Een traantje, voor één keer...

27 april 1995 toonde Aysheline mij een predictor staaf. De eerste aankondiging van Jonathan's leven, dat uiteindelijk begon op 16 december 1995, was een feit.

Dezelfde dag stierf Willem Fredrik Hermans, een omstreden maar boeiende schrijver van Neerlands bodem. Ik weet dat nog omdat ik allerlei krantenberichten uitknipte vanaf Jonathan's ''aankondiging" en ik dus ook het sterfbericht van W.F. Hermans uitknipte. Dus slaat op het feit dat mijn kennismaking met de Nederlandse Literatuur begon bij "de Donkere Kamer van Damocles". Het mooiste boek van W.F. Hermans, wat mij betreft.
Wat mij toen vooral raakte was het thema van het boek: is, dat wat je observeert wel wat je ziet en meemaakt...

Zijn dood liet mij overigens vrij onberoerd, ik vond de beste man verder onsympathiek en bovendien: iemand die ik niet persoonlijk ken, kan bij mij moeilijk een traantje ontlokken bij zijn of haar start van een nieuwe reis. De hysterie rond, pak hem beet Princes Diana of Pim Fortuyn is mij dan ook geheel vreemd.

Tot vandaag.

Op weg naar huis - ik haal de jongens net van school - hoorde ik over de radio dat Jan Wolkers vannacht is overleden. Door het geschreeuw van de jongens heen, betrapte ik mij op dat ene traantje. "Wie is Jan Wolkers?", hoor ik Jonathan nog zeggen...

Zowel Wolkers als Hermans werden mij destijds aangereikt door mijn lerares Nederlands, juf Dubbeldam. Hermans, omdat zij dat zo'n goede schrijver vond ("zet maar op je lijst, Dick!") en Wolkers, omdat zij hem zo walgelijk vond ("is dat wel literatuur, Dick?"). Juf Dubbeldam had haar roots in dezelfde stroming als Jan Wolkers, dat begrijp je wel. Ik ook trouwens, dus onze tegengestelde reactie is een mooi voorbeeld van de diversiteit van de Nederlandse Identiteit. Maxima heeft gewoon gelijk!

Jan Wolkers' dood laat mij niet onberoerd omdat ik hem buitengewoon fijnzinnig en symphatiek vond. Zijn Roos van Vlees was het begin van mijn bewondering voor Wolkers, de Profiel documantaire van Coen Verbraak - eregister nog op BVN, was het laatste dat ik van hem zag.

Gelukkig hebben we in Nederland ook nog Koefnoen. Hun persiflage van Wolkers is meesterlijk:

Vanmiddag op Happy Hour, wet & wild zullen Aysheline en ik er één op hem drinken...