De klunzigheid van een diletante premier

Ik heb een hekel aan klunzigheid. Een koppige minister-president bewijst opnieuw geen groot politicus te zijn; erger: hij is een kluns. De oorvijg die Gerrit Schotte vandaag van Den Haag kreeg, leidt bij ieder weldenkend staatsman tot één conclusie: opzij, plaats maken voor iemand die wel 's lands financiën op orde kan brengen!

Maar klunzen zetten zelden een stap opzij. Ze hebben het gewoon niet door. Ze lachen zelfs als ze een oorvijg krijgen.

Diletant
De geloofwaardigheid van het kabinet Schotte staat al vanaf de eerste perikelen met de veiligheidsdienst op het spel. Zijn reactie's op alle tegenwind nadien en op de 'aanwijzing' vandaag is het ultieme bewijs dat Gerrit Schotte een politieke diletant is. En een kluns, ook dat dus.

Om dan toch nog 20 maanden in het zadel te blijven zou mijn betoog direct ontkrachten. Ware het niet dat klunzigheid een vak is dat door het parlement tot kunst is verheven. Zij zijn er nog beter in. Van PAR tot PS, we zullen het volgende week vanzelf merken.

Gele klinker
De premier zal het parlement vertellen dat er niets aan de hand is; dat Curaçao eigenlijk al uitvoert wat Nederland eist en dat hij daar dus logischer wijs tegen in beroep moet gaan. En de PAR gaat moord en brand schreeuwen, omdat Gerrit Schotte de autonomie verkwanseld heeft. Terwijl de weg daarnaar toe geplaveid is met hun eigen gele klinkers.

Wat mij steekt in dit verhaal is het feit dat Gerrit Schotte denkt dat het volk van Curaçao net zo klunzig is als hij. 'Zij gaan dit verhaal geloven straks', daar is hij vast van overtuigd. En degene die het niet geloven gaan vast weer demonstreren. Nou, laat dat er 2000 zijn en dan weet je waarom Schotte denkt dat iedereen een kluns is.

Betalen?
En ondertussen praat niemand over het echte probleem waar Curaçao meezit. De oorzaak van de oorvijg van het moederland. Die ligt namelijk gelegen in het feit dat Curaçao al jaren wordt geregeerd door goede wensen en diepe verlangens; en niet door harde werkelijkheid en stevig bikkelen.

Toen ik mijn eerste politicus interviewde voor Radio Hoyer, stelde ik hem de vraag hoe hij zijn mooie en nobele plan zou gaan betalen. De man - hij had een geel colbert-  keek mij meewarig aan en zei: "betalen? dat weet ik niet, dat moet je mij niet vragen." hij scheen er zich ook helemaal niet druk om te maken.

Altijd iemand
In de loop der jaren heb ik afgeleerd deze vraag te stellen. Bestuurders hebben over het algemeen geen flauw benul van geld. Dat dat nodig is om je plannen ten uitvoer te brengen. Dat het ook handig is als het geld er ook echt is, voor wanneer de rekening binnen komt. Laat staan dat politici weet hebben van zoiets als 'geld reserveren'.

Het hoeft ook niet, want er is uiteindelijk altijd iemand die de rekening gaat betalen. Was dat Nederland in het verleden, nu is het het volk van Curaçao zelf. Kijk maar naar de maatregelen van Gerrit Schotte waar hij in Den Haag zo prat op wilde gaan (en waar hij nu met droge ogen tegen in beroep gaat). Die maatregelen gaan allemaal uit van de filosofie dat ú de rekening gaat betalen voor zijn tekort.

Als u al niet een kluns was, dan voelt u zich er nu één. Geloof me.

Anousha Nzume in gesprek met Dick Drayer (4'29")