Bon siman!Met deze groet beginnen we elke nieuwe week op Curaçao: goede week! Je mag er zondagavond al mee beginnen, maar dinsdagochtend is het echt te laat. Je antwoordt terug met: equalmente, van hetzelfde en je vervolgt je weg....
Jonathan en ik gaan elke zaterdagochtend naar Papiamentse taalles. Voor Jonathan een echte bezoeking, want erg graag gaat hij niet. Zijn Papiaments gaat overigens wel erg goed. Dat komt denk ik door school, want daar is de onderlinge taal Papiamentu. We boffen met deze school, want de instructietaal is Nederlands, net als het lesmateriaal.
Jonathan's juf, juf Ginta, komt uit Suriname en praat dus ook beter Nederlands dan Papiamentu. Ik heb nogal wat moeite met haar. 25 jaar onderwijsvernieuwing is totaal aan haar voorbij gegaan en haar beeld van kinderen (lui, stout, ondeugend) is niet de mijne. Haar pedagogische inzicht beperkt zich tot 500 keer strafregels schrijven over een keur van onderwerpen. Zo moest Jonathan laatst 500 keer opschrijven: "ik moet mijn schoolwerk laten ondertekenen door mijn ouders". Wij ouders moeten namelijk bewijzen dat wij het werk van de kinderen zien.
Vreemd genoeg adoreert Jonathan haar. Hij geeft haar zelfs gelijk in haar "kindermanagement": 'ja pap, ze is tenminste duidelijk en de kinderen luisteren wel naar haar!'
Juf Ginta's liefde voor mij en die voor de man in het algemeen is ook niet echt hartverwarmend. Komen alle kinderen met vaderdag hun vader met een mooi in elkaar geknutseld kado verwennen, zo niet Jonathan. 'Juf zei dat vaders genoeg aandacht krijgen, dus met vaderdag hoeft het niet'. Ze scoort daarmee ongetwijfeld een punt, maar zadel daar mijn zoon niet mee op!
De ontzegde aandacht kreeg ik uiteindelijk in de kerk die avond. Er was een herdenkingsdienst voor Jurgen (de jongen die onlangs tragisch omkwam) en aan het einde van de dienst moesten alle vaders opstaan en kregen zij een mooi plaatje met tekst in de handen gedrukt. Je begrijpt dat mijn liefde voor de kerk ontegenzeggelijk groeide.....
Daniel had gelukkig wel een kadootje in elkaar gezet op school (zijn juf komt net van de PABO). De hele week moest ik horen waar het kadootje verstopt was en dat ik het niet mocht zoeken. Daniel vindt dit soort verstopperij erg spannend. En ik ook natuurlijk!
Zaterdag stond Aysheline in de finale van een softbaltoernooi. Ze verloren jammerlijk met 5-4, maar het was wel ouderwets gezellig. Er lopen leuke typetjes in haar team (zie foto), die ik onwillekeurig allemaal een bijnaam geef. Zo heb je Gijs Gans. Behalve de snavel lijken haar andere rondingen ook op dit stripfiguur. Hun coach noem ik Dinka. Hij is 2 meter lang, heeft vooruitstaande tanden en lacht veel. Die kwam ik destijds veel tegen in Sudan, vandaar. En dan hebben we natuurlijk
Webu, de achtervanger. Webu is het papiamentse woord voor EI.
Vandaag gaan we de laatste schoolweek in en omdat ik vanaf 1 juli vermoedelijk zonder werk zit, ga ook ik mij opmaken voor de zomervakantie.
Bon siman!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten