Afgelopen dinsdag hadden we afgesproken om met een vriendin (Tineke, collega van Aysheline) en Reinoud (ik heb al eerder over hem geschreven) te gaan duiken op Boca St. Michiel, in de volksmond Boca Sami geheten. De kenner en duiker weet dat hier de duikschool van Erik Wedervoort staat...
Leuk idee, maar waar laat je in de vakantie de kinderen? Nu wil het zijn, dat er veel familie van Aysheline haar moeder in dit dorp (Baka Sami) woont, maar helaas, laten die nou net niet thuis zijn. Uit nood hebben we maar heel veel verantwoordelijkheid op Jonathan zijn schouders gelegd en gevraagd aan het personeel van Erik's duikshool om een oogje in het zeil te houden. Jonathan kan die verantwoordelijkheid wel aan hoor, daar niet van. Maar als ouder zijn dit wellicht herkenbare en even 'slikken' momenten: let go, let go....
De duik was ontspannen, niets bijzonders gezien. 18 meter diepte, in het blauwe water, rust en weg van de wereld: het kan - wat mij betreft - niet lang genoeg duren. Wat wel bijzonder was, was de terugkeer uit het water. Jonathan en Daniel doken namelijk pardoes de zee in toen ik bovenkwam en namen ieder een ademautomaat in de mond om zo met mij mee te dobberen naar de kant. Ze hadden er zoveel lol in, dat Jonathan spontaan vroeg of hij ook mocht duiken!
Iedereen die Jonathan kent, weet dat hij achter elke rots in het water een witte reuzenhaai of het portugeese oorlogschip waant. De zee is voor hem, daar diep onder water, een gevaarlijke, door Discovery Channel ingevulde werkelijkheid. Mijn tegenbetogen ten spijt: iedere duiker weet immers dat alles wat je onder water tegenkomt er bij toeval is. En hier in de wateren rondom Curaçao ga je geen enge haaien tegenkomen.
Zijn vraag had voor mij dus een extra dimensie! Een lang vervulde wens gaat in vervulling: samen met de jongens (Daniel volgt zijn broer uiteraard) duiken in zee: aanstaande maandag om 14:30 gaan zij beiden met Erik onder water...!!!
En toen ging de telefoon: zie volgende bericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten