Haïti is ons niet ontgaan.
Gisteren een drukke dag in verband met de ontvangst van evacués uit Haïti op Hato airport. Even waan ik mij terug bij Artsen zonder Grenzen als ik de hulpverleners uit het vliegtuig zie stappen en onwennig hun weg zien zoeken in de verzengende hitte van de Curaçaose middagzon.
Ruim zestig mensen van het Urban Search and Rescue Team (USR) moeten verplicht een nacht doorbrengen bij ons in verband met een overvolle luchthaven in Port-au-Prince. Kostbare tijd gaat verloren, want hoe langer gewacht hoe midner kans te overleven onder het puin.
Insel air, onze eigen carrier op de Antillen heeft een MD80 uit haar vloot ter beschikking gesteld aan de hulpoperatie. Edward Heerenveen, directeur van deze maatschappij, zegt mij in de ochtend dat Haïti gesloten is, maar dat het vliegtuig dat dagelijks de hoofdstad aandoet tegen een flat-rate gebruikt kan worden voor hulpacties.
Vrijdagochtend kan het USR team om 9.00 vertrekken om tegen 14:30 te landen met de eerste evacués uit Haïti. Oscar, mijn collega van het ANP belt me op om haast te maken, want veel tijd om de landing en afhandeling te verslaan is er niet. René, mijn collega van de Wereldomroep belt me als ik in de auto zit en vraagt me om zowel voor hem als voor het radio 1 journaal een reportage te maken. Hij ligt namelijk ziek op bed en kan zich één week voor de verkiezingen (22 januari, aanstaande vrijdag) niet permitteren om uit te vallen. Hij is ook nog correspondent voor het NOS-journaal.
Bij aankomst op de basis bij Hato wordt ik tegemoetgelopen door Luitenant Joyce. Ze schudt me vrolijk de hand en zegt dat ze gister is aangekomen met die grote KDC10 uit Eindhoven. "Ik had je eigenlijk met de auto willen ophalen, maar ik heb nog nooit in een automaat gereden", zegt ze met een onschuldige blik. Ik moet er eigenlijk wel om lachen. Blijkbaar krijg je in Nederland alleen maar les in schakelbakken; en dan weet je niet of de automaat in P, R, N, D, 2 of 1 moet staan om weg te rijden! Ik ben vooral gecharmeerd van haar spontane kwetsbaarheid door toe te geven dat ze het niet snapt. Mijn beeld over stoere militairen is in één klap bijgesteld. Het zijn dus toch gewoon mensen ;).
Defensie heeft goed voor de pers gezorgd, maar al gauw wordt duidelijk dat de evacués niet met de media willen praten. Iedereen begrijpt dat, maar jammer vind ik het wel. Daar in die hangar voel ik met net een voyeur. Gelukkig heb ik mijn fototoestel vergeten op de redactie. Nu hoef ik niet zo pontificaal met die lens in de buurt van mensen te komen, die wel wat anders aan hun hoofd hebben. Tegelijkertijd heb ik ook sterke herinneringen aan mijn eigen tijd bij Artsen zonder Grenzen. Die combinatie maakt dat mij lippen trillen en mijn arm kippevel laat zien. Het raakt me diep.
Reportage Radio 1: klik hier (radio1.nl) of hier (nos.nl).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten