Un Otro Gai Lo Kanta, een Papiaments gezegde dat zoveel betekent als “een ander haan zal kraaien”. Het was John Leerdam die Curaçao deze week wakker wist te schoppen uit haar diepe diepe slaap.
De haan van John Leerdam, die dit zei ter gelegenheid van zijn zojuist gepubliceerde boek: de Antillen en Ik, had geen betere week kunnen kiezen dan de week van 30 mei. Want Curaçao slaapt en is wellicht alleen maar wakker te krijgen als het de magische datum van 30 mei hoort.
Wellicht..., want 30 mei 1969 is deze week geruisloos voorbijgegaan, hoewel iedereen erover praat.
Welgeteld één haan, een columnist, en dan nog van Nederlandse origine maakte melding via Radio Nederland Wereldomroep van deze voor Curacao toch bepalende dag in haar jonge geschiedenis. De papiamentstalige pers had deze week te druk met de strijdende minibuschauffeurs en de nederlandstalige pers met de capriolen van Hero Brinkman.
De columnist van de Wereldomroep rept over de ‘galm van 30 mei’, waarin te pas en te onpas de revolutie wordt aangehaald als de mensen op straat weer eens boos zijn op de Gobierno: als je niet oppast kan het hier elke dag 30 mei zijn, en staat Otrobanda wekelijks in de hens.
U en ik weten dat het allemaal wel mee valt.
Er wordt graag hard en soms onbeschoft gedebateerd. De discussies in de Eilandsraad en op straat zijn soms niet van de lucht, maar opstand? revolutie? "Curaçao", zo stelt de columnist: "poldert zich rot!"Het wordt nooit.... nooit meer zoals in 1969.
Dat moeten ze in Nederland ter rechtervleugel van de Tweede Kamer ook geconstateerd hebben en dus wordt al enige tijd, vanaf het POK overleg in Januari, met man en macht geprobeerd door de grootste hanen van het parlement, Geert Wilders en Hero Brinkman, het korte, maar tot nu toe onvindbare lontje van de Antilliaan te vinden. Ook op Curaçao begint men in de gaten te krijgen dat als iets in dezelfde bewoording maar genoeg herhaald wordt, je er maar beter niet naar kunt luisteren. Perdo Atacho, voorzitter van de Staten heeft eigenlijk alleen maar medelijden.
Is het lontje dan echt onvindbaar? Nee, gelukkig niet. Dezelfde Pedro Atacho, die Brinkman een lift gaf en hem bij de psycholoog heeft afgezet, kan zich wel degelijk druk maken om de politiek in Nederland.Zelfs een doorgaans rustige en niet op straat te krijgen groep als de Huisartsen waren deze week op straat te vinden. Hun strijd gaat om 10 gulden en wordt keurig via de rechter gevochten. Het stoutste wat men wist te bedenken was de instelling van een zondagsdienst op een door-de-weekse-werkdag.
Zoveel geduld hebben de minibuschauffeurs in ieder geval niet. Hun lontje was twee weken geleden al kort gebleken, zo kort dat al het kruit meteen verschoten was en de acties van deze week voor weinig verrassing konden zorgen. De overheid trok een blik hanige agenten open om elke belangrijke kruising in de stad te bewaken, wat overbleef was een speldeprik en wat gerommel in de marge.
Hadden de minibuschauffeurs ook maar een grasspriet kennis gehad van hun eigen geschiedenis, men had twee weken geleden passagiers gratis vervoerd en vandaag, 30 mei een grootsgebaar naar de dag, 39 jaar geleden gemaakt.
Nee, het echte vuurwerk moet deze week toch echt van het establishment komen. Kan het contrast groter zijn dan met 30 mei? Marilyn Alcala-Wallé, de ietwat stille en consciëntieus werkende Gedeputeerde van Onderwijs, Sport en Cultuur zag in haar e-mail box het korte lontje van ombudsman Fred Wiel liggen en antwoordde door per ongeluk op de 'Reply-to-All' knop te drukken. De Ombudsman reageerde als door en wesp gestoken en wist de weg naar het Openbaar Ministerie snel te vinden. Hij weet blijkbaar niet waar de 'Reply' knop zit.
De nieuwe vereniging van pomphouders spande deze week echter de kroon! Er is - zo moet u weten - een oude club, de COPDA, die al jaren netjes via de rechter voor hogere winstmarges strijdt. Een deel van de pomphouders wil het echter over een andere boeg gooien (welke weet niemand), wetende dat er echt nog wel kortere lontjes te vinden zijn op Curaçao. Maar als je niet weet waar je zoeken moet, kan het lang duren voor je het lontje gevonden hebt.
De columnist van Radio Nederland had helemaal gelijk, toen hij constateerde dat er geen korte lontjes meer zijn op Curaçao. Of zoals hij dat heel mooi en treffend zei: "We polderen ons rot op Curaçao". Wat dat betreft kraait de haan heel anders - zoals John Leerdam in het begin van deze column al aangaf - dan 39 jaar geleden.
Het wordt gewoon nooit meer 30 mei. Ook al hebben we het er elke dag over.
Bon siman!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten