Allergie en loonderving

De één is allergisch voor liften (Dan Brown), de ander voor pindakaas en noten (Dan iel). Ik ben allergisch voor rijen en wachtruimten. Nou is de ene rij de ander niet en de ene wachtruimte niet half zo erg als de andere...dus, ik vertoon nog net geen Pavlov-reactie bij het zien van deze ergernissen in het leven; bovendien heb ik in de loop der jaren geleerd om er mee om te gaan: zodra ik dreig opgenomen te moeten worden in één van de twee, keer ik om en besluit om datgene wat ik moest doen, niet meer te willen doen. Een weldoordacht besluit, dat lucht op!


Mijn escape werkt echter niet in geval van verplichte ambtelijke molens en als Jonathan en Daniel een pretpark of kermis willen bezoeken. In het laatste geval heb je dan namelijk iets aan ze beloofd en wordt de resolute omdraai-techniek als kiezersbedrog uitgelegd, hetgeen steevast leidt tot een regen aan vuile blikken die mij door de boys meedogenloos worden toegeworpen.....


Gisteren was mijn vierde ziektedag en dus moest ik - voor het eerst - naar de ARBO-dienst. Althans de dokter denkt dat ik goed verdien en mij dus moet melden bij de ARBO. In het echt ben ik echter minvermogend en dus moet ik mij melden bij de SVB. Deze club zetelt in Otrobanda, vlakbij het nieuwe Renaissancehotel. Mijn angstig vermoeden werd snel bewaarheid: de SVB kent een gigantische en volle wachruimte en beschikt over 22 rijen, want 22 loketten. Bij binnenkomst bekroop mij een panisch gevoel van ontreddering....het zweet brak mij uit. Wat te doen?

Dick""Meneer, werkt u hier?"
Portier: "Ja."
D: "Ik moet voor medische controle hier zijn, wat raadt u mij aan te doen?"
P: "een nummertje trekken en plaats nemen. Of wacht, ga direct naar loket 10!"

Loket 10, vier wachtenden in de rij. Wacht, zucht, wacht.

Loket 10 mevrouw: "Zegt u het maar, meneer".
D: "Ik kom voor medische controle".
L10: "Heeft u al een nummer getrokken, zonder nummertje kan ik u niet helpen"
D: "ik ga al".

Ik zal jullie de rest besparen, maar het bleek dat mijn werkgever mij niet had geregistreerd en dat ik voor de SVB dus niet bestond...., niemand was. En als je in een ambtelijke molen niemand bent, wordt het knap lastig om vrolijk te blijven...

Ik moest dus terug naar de radio om een registratieformulier te laten ondertekenen. Dat formulier bleek bij terugkomst niet het goede formulier te zijn, dus werd mij verzocht om met een ander formulier opnieuw terug te gaan naar de radio. Ik had het niet direct in de gaten, maar alles is daar zo georganiseerd, dat je meteen weer beter wordt en gaat werken. O, wat verlangde ik toch weer naar herintreding en reïntegratie....

Ik heb het tweede formulier in de wachtruimte zelf maar ondertekend, want ik had geen zin om weer die auto in te stappen en terug te rijden.
Afijn, na drie uur zag ik dan eindelijk de eerste doorgeleerde ambtenaar achter een bureautje, die mij vroeg: "Meneer Drayer, weet u wat u hier komt doen?" Ik geloofde mijn oren niet. Hoor ik echt, wat ik denk dat ik hoor? De controlerende arts herhaalde zijn vraag en ik kon niet anders dan stamelen: "...om u allemaal bezig te houden....?"

De beste man kon er wel om lachen. Toen ik hem vroeg of hij de controlerende verzekeringsarts was, verbeterde hij mij resoluut: "nee, meneer Drayer, ik ben loondervingsarts!" Kijk: die man had humor! Hij verzekerde mij dat het enige doel van dit instituut (SVB) was, om na drie ziektedagen loonderving te voorkomen en de werkgever een vergoeding te geven.

Na 3,5 uur stond ik buiten en wist dat ik nooit meer ziek zou worden. Met mijn allergie en de hoogte van mijn salaris is loonderving een aantrekkelijk alternatief voor lange rijen en grote wachtruimten!!