zaterdag 23 augustus 2008

Wie loopt er mee met Churandy?

Weet jij nog waar je was op woensdagochtend?

Ik wel en ik zal het nooit meer vergeten: we zaten met 15 collega’s in het redactielokaal van radio Hoyer. De TV stond ingeschakeld op kanaal 710 van de NOS, Nederland 1 - dat was nog even een gok - en in ons midden collega Armando Huerta die voor radio Hoyer 1 live verslag deed. Voor deze ene keer niet vanuit de studio, maar gewoon vanaf de redactie.

Ik was erbij - gelukkig - want ik vermoed dat de luisteraars van Hoyer 1 Armando niet meer hebben kunnen horen toen Churandy de finish naderde: ook journalisten kunnen zich niet altijd beheersen bij het zien van wereldnieuws (48sec).

De luisteraars van Hoyer hebben echter niets gemist. De echte uitslag, zo is nu wel algemeen bekend, kwam pas toen mijn collega’s uitgejoeld waren en de tranen van geluk, tranen van verdriet waren geworden. Het waren dezelfde druppels, maar andere tranen.

Het mooie van dit soort momenten is, of het nu om winst of om verlies gaat – en bij Churandy liggen die tegenpolen angstvallig dichtbij elkaar -, dat het Curaçao op een manier bindt en verbindt, die ik vooraf niet voor mogelijk had gehouden. Ook op de redactie zag ik zakelijke collega’s als vrienden in elkaars armen vallen!

Kort na de finish werd ik gebeld door NOS Studio Sport met de vraag of ik het telefoonnummer had van de ouders van Churandy. Op mijn antwoord dat "ik dat even moest zoeken", beet de beste man uit Hilversum mij toe: “of wij geen voorbereidend werk hadden gedaan om nu nog naar dat nummer te zoeken"? Ik kon het niet nalaten om hem een sneer terug te geven en zei: "voorbereiden, wat nou voorbereiden? Churandy heeft een Nederlands paspoort en jullie bellen nu pas"?

Omdat ik de verbroedering -zo zichtbaar op Curaçao - ook een beetje wilde laten gelden tussen ons Eiland en Nederland, heb ik Studio Sport niet alleen het telefoonnummer van zijn vader, maar ook dat van Churandy zelf gegeven. Mocht u hem die avond bij Mart Smeets aan tafel hebben gezien, ...u weet nu aan wie dat ligt!

Onze eigen sportminister, Omayra Leeflang vertoeft sinds vorige week in China en is een morele steun voor iedereen in goede en in slechte tijden. Denk ervan wat u wilt: zij troostte Churandy met een vastberaden greep waar menig Nederlandse judoër de finale mee had gehaald en voor goud had kunnen gaan. Haar woorden, zorgvuldig gekozen, verstevigden die greep (39sec).

De winst en de deceptie erna, zijn, zo bleek al snel twee entiteiten die eenzelfde intense emotie veroorzaken. De verbondenheid die deze enititeiten creërt tussen mensen, mag met recht exemplarisch worden genoemd. En bovendien een goede les - zo bleek deze week -voor de dames en heren in de politiek en ver daarbuiten (43sec).
Churandy maakt dus ongekende krachten los: 21 leden van de Eilandsraad slaan broederlijk de handen ineen. Wie, behalve Nelson Navaro van Forsa Korsou had dat voor mogelijk gehouden (24sec)?

Dit vertoon van verzoening en broederschap leek deze week aanvankelijk nog geen navolging te krijgen. In de discussie over de verhoging van het minimumloon vond de Kamer van Koophandel het namelijk gepast om nogmaals te hameren op verstandig beleid, met een beroep op het gezamenlijk belang (31sec).
Maar spittend door het KvK maatregelen-lijstje bleek al gauw dat er van gezamenlijkheid niet zoveel sprake was. De vraag volgens de Kamer is: "gaat de ondernemer zijn prijzen verhogen, met alle gevolgen van dien"(16sec)?
Of...., ik zal u de andere optie zelf geven: "gaat de ondernemer genoegen nemen met wat minder winst"(22sec)?

En met dat laatste, de concurrentie, slaat de Kamer van Koophandel de spijker natuurlijk op zijn kop: Churandy Martina loopt ook alleen maar zo hard, omdat de concurrentie zo groot is!

Voor de indiener van het voorstel ter verhoging van het minimumloon, Faroe Metrie van de PNP, kan het ondertussen niet snel genoeg (35sec).
De symmetrie tussen de harlopende Faroe Metrie en Churandy’s sprint op de 200 meter kon daags na de diskwalificatie door de columnist van het Antilliaans Dagblad - in zijn twee wekelijkse column (35sec) - niet beter worden weergegeven.

Maat dat zaken in de politiek ook langzaam kunnen - tegen diskwalificatie aan - weet directeur Anthon Casperson van Aqualectra maar al te goed. De baas van ons Water en Licht probeert al maanden geld als water te verdienen, maar ziet met lede ogen aan dat die snelheid van besluitvorming (41 sec) omgekeerd evenredig is aan de snelheid van Churandy’s 200 meter.

Wellicht is de suggestie van de columnist - richt je op de estafette - wel het antwoord op alle problemen van Curaçao. Een suggestie die nu het ijzer nog heet is en Churandy nog niet geland is op Curaçaose bodem, snel gesmeed zal moeten worden (22sec).

En dat - voorwaar - is een mooie doelstelling voor de komende week: wie loopt er met Churandy mee?

Bon siman!!!

zondag 17 augustus 2008

Die hoed past ons allemaal...

Het tijdsverschil tussen Olympisch China en Curaçao is precies 11 uur en dat betekent dat wij hier op keurige tijden meekijken met de ondermaatse prestaties van onze voornamelijk witte Koninkrijksburgers aan het andere kant (letterlijk) van de wereld. De prestaties van onze landgenoten worden ruimshoots gecompenseerd door bijvoorbeeld de magistrale 'display' van kracht, souplesse en klasse van Usain Bolt op het koningsnummer van de atletiek: de 100 meter sprint. Ik krijg gewoon kippevel van zoveel machtsvertoon.

Zoals ik volgens mij al eerder meldde, kijken we hier in High Definition naar Nederland 1. TV kijken wordt zo nog leuker en met de perfect aangepaste tijden ten opzicht van Curaçao kijken we op christelijke tijden gezamenlijk naar al dat vertoon in het vogelnestje in Peking.

Ergens in de achterhoede van Bolt liepen nog zeven andere sprinters mee, waaronder Churandy Martina. Martina is één van de zeven atleten die voor de Antillen een ticket naar Peking hebben gekocht en hij is onze (enige) hoop op een medaille. Het eiland zat zaterdagochtend aan de buis gekluisterd, in de hoop op eremetaal. Elk weldenkend mens weet natuurlijk dat die missie schier onmogelijk is. gelukkig heeft Churandy een - naar goed Curaçaos gebruik - gouden tand in zijn mond en was zijn missie dus bij voorbaat geslaagd. Slimme jongen.

Vrijdagochtend beleefde ik echter mijn mooiste moment, toen Churandy in zijn 2e serie voor het eerst onder de 10 seconden dook. Ook hier kippevel. Ten behoeve van mijn uitzending later die ochtend, belde ik naar Peking waar onze minister van Onderwijs, Cultuur & Sport, Omayra Leeflang in het aparte stadion, maar buiten de baan de Nederlandse Antillen vertegenwoordigde. Als 'sportjournalist' is het altijd wat lastig om op zulke momenten intelligente vragen te stellen en ook ik kwam niet verder dan de geweldige vraag: "wat gaat er door u heen op dit moment?" Het antwoord van Omayra was - zoals wel vaker - gepast en verrassend:

"Ik ben zo trots, dat geen hoed mij op het hoofd meer past!"

De mobiele verbinding kraakte even, gaf een knetterende squeek en verhulde zo mijn schaterlach: ik kon hem niet onderdrukken. Voor de minister in ieder geval één zorg minder, want thuis heeft ze al genoeg andere zaken aan haar hoofd (zie mijn vorige post). Zaken waar ze overigens ook nog een passende hoed voor zoekt.




zaterdag 16 augustus 2008

Mijn column op vrijdag

Vrijdag is traditiegetrouw mijn columndag. Dit houdt in dat ik de middag besteed aan het schrijven van een column die in het teken staat van het nieuws van afgelopen week. Dit is zo ongeveer het leukste klusje wat ik doe in mijn werk, want de column geeft mij de mogelijkheid om mijn eigen overdenkingen te combineren met uitspraken van mensen die ik in de afgelopen week geïnterviewd heb.

Niet iedereen is gelukkig met de column, want niet iedereen is het met mijn ietwat satirische analyse eens. De positieve reacties overheersen echter in ruime mate en doen de negatieve reacties snel vergeten. Toch is dit verhaal gebaseerd op één van de negatieve reacties.

De afgelopen weken heb ik in mijn column nogal wat aandacht besteed aan homosexualiteit en het homohuwelijk. Uiteraard het gevolg van de ophef in Nederland en Curaçao over de 'moves' van onze aardigste minister op de Antillen, Omayra Leeflang. Binnen de radio werd er wat giechelend opgereageerd, maar er kwamen ook ronduit negatieve reacties. De afkeer van homosexualiteit op het katholieke Curaçao gaat zeer diep en heeft mij toch meer verrast dan ik vooraf had kunnen bedenken. Ik was met name verrast omdat er vanuit de radio angst bestond dat mijn mening over homosexualiteit en het homohuwelijk zou kunnen leiden tot verzoeken tot rectificatie, of erger: rechtzaken! Nu kun je veel over Curaçao zeggen, maar zelfs in dit deel van het Koninkrijk is er vrijheid van meningsuiting, liet ik de criticasters weten. Dus die soep koelt snel af.

De discussie over dit onderwerp is nu enigszins geluwd. Minister Omayra Leeflang heeft - zegt ze - hoger beroep aangetekend en een enkeling in Den Haag probeert zijn afkeer van de Antilliaanse positie ten opzichte van homosexualiteit nog wat extra cachet te geven.

Ondanks mijn eigen mening in deze discussie, die in Nederland niets nieuws onder de zon zou zijn, voel ik toch een zekere ambivalente houding ten opzicht van Nederland en de homobeweging.

Buiten kijf staat voor mij dat sexuale geaardheid geen reden mag zijn voor uitsluiting. En dat geldt voor alles wat je van onze lieve Heer meekrijgt bij geboorte. Desondanks vind ik dat samenlevingen de tijd moet worden geven om de volle betekenis van dit grondbeginsel te beseffen, te aanvaarden en vervolgens betekenis te geven.

Ik herinner de lezer er bijvoorbeeld aan, dat het een kleine 400 jaar geduurd heeft voordat witte mensen doorhadden dat alle andere mensen gelijkwaardig waren, door geboorte, en dat hen rechtens en plichtens toekomt wat een ieder toekomt. Zo heeft het ook eeuwen geduurd voordat mannen doorkregen dat vrouwen gelijkwaardig zijn, door geboorte, en dat ook hen rechtens en plichtens toekomt wat een ieder toekomt. Zowel rascisme als sexisme is in veel (westerse) samenlevingen nu strafbaar gesteld, wat nog niet wil zeggen dat de strijd gestreden is. Immers: Apartheid is in Zuid-Afrika afgeschaft, maar 30 miljoen hoofden leeg je niet in één keer van dat vergif.

En dat geldt wat mij betreft ook voor homosexualiteit op Curaçao. Wellicht dat veel hoofden in Nederland geleegd zijn, hier op Curaçao hebben we nog niet allemaal ontdekt dat er vergif zit. Er is dus tijd nodig. Ik kan me dan ook mateloos storen aan politici in Den Haag, die meteen roepen dat de geldkraan moet worden dichtgedraaid (van Miltenburg, VVD) als de Antillen niet overstag gaan en het homohuwelijk accepteren.

Curaçao komt vanzelf tot dit inzicht, ook al duurt dat 30 jaar. Wat mij in mijn column niet weerhoud om kritisch te blijven volgen wat het nieuws daarover brengt en aan politici voortdurend vraag waarom dit niet op de politieke agenda staat....

Het was mij opgevallen dat minister Leeflang in de hele discussie vrij steriel had gereageerd en haar standpunt had beargumenteerd. Zij opereerde als een echte bestuurder, verwijzend naar regels en wetten waar een ieder zich aan dient te houden. Als politicus had ze nog niet gereageerd (die kunnen wetten namelijk wijzigen) en dat terwijl van Omayra Leeflang bekend is, dat zij 'mild' is ten opzichte van homosexualiteit. Er zijn zelfs geruchten dat zij zelf lesbisch zou zijn.

Dit alles, behalve het zojuist genoemde gerucht, was voor mij reden om haar tijdens een gesprek te vragen hoe zij nu als politicus of als mens tegen homosexualiteit en het homohuwelijk aankeek.
Haar antwoord was even mooi als veelzeggend:

"Als ik dat zeg, wordt het morgen voorpaginanieuws!"

Deze éne zin bevat Curaçao in een notedop! Laten we hopen dat ze deze weblog ook in Den Haag lezen.

zaterdag 9 augustus 2008

Een nieuw begin...

Deze week begint het leven op Curaçao weer wat op te bloeien. Want ook op een zonovergoten tropisch vakantieparadijs gaan de vaste bewoners op vakantie naar andere oorden. En dan ligt alles een beetje stil.

De politiek keert terug van zomerreces en zal volgende week vergaderen over vervolgonderzoeken in de zeebodem van de Antillen, waar men (grote) gas- en olievoorraden vermoedt. Met name bij het kleine Saba is dat het geval. Interessant om te volgen, want de Antillen houdt op te bestaan in de nabije toekomst en Saba wordt een speciale gemeente van Nederland. Daarnaast heeft Hugo Chavez heeft al eens aangegeven dat de Venezolaanse territoriale wateren wat hem betreft flink ten noorden van de Antillen eindigen. Nu weet je ook waarom...

Het nieuwe schooljaar is ook begonnen. Voor ons extra speciaal: Jonathan is nu een kleine jongen verscholen achter en enorme schooltas, kortom een echte Brugpieper! Ik bedoel dit niet onaardig hoor, die tas valt echt wel mee. Het is alleen maar een associatie die ik heb met mijn eigen eerste schreden op de middelbare school. Ik heb met enige nostalgie en weemoed gekeken naar mijn lieve jongen, die de ochtend van de eerste schooldag stoer probeerde niet met mij geassocieerd te worden: toen ik het schoolplein opliep, hield Jonathan gepaste afstand. Deze opstelling was vooral voor hemzelf vervelend, want het was toch best wel eng, zo'n groot schoolplein gevuld met 1500 onbekende gezichten. En de weg vinden was ook niet makkelijk... Bovendien moest ik een radio-item maken van het nieuwe schooljaar, dus je begrijpt hoe moeilijk een puber het heeft met zo'n stomme vader. Je kunt het item overigens hier luisteren.

Je hoort mij verder niet klagen over Jonathan's houding. In de auto, zonder dat zijn vrienden het zien, is-ie gewoon Jonathan en praat hij volop over zijn eerste dag en hoe zenuwachtig hij wel niet was.

Voor Daniel is het nieuwe schooljaar ook een beetje speciaal. Hij zit nu in groep 5 en heeft voor het eerst geen groter broertje meer op school. Bovendien zit hij in een klas met een juf die wél 25 jaar onderwijsvernieuwing heeft geabsorbeerd (ze is ook nauwelijks ouder) en dat is toch een wereld van verschil met vorig jaar: toen werd Daniel geconfronteerd met een 70-jarige invaljuf, die wat mij betreft de toets der vergelijking met juffrouw Schotanus* aardig kan doorstaan.

Beide jongens zijn weer in schooluniform (zie foto). Jonathan mag nu echter een spijkerbroek aan, want alleen de shirts zijn verplichte kost. En ook die stomme lakschoenen hoeven niet meer. Dat is vooral voor mij een opluchting, want die schoenen waren echt geen gezicht.

Behalve de jongens, heb ook ik een nieuwe look. Niet omdat ik naar school moet (oef!!), maar omdat mijn bril het deze week begaf. Bij de aankoop zeiden ze me nog dat-ie van een onbreekbare legering was gemaakt, maar ik vermoed dat ze wisten dat ik zou emigreren naar Curaçao. Die gok konden ze wel wagen met zo'n overtuigend verkoopargument.

We hebben hier naast de DA-drogist een heuse Pearl-Vision winkel. Zelfde stijl als in Nederland, alleen de airco is het verschil. Ik had er 6 maanden geleden al een keer nieuwe glazen gekocht. Dus toen ik met mijn zielig gebroken montuurtje aankwam, vroeg ik of hij nog brillen had, waarin mijn oude glazen zouden kunnen worden overgezet. Dat scheelt toch weer in prijs! "Natuurlijk meneer!"en de aardige brillensmid opende alle wanden en laden, trok alles uit de kast, maar kon - ook na een half uur zoeken - helaas geen montuur vinden waar mijn glazen inpastte. Met een enigszins zuur gezicht zei ik tegen de nu bezweette brillenverkoper: "dan maar een complete bril met glazen te kopen". De beste man toverde een glimlach op zijn gezicht en verrastte me door te melden dat dat mooi uitkwam, ze hadden net een actie deze week: bij aankoop van een montuur, krijgt u uw glazen gratis.................................!!!!!

Ik kon gelukkig lachen om zoveel tijdverlies....

In ieder geval voelt de nieuwe bril als een nieuwe start, ook al ben ik de enige die door heeft dat-ie nieuw is. En da's mooi in zo'n week waar alles opnieuw begint.

------
* voor hen die niet begrijpen wat ik hier bedoel: juf Schotanus is een 70-jarige frustratie uit mijn eigen basisschoolperiode....