De honden zijn van Jonathan en Daniel, hetgeen betekent dat zij voor de beesten zorgen. Dit wijze besluit was voorwaarde om de hondjes in huis te nemen. Wij hadden namelijk vroeger thuis ook een hond -Leto heette het beest, er is nooit meer een slimmer dier op aarde aangetroffen - en die was ook van en voor de kinderen, maar mijn vader en moeder moesten alles doen. Honden zijn immers om mee te stoeien en te knuffelen, vanuit het perspectief van een kind. Poep opruimen, eten geven, hok schoonmaken: het is een bijkomstigheid, die je het beste aan volwassen over kan laten....
En dus staan de jongens elke morgen om 5.20 op. Eén gaat onder de douche, de ander loopt met dichte ogen naar hond en hok. Begroet, maakt schoon, geeft eten. Dan gaan de ogen open en kan de ochtend beginnen. De dag erop is de volgorde andersom.
De namen van onze schrandere viervoetertjes zijn door het asiel gegeven. Jonathan en Daniel, die een eigen naam mochten bedenken, deden dat niet en dus heten ze vanaf nu: Tom en Jerry. Beide zijn rue en broertjes. Tom, met de zwarte halsband is iets lichter dan Jerry met de lichte halsband, die is iets donkerder. Deze logica is heel goed bedacht door Jonathan en Daniel en verlammend voor mijn onderscheidingsvermogen! Achter deze verdeling moet iets van wraak zitten voor mijn hondenverzorgingsbesluit, zoals hierboven beschreven.
Maar....: naast begroeten, kwispelen, eten en poepen, blaffen en waken Tom & Jerry zowaar ook: vreemden durven het erf niet meer op te komen!
Kijk, en dat vind je als huiseigenaar natuurlijk de leukste bijkomstigheid van een hond.
2 opmerkingen:
Dat je Jonathan en Daniël de zorg voor de honden hebt opgedragen, kan ik me wel voorspellen: je had daar niet zoveel gaven voor
begrepen wij van ma & pa indertijd... Jammer, zo ontnam je jezelf de mogelijkheid in de voetsporen van een van je broers te treden.... ;-)!
Wat zijn jullie honden leuk!!!! Geef ze Madame Chanet in het eten, gaan ze dan boeven vangen.
Chester
Een reactie posten