Zeevissen, het moest er een keer van komen

Een ieder die mij kent, weet dat ik een haat-liefde verhouding heb met vis. Als kleine jongen liep ik met mijn moeder op de markt van Hilversum en hield daar steevast één minuut mijn adem in, op het moment dat ik met haar langs de viskramen liep. Brrr, wat een onwijs vieze lucht kwam daar vandaan, de Noordzee op z'n best!

Heel soms, als mijn moeder een onverwachte daad van onbaatzuchtigheid voelde, kocht zij een haring voor mijn vader. Dat vieze ding werd in de uitjes gelegd (voor mijn vader leken het wel watten) en verpakt in de Gooi en Eemlander. Dan ging het stinkdier in de boodschappentas en werd de minuut van stank verlengd tot we bij huis waren. De Noordzee kwam op zulke momenten angstvallig dichtbij en ik huiverde en gruwelde van zoveel ongemak.

Heel soms vergat mijn moeder de haring, maar dan kreeg mijn vader een herkansing op weg terug naar huis: op de Noorderweg reden we steevast langs visboer Boor (Vis van Boor, lekker hoor!) en ook die verkocht natuurlijk haring.

Vele jaren later, begin jaren negentig, woonde ik in Maputo, Moçambique en maakte ik kennis met kreeft, krab, inktvis en garnalen. De couleur locale kwam weliswaar niet uit de Noordzee, maar toch.
In een land in oorlog, want dat was Moçambique, leer je uiteindelijk eten wat de pot schaft; iets wat mijn vader mij niet wist bij te brengen, ondanks verwoedde pogingen. En zo leerde ik de geneugden van de zee toch kennen: ik begon vis te eten, zei het bij gebrek aan tournedos en biefstuk van de haas. Mijn verhouding met alles wat uit zee komt, bleef echter gespannen. Het kwam nooit echt goed met mij en de vis.

Op Curaçao kwam dan toch de bekering. Op ons mooie eiland leerde ik dat de lucht van de zee op slag verdwijnt, als je de vis maar goed prepareert. In mijn -intussen- geliefd visrestaurant op het strand bij Mambo, eet ik met vingerlikkende precisie de Tonijn, Baracuda en ja, ook Zalm (komt niet van hier natuurlijk) van mijn door Aysheline geprepareerde bordje (de vis zelf uitkiezen is nog steeds een brug te ver....).


En zoals het een goede bekering betaamt, probeer ik een ieder in mijn omgeving te overtuigen van mijn wedergeboorte en is een gang naar Mambo verplichte kost als je bij ons op bezoek komt.....

Dit afgelopen weekend vond de ultieme test in mijn relatie tot de vis plaats: samen met mijn goede vriend Sammy, zijn schoonvader en Jonathan togen we de zee op. 450 PK achter de boot en vier hengels. Sammy, die hier even (en voor de tweede keer) op vakantie is met zijn gezin en zijn schoonfamilie, moest en zou de zee op. Vorig jaar hadden we het ook al eens geprobeerd, maar toen zat het weer en de boot nogal tegen (zie eerder bericht).

Dit keer scheen de zon en was de visexcursie niet meer tegen te houden. Vis eten is één ding, er zelf één vangen een heel andere zaak. Maar de goden waren mij goed gezind: 4 uur varen gingen voorbij en de vis scheen het helemaal begrepen te hebben. Met broodjes, bier en veel gepraat werd de tijd nuttig besteed. Onze gastheer (de visser) en -vrouw (de kapitein) waren reuze gezellig en hielpen ons door deze moeilijke uren heen. Ze hadden waarschijnlijk wel vaker geen beet, want de tijd verdrijven verstonden ze als vak!

Op de terugweg naar de haven gebeurde dan toch waar ik 4 uur lang voor vreesde: Sammy had beet! Een onmenselijk gevecht ontstond, waar Sammy al zijn kennis en kunde, maar bovenal zijn mannelijkheid moest aanspreken om de geweldige vis naar binnen te halen:

En zijn gevecht bleef niet zonder resultaat: we hoefden niet meer langs de viswinkel, maar konden rechtstreeks onze BBQ avond in het vakantiehuis van Sammy aansteken. En zelfs ik vond de vis lekker!

Voor de visliefhebber heb ik de tocht van afgelopen zaterdag vastgelegd op film. Let op: de volgende video bevat schokkende beelden voor alle dierenliefhebbers (de visliefhebber uitgezonderd):