Mijn column op vrijdag

Vrijdag is traditiegetrouw mijn columndag. Dit houdt in dat ik de middag besteed aan het schrijven van een column die in het teken staat van het nieuws van afgelopen week. Dit is zo ongeveer het leukste klusje wat ik doe in mijn werk, want de column geeft mij de mogelijkheid om mijn eigen overdenkingen te combineren met uitspraken van mensen die ik in de afgelopen week geïnterviewd heb.

Niet iedereen is gelukkig met de column, want niet iedereen is het met mijn ietwat satirische analyse eens. De positieve reacties overheersen echter in ruime mate en doen de negatieve reacties snel vergeten. Toch is dit verhaal gebaseerd op één van de negatieve reacties.

De afgelopen weken heb ik in mijn column nogal wat aandacht besteed aan homosexualiteit en het homohuwelijk. Uiteraard het gevolg van de ophef in Nederland en Curaçao over de 'moves' van onze aardigste minister op de Antillen, Omayra Leeflang. Binnen de radio werd er wat giechelend opgereageerd, maar er kwamen ook ronduit negatieve reacties. De afkeer van homosexualiteit op het katholieke Curaçao gaat zeer diep en heeft mij toch meer verrast dan ik vooraf had kunnen bedenken. Ik was met name verrast omdat er vanuit de radio angst bestond dat mijn mening over homosexualiteit en het homohuwelijk zou kunnen leiden tot verzoeken tot rectificatie, of erger: rechtzaken! Nu kun je veel over Curaçao zeggen, maar zelfs in dit deel van het Koninkrijk is er vrijheid van meningsuiting, liet ik de criticasters weten. Dus die soep koelt snel af.

De discussie over dit onderwerp is nu enigszins geluwd. Minister Omayra Leeflang heeft - zegt ze - hoger beroep aangetekend en een enkeling in Den Haag probeert zijn afkeer van de Antilliaanse positie ten opzichte van homosexualiteit nog wat extra cachet te geven.

Ondanks mijn eigen mening in deze discussie, die in Nederland niets nieuws onder de zon zou zijn, voel ik toch een zekere ambivalente houding ten opzicht van Nederland en de homobeweging.

Buiten kijf staat voor mij dat sexuale geaardheid geen reden mag zijn voor uitsluiting. En dat geldt voor alles wat je van onze lieve Heer meekrijgt bij geboorte. Desondanks vind ik dat samenlevingen de tijd moet worden geven om de volle betekenis van dit grondbeginsel te beseffen, te aanvaarden en vervolgens betekenis te geven.

Ik herinner de lezer er bijvoorbeeld aan, dat het een kleine 400 jaar geduurd heeft voordat witte mensen doorhadden dat alle andere mensen gelijkwaardig waren, door geboorte, en dat hen rechtens en plichtens toekomt wat een ieder toekomt. Zo heeft het ook eeuwen geduurd voordat mannen doorkregen dat vrouwen gelijkwaardig zijn, door geboorte, en dat ook hen rechtens en plichtens toekomt wat een ieder toekomt. Zowel rascisme als sexisme is in veel (westerse) samenlevingen nu strafbaar gesteld, wat nog niet wil zeggen dat de strijd gestreden is. Immers: Apartheid is in Zuid-Afrika afgeschaft, maar 30 miljoen hoofden leeg je niet in één keer van dat vergif.

En dat geldt wat mij betreft ook voor homosexualiteit op Curaçao. Wellicht dat veel hoofden in Nederland geleegd zijn, hier op Curaçao hebben we nog niet allemaal ontdekt dat er vergif zit. Er is dus tijd nodig. Ik kan me dan ook mateloos storen aan politici in Den Haag, die meteen roepen dat de geldkraan moet worden dichtgedraaid (van Miltenburg, VVD) als de Antillen niet overstag gaan en het homohuwelijk accepteren.

Curaçao komt vanzelf tot dit inzicht, ook al duurt dat 30 jaar. Wat mij in mijn column niet weerhoud om kritisch te blijven volgen wat het nieuws daarover brengt en aan politici voortdurend vraag waarom dit niet op de politieke agenda staat....

Het was mij opgevallen dat minister Leeflang in de hele discussie vrij steriel had gereageerd en haar standpunt had beargumenteerd. Zij opereerde als een echte bestuurder, verwijzend naar regels en wetten waar een ieder zich aan dient te houden. Als politicus had ze nog niet gereageerd (die kunnen wetten namelijk wijzigen) en dat terwijl van Omayra Leeflang bekend is, dat zij 'mild' is ten opzichte van homosexualiteit. Er zijn zelfs geruchten dat zij zelf lesbisch zou zijn.

Dit alles, behalve het zojuist genoemde gerucht, was voor mij reden om haar tijdens een gesprek te vragen hoe zij nu als politicus of als mens tegen homosexualiteit en het homohuwelijk aankeek.
Haar antwoord was even mooi als veelzeggend:

"Als ik dat zeg, wordt het morgen voorpaginanieuws!"

Deze éne zin bevat Curaçao in een notedop! Laten we hopen dat ze deze weblog ook in Den Haag lezen.