Perdo Atacho, voorzitter van de Staten heeft eigenlijk alleen maar medelijden.

Is het lontje dan echt onvindbaar? Nee, gelukkig niet. Dezelfde Pedro Atacho, die Brinkman een lift gaf en hem bij de psycholoog heeft afgezet, kan zich wel degelijk druk maken om de politiek in Nederland.Zelfs een doorgaans rustige en niet op straat te krijgen groep als de Huisartsen waren deze week op straat te vinden. Hun strijd gaat om 10 gulden en wordt keurig via de rechter gevochten. Het stoutste wat men wist te bedenken was de instelling van een zondagsdienst op een door-de-weekse-werkdag.

Zoveel geduld hebben de minibuschauffeurs in ieder geval niet. Hun lontje was twee weken geleden al kort gebleken, zo kort dat al het kruit meteen verschoten was en de acties van deze week voor weinig verrassing konden zorgen. De overheid trok een blik hanige agenten open om elke belangrijke kruising in de stad te bewaken, wat overbleef was een speldeprik en wat gerommel in de marge.

Hadden de minibuschauffeurs ook maar een grasspriet kennis gehad van hun eigen geschiedenis, men had twee weken geleden passagiers gratis vervoerd en vandaag, 30 mei een grootsgebaar naar de dag, 39 jaar geleden gemaakt.

Nee, het echte vuurwerk moet deze week toch echt van het establishment komen. Kan het contrast groter zijn dan met 30 mei? Marilyn Alcala-Wallé, de ietwat stille en consciëntieus werkende Gedeputeerde van Onderwijs, Sport en Cultuur zag in haar e-mail box het korte lontje van ombudsman Fred Wiel liggen en antwoordde door per ongeluk op de 'Reply-to-All' knop te drukken. De Ombudsman reageerde als door en wesp gestoken en wist de weg naar het Openbaar Ministerie snel te vinden. Hij weet blijkbaar niet waar de 'Reply' knop zit.

De nieuwe vereniging van pomphouders spande deze week echter de kroon! Er is - zo moet u weten - een oude club, de COPDA, die al jaren netjes via de rechter voor hogere winstmarges strijdt. Een deel van de pomphouders wil het echter over een andere boeg gooien (welke weet niemand), wetende dat er echt nog wel kortere lontjes te vinden zijn op Curaçao. Maar als je niet weet waar je zoeken moet, kan het lang duren voor je het lontje gevonden hebt.

De columnist van Radio Nederland had helemaal gelijk, toen hij constateerde dat er geen korte lontjes meer zijn op Curaçao. Of zoals hij dat heel mooi en treffend zei: "We polderen ons rot op Curaçao". Wat dat betreft kraait de haan heel anders - zoals John Leerdam in het begin van deze column al aangaf - dan 39 jaar geleden.

Het wordt gewoon nooit meer 30 mei. Ook al hebben we het er elke dag over.
Bon siman!