De kwestie Maal (1)

Wie op de kaart van Curaçao kijkt, ziet al gauw dat het oostelijk gedeelte van het eiland groen en ongerept is: geen wegen, geen bebouwing. Dat moet haast wel een natuurgebied zijn! Dat laatste is in de ogen van een aantal politici dan ook het geval. Ze noemen het een “conserveringsgebied”. Weer anderen, soms zelfs dezelfde “conserveringspolitici” noemen dit gebied “een witte vlek”, een vlek zonder bestemming, waar in principe alles nog mogelijk is…

De eigenaar van dit immense gebied, dat bijna 11% van heel Curaçao bestrijkt, heet Willy Maal. Zijn landhuis, Klein Sint Joris, is één van de laatste landhuizen op het eiland dat nog bewoond wordt door een private familie. Willy Maal Jr. is net zo oud als ik, het verschil tussen ons zit hem in de vierkante meters.

De 4400 hectare wordt ook wel Oostpunt genoemd en het meest oostelijke puntje daarvan heet Punt Kanon. Het is het enige (natuur)gebied op Curaçao dat zich over de hele breedte van het eiland (van de noord- tot de zuidkust) uitstrekt. Het is ook een gebied dat zich kenmerkt door de ongereptheid van de natuur en een zeer rijke flora en fauna. Diverse zeldzame planten- en boomsoorten en veel zeldzame en bedreigde diersoorten komen hier nog voor.
Het landhuis van de familie Waal, neergezet door de West Indische Compagnie, werd al in 1635 gebouwd, de familie Maal (een familie van leger officieren) arriveerde tegen het eind van de 18e eeuw op het eiland en het was de grootvader van Willy, Willy Sr. genaamd, die door zijn betrokkenheid in de Fosfaat mijnindustrie, de familie zijn voorspoed gaf.

Maar de voorspoed is relatief.

Willy Jr. en de overheid van Curaçao hebben een langlopende ruzie met elkaar. Deze ruzie wordt ook wel aangeduid als de “kwestie Maal” en gaat over de bestemming van de witte vlek. Deze week werd bekend dat de nieuwe regering van Emily toch graag een oplossing ziet en heeft daartoe (alweer) een commissie benoemd.

-- volgende week meer --