Die hoed past ons allemaal...

Het tijdsverschil tussen Olympisch China en Curaçao is precies 11 uur en dat betekent dat wij hier op keurige tijden meekijken met de ondermaatse prestaties van onze voornamelijk witte Koninkrijksburgers aan het andere kant (letterlijk) van de wereld. De prestaties van onze landgenoten worden ruimshoots gecompenseerd door bijvoorbeeld de magistrale 'display' van kracht, souplesse en klasse van Usain Bolt op het koningsnummer van de atletiek: de 100 meter sprint. Ik krijg gewoon kippevel van zoveel machtsvertoon.

Zoals ik volgens mij al eerder meldde, kijken we hier in High Definition naar Nederland 1. TV kijken wordt zo nog leuker en met de perfect aangepaste tijden ten opzicht van Curaçao kijken we op christelijke tijden gezamenlijk naar al dat vertoon in het vogelnestje in Peking.

Ergens in de achterhoede van Bolt liepen nog zeven andere sprinters mee, waaronder Churandy Martina. Martina is één van de zeven atleten die voor de Antillen een ticket naar Peking hebben gekocht en hij is onze (enige) hoop op een medaille. Het eiland zat zaterdagochtend aan de buis gekluisterd, in de hoop op eremetaal. Elk weldenkend mens weet natuurlijk dat die missie schier onmogelijk is. gelukkig heeft Churandy een - naar goed Curaçaos gebruik - gouden tand in zijn mond en was zijn missie dus bij voorbaat geslaagd. Slimme jongen.

Vrijdagochtend beleefde ik echter mijn mooiste moment, toen Churandy in zijn 2e serie voor het eerst onder de 10 seconden dook. Ook hier kippevel. Ten behoeve van mijn uitzending later die ochtend, belde ik naar Peking waar onze minister van Onderwijs, Cultuur & Sport, Omayra Leeflang in het aparte stadion, maar buiten de baan de Nederlandse Antillen vertegenwoordigde. Als 'sportjournalist' is het altijd wat lastig om op zulke momenten intelligente vragen te stellen en ook ik kwam niet verder dan de geweldige vraag: "wat gaat er door u heen op dit moment?" Het antwoord van Omayra was - zoals wel vaker - gepast en verrassend:

"Ik ben zo trots, dat geen hoed mij op het hoofd meer past!"

De mobiele verbinding kraakte even, gaf een knetterende squeek en verhulde zo mijn schaterlach: ik kon hem niet onderdrukken. Voor de minister in ieder geval één zorg minder, want thuis heeft ze al genoeg andere zaken aan haar hoofd (zie mijn vorige post). Zaken waar ze overigens ook nog een passende hoed voor zoekt.