De Christoffelberg revisited...

In onze moederlijke en vaderlijke bezorgzucht hadden we Daniel (8) tot dusver nooit meegenomen naar de top van de Christoffelberg, de 375 meter hoogste top van Curaçao. Tijdens mijn laatste beklimming had ik al wat 8-jarigen omhoog zien gaan, dus was het voornemen om bij een volgende klim Daniel mee te nemen. De bezorgdheid bestond voornamelijk uit het feit dat er soms stevig geklommen moet worden, door rotsspleten heen, langs diepe afgronden en dan ben je als ouder altijd wat voorzichtig....

Gisteren hadden we ons voorgenomen om de klim opnieuw te doen, in het kader van Ties (12) zijn bezoek. Jonathan doet niets liever dan op en neer die berg op en Ties dacht er net zo over. Leuke bijkomstigheid was dat Reinoud (67) en dochter Marieke (34) ons vergezelden.....En als laatste verrassing was de toegang gisteren gratis, want Carmabi - de stichting die het Christoffelpark beheert - vierde feest.

En wij met hun.

Was alles dan in kannen en kruiken? Nee: ik loop al sinds vrijdag met een soort buikgriep rond. Pijn in de gewrichten, duizellig, hoofdpijn en diarrée. Het wil maar niet overgaan, dus erg happy voeld ik mij niet. Toch wilde ik vooral Daniel's eerste tocht naar boven niet verpesten en was daarom dubbel zo blij met Reinoud en Mariekes aanwezigheid.
Normaal gesproken is de tocht naar boven in een uur te doen, maar Jonathan, Ties en Daniel waren al na 45 minuten boven. Ook Marieke wist daar prima bij aan te haken. Ze zeggen weleens dat het eenzaam is aan de top, dus daar begon voor de jongens het lange wachten op de volwassenen. Ook Reinoud stapte monter naar boven en zo bleef ik, met diarrée en een slechte maag lang achter. Toen ik bijn aan de top was, kwamen de jongens net naar beneden en wilde ik ook niets liever. Zelden heb ik me zo beroerd gevoeld!
Jonathan probeerde mij nog te overtuigen door te stellen dat het nog maar een paar meter klimmen was, maar ik had er echt genoeg van. 'I've seen the top before, been there' heeft iemand ooit eens gezegd. Volgende keer beter. Zowel voor wat betreft mijn lijf als mijn poging.
Voor Ties liep één en ander niet helemaal goed af. Zoals iedereen een keer meemaakt, moest ook Ties op weg omhoog kennis maken met de verschillende cactussoorten die wandelaars behoed voor een tocht buiten de trails! Zijn linkerhand landde in een cactus zoals op de foto afgebeeld. Vanchtend ben ik met Ties naar de dokter geweest, die de overgebleven naalden vakkundig verwijderd heeft. Hij gaf geen boe of bah, dus kon Ties thuis gewoon weer aan het huishoudelijk werk. De werkverdeling tussen Jonathan en Ties gaat niet altijd van een leien dakje, trouwens dat geldt voor alle werkverdelingen tussen iedereen. Eigenlijk is dat waar ik nog het meeste moeite mee heb: de jongens maken overal een bende van en ruimen niets zelf op. Ik dacht dat ik altijd veel opruimde thuis, maar Aysheline moet minstens evenveel opruimen.....merk ik nu....! Dus ben ik vanaf het begin begonnen met de boys achter de broek aanzitten. Zodanig, dat ze nu schreeuwen om hun veel minder strenge moeder.....(iedereen die dit huishouden kent, zegt: r u kiddin' me?) In de auto op weg naar het Christoffelpark, vertelde ik dit verhaal tegen mijn wijze vriend Reinoud, die mij een hele slimme tip gaf: "Als je geen weerstand wilt hebben, vertel je boodschap dan in drie delen":

1 - vertel wat je ziet, opmerkt, vaststelt;
2 - vertel wat je daarbij voelt;
3 - vertel hoe je wilt dat het opgelost moet worden.

En dat dus allemaal in de IK-vorm. Bijvoorbeeld:

1 - Jonathan: ik zie dat jij je vuile was onder de wasbak hebt gegooid;
2 - Dat vind ik erg vervelend;
3 - Ik wil dat je dat nu oppakt en in de wasmand gooit...

Sinds ik dit concept gebruik, heb ik geen tegendraadse reacties meer...geweldig!!! Met zulke tips van zulke vrienden, ga ik elke zondag met buikgriep de Christoffel op! It pays back!