zaterdag 28 januari 2012

De ideale vrouwenmaat van Curaçao

De ideale vrouwenmaat is een mannending, maar de ideale maat van Curaçao gaat ons allen aan. We worden namelijk een dagje ouder en we krijgen minder kinderen. Curaçao vergrijst en ontgroent. Was de bevolkingsopbouw in de jaren 60 nog een Derde-Wereld-pyramide, nu heeft ons eiland een Eerste-Wereld-lijf met smalle taille en brede borst. De ideale maat?

De recent gepubliceerde - voorlopige - cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek bevestigen de sinds 1960 ingezette trend, dat de natuurlijke groei van de bevolking stagneert en de kunstmatige groei floreert. In gewoon Nederlands: er worden te weinig baby's geboren en teveel mensen in de werkende klasse geïmporteerd.

Het probleem van de vergrijzing dient zich daardoor sneller aan. Vroeger duurde het immers 60 jaar tot je met pensioen ging, nu nog maar 30 jaar. Een immigrant start immers veel later in de maatschappij. Of de vergrijzing dus wordt opgelost door de ontgroening, zoals te doen gebruikelijk in de cyclus van ons leven, is nog maar zeer de vraag. We blijven de achterblijvende natuurlijke groei maar compenseren met geïnporteerde mensen. The economy must go on!

Het grootste gevaar van de ontwikkeling die de volkstelling van vorig jaar heeft blootgelegd is de sociale stabiliteit van Curaçao. In vroegere tijden zorgden de kinderen van onze samenleving voor de ouderen. Er werden er veel geboren en er bleven relatief weinig ouderen over. Nu de mensen - door migratie - eerder oud worden en bovendien geen kinderen meer hebben (nooit geboren of achtergebleven in het land van herkomst) zullen we als samenleving onze ouderenzorg moeten herzien.

En snel ook, want die smalle taille moet straks de prijs betalen voor de brede borst die dan is uitgegroeid tot waterhoofd. Een gevaarlijk maatje, voor alle mannen en vrouwen op Curaçao!


woensdag 18 januari 2012

De gezondheidszorg op Curaçao zit momenteel zelf in de wachtkamer van de dokter. Aangezien voor de meeste klachten een wachtlijst geldt van twee tot acht maanden, kan het dus nog wel even duren voordat de patient gezond gaat worden. Als er tenminste een juiste diagnose gesteld kan worden....

En dat is nog maar de vraag. Zowel overheid als medische sector hebben een ander verhaal en geven elkaar de schuld. Feit is dat van de vier neurologen die het eiland rijk is, er drie de afgelopen maanden de brui aan hebben gegeven. De vierde neuroloog is van plan om volgende maand met pensioen te gaan. Maar heeft tot opluchting van de minister toegezegd nog even door te gaan. Eén neuroloog is echter nog steeds te weinig voor Curaçao zonder neurlogen.

Alarmbel
Een arts die met pensioen gaat, kan niemand verrassen, maar een neuroloog die er voor kiest om verder te studeren, is moeilijk te voorzien. De medische sector heeft vorig jaar al aan de alarmbel getrokken en gesteld dat de Curaçaose burocratie de oorzaak is van het tekort aan artsen.

Zo toonde een neuroloog uit Nederland een jaar geleden zijn interesse. Maar vanwege een moratorium op het toelaten van artsen, moest de minister van Gezondheid een ministeriële beschikking afgeven, en dat is nooit gebeurd. Gevolg: de neurloog is afgehaakt.

Kartelvorming
De andere kant van het verhaal is dat de medische specialisten zelf zorgen voor een tekort onder hun vakbroeders en –zusters. Volgens de minister van Gezondheid doen artsen aan kartelvorming en beschermen ze hun praktijk door het nieuwe artsen onmogelijk te maken zich hier te vestigen.

Het beleid van de overheid is om steeds meer specialisten in het ziekenhuisbedrijf in te voegen. Dus naast afzonderlijke praktijken, zal het nieuwe ziekenhuis dat hier gebouwd gaat worden 70 specialisten integreren, zodat er vooral op de overhead van die kosten bezuinigd kan worden. De overheid zou ook op het gebied van de buraucratie stappen kunnen maken, door de immigratie te vereenvoudigen, maar daar heeft de minister nog niets over gezegd.

Samenwerken
Volgens patienten zou het al een enorme verbering zijn als de bestaande artsen zouden gaan samenwerken. Schokkende verhalen van patienten die hun heil zoeken in het buitenland om de ellenlange wachtlijsten te ontlopen. Eén patient vertrok halsoverkop naar Miami, met zijn vrouw, voor een diagnose. Drie maanden wachten op een consult op Curaçao leek hem te lang. Gezien de diagnose en de intensieve behandeling die erop volgde, is hij ervan overtuigd dat hij nu weduwnaar zou zijn geweest als hij ‘gewoon had gewacht’.

Een andere man zegt dat hij niet bij een uroloog terecht kon, toen de zijne op vakantie was, want: ik behandel je alleen als je overstapt naar mijn praktijk.

Wachttijden
Arme patienten hebben geen keus en zijn aangewezen op één van de zeven  ziekenhuizen die we hier hebben en die dus onderling ruzie maken. Althans hun specialisten. Concreet betekent dit lange wachttijden tot soms wel van 8 maanden.

De overheid moet ingrijpen. Nederland heeft al aangegeven geen medische uitzendingen te zullen doen naar Curaçao vanuit de Caribisch-Nederlandse gemeenten Bonaire, Saba en St. Eustatius. De zorg is dus in gevaar.

Funda Müjde in gesprek met Antillencorrespondent Dick Drayer (4'13")

maandag 16 januari 2012

Blaffende honden bijten niet

Nederland en Curaçao ruziën weer eens en zo langzamerhand moet de moed je in schoenen zinken. 'Doe eens even normaal' denkt u wellicht en velen denken dat met u. Maar..., er gloort licht aan het einde van de tunnel! Het spreekwoord 'blaffende honden bijten niet' is nog nooit zo goed van toepassing geweest op de relatie tussen beide landen in het koninkrijk als in de ruzie die eind vorige week begon.

Als u het nieuws aandachtig volgt, dan weet u dat alleen de Tweede Kamer hoog en laag kan schreeuwen. Corruptie, vriendjespolitiek, raffinaderij. Bedenkt het maar en de Nederlandse volksvertegenwoordigers vinden dat het hoog tijd is om in te grijpen.

De roep daartoe is nog nooit zo stevig en nog nooit zo hard geweest als na het verkrijgen van de autonome status op 10-10-'10. Je zou bijna denken dat mocht Curaçao ooit echt onafhankelijk worden, de Tweede Kamer haar Binnenhof naar Fortí gaat verhuizen......

Credo
De regering van Nederland daarentegen is nog nooit betrapt op stoere taal, zorgvuldige analyse en kortdadig optreden. Hoe harder de Kamer schreeuwt, hoe luider het credo 'dit is een autonome aangelegenheid' in onze oren klinkt.

Liesbeth Spies, de nieuwbakken opvolger van de oudbakken Piet Hein Donner mag dan in haar maidendays de Kamer terwille zijn, ook zij zal snel terugkeren op haar schreden en het credo van haar voorganger oppoetsen en naast haar reiswekkertje opbergen als ze naar de Antillen komt.

Geopolitiek
De drie belangrijke, geopolitieke actoren: Nederland, Venezuela en de Verenigde Staten gebruiken Curaçao als wisselgeld voor hun onderlinge relaties. De stabiliteit in de Benedenwindse regio is verzekerd en verankerd in de aanwezigheid van de stinkende en alle milieuwetovertredende Isla raffinaderij.

Zolang die roestbak open blijft, zijn zowel Venezuela (we kunnen onze Maracaibocrude toch raffineren), als de Verenigde Staten (we kunnen onze coke toch gecontroleerd doorvoeren) als Nederland (we kunnen het daar aanwezige gas toch exploiteren) happy bij de handhaving van de status quo.

En de prijs is - verbazingwekkend - laag: een paar honderd miljoen euro staatssteun en wat moddergooiende en dus ongevaarlijk naieve bestuurders en politici. Die heel hard roepen voor de eigen bühne, in de wetenschap dat - op wat PVV-ers na - in Nederland daar niemand naar luistert. Ook Den Haag niet.

Sluiting
Sluiting van de bijna 100 jaar oude raffinaderij zou al dat wisselgeld in één slag in - hoe toepasselijk - rook doen opgaan. Hoe gek het ook klinkt, de raffinaderij zorgt voor stabiliteit. Sluiting zou desastreus zijn voor de Nederlandse belangen. Laat de honden maar blaffen, bijten doen ze toch niet........

Funda Müjde in gesprek met Antillencorrespondent Dick Drayer (3'57")

Foto Bea Moedt/RNW

zondag 15 januari 2012

Curaçao gaat gebukt onder het 'ik-heb-gelijk-virus'

Op Curaçao draait alles om het grote gelijk. En niet alleen op het politieke toneel. Ook op andere terreinen van het leven lijkt alles te gaan om de simpele vraag: heb ik gelijk? En mocht de ander die vraag negatief beantwoorden dan schreeuw je net zo hard tot je het gelijk ook hebt. Of denkt te hebben gekregen.

Ik noem dit het 'ik-heb-gelijk-virus'.

Een mooi staaltje van dit virus lieten de Curaçaose volksvertegenwoordigers van het eiland afgelopen week zien op Sint Maarten. Delegaties van verschillende parlementen in het koninkrijk staken de koppen bij elkaar om de onderlinge raakvlakken aan de orde te stellen.

Al snel bleek het kleinste kleutertje van de klas de grootste mond te hebben en toen niemand echt wilde luisteren, liep het kleine kind boos de crèche uit. Boodschap: "Ik heb gelijk en als jullie niet wil luisteren, dan ga ik stoer doen. Want zij zijn groot en ik ben klein, en dat is niet eerlijk." Machismo in de meest expliciete vorm.

Niets nieuws
Zover niets nieuws onder de zon. Reacties op Facebook bevestigen dat Curaçao haar pappenheimers kent en dat niemand echt opkijkt van het bedenkelijke niveau waarnaar onze politiek is afgezakt.

Heel anders is het voorbeeld van afgelopen nacht. Op een heel ander terrein, in een heel andere setting. Met hele andere actoren. Ik heb het over InselAir. Wie het nieuws de afgelopen jaren heeft gevolgd, weet dat deze kleine, maar dappere luchtvaartmaatschappij lange teentjes heeft en richting haar concurrenten ook regelmatig spierballentaal laat horen.

Hoe de klant daarover denkt, lijkt van minder groot belang. Wellicht dat de, o zo belangrijke Curaçaose markt niet zo goed gedifferentieerd is en dat daarom de mening van de klant niet bepalend is voor het overleven op die markt. Wie zal het zeggen? In ieder geval acteert de maatschappij alsof de klant er niet toe doet. En Insel Air heeft het zelf niet eens in de gaten.

Vlucht 7I 706
Zaterdagnacht 14 januari, 01:00 uur. Eigenlijk is het al zondag, word ik gebeld door een passagier op vlucht 7I 706. Ze had zaterdagochtend al moeten vertrekken, maar de maatschappij heeft kennelijk problemen en de vlucht zal waarschijnlijk pas vertrekken na 15 uur vertraging. 03:00 's nachts.

De passagier belt mij op, omdat ze van het grondpersoneel van Insel maar niet te horen krijgt wat er aan de hand is. Of ik even kan bellen met Insel Air. Nou, dat heb ik geweten. Ik kom zelf ook geen steek verder. Men weigert mij informatie te verschaffen en waarom dat zo is, wordt me ook niet duidelijk gemaakt. Als ik het personeel vertel dat een passagier mij heeft gebeld, die ook namens haar medepassagiers verontwaardigd is dat de maatschappij op geen enkele manier haar klanten informatie verschaft, wordt me doodleuk verteld dat dat niet waar is. Maar ik krijg het in ieder geval niet te horen. Hoe vriendelijk ik het ook vraag.

De hoogste baas
Ten einde raad stuur ik in het holst van de nacht een SMS naar de hoogste baas van Insel Air, met de vraag of hij mij te woord kan staan. Misschien weet hij dan wat er met zijn eigen vliegtuigen aan de hand is. Helaas, de beste man ligt waarschijnlijk al op één oor, want ik kreeg geen SMS en ook geen telefoontje retour.

Mijn geduld wordt echter wel beloond, want de volgende ochtend, zondagmorgen om 11:10 gaat men telefoon. Het is de hoogste baas: "Ik ga u uitleggen wat er aan de hand is."

Besmet
En terwijl de woorden van deze directeur mij in de oren worden gestrooid, dwalen mijn gedachten af naar de Curaçaose delegatie op Sint Maarten en bedenk ik dat ook Insel Air besmet is met het 'ik-heb-gelijk-virus'. Het betoog van de directeur is namelijk heel redelijk en vanuit het oogpunt van de carrier ook heel begrijpelijk.

Natuurlijk begrijp ik dat zijn personeel niemand van de pers te woord kon staan. Natuurlijk was iedereen bezig om het probleem op te lossen, zodat de reizigers hun weg zouden kunnen vervolgen. En natuurlijk was het niet waar dat deze mensen slecht geïnformeerd waren door Insel. "Die mensen horen in hun boosheid geen enkel argument, dat begrijpt u toch ook wel?" vraagt de directeur.

Niet bereid
Nee, helaas. Ik begrijp er niets van. Ik vind het zelfs heel jammer voor deze man, want volgens mij begrijpt hij het niet helemaal. Je kunt namelijk wel gelijk hebben - net als de Curaçaose delegatie in Philipsburg - maar daar gaat het in je relatie met klanten helemaal niet om.

Door gelijk te willen hebben, laat InselAir alleen maar zien dat ze niet bereid zijn te willen luisteren. Dat de maatschappij niet bereid is om te willen leren. Een gemiste kans, want in dit tijdperk van Ipads, Iphones, Blackberry's en Facebook reist het nieuws een stuk sneller dan InselAir zelf.

Een besef dat ook bij het Curaçaose parlement nog niet geland is.

woensdag 4 januari 2012

Echte onafhankelijkheidstrijders zijn er niet

De mededeling aan de parlementaire delegatie uit Nederland kwam niet als een verrassing. En wie dat wel zo ervaren heeft, kent Curaçao niet goed genoeg. Opnieuw werd een officieel parlementair bezoek door Pueblo Soberano geschoffeerd door de gasten in de kou te laten staan. En daarmee laat deze partij opnieuw zien de onafhankelijkheidstrijd niet aan te kunnen.
Een ontvangst in het hart van de democratie werd verplaatst naar een eenvoudig restaurant ergens in Willemstad. Een rondleiding door de voormalige gevangenis 'Bon Futuro' waar Nederland naast miljoenen euro's ook nog eens tientallen technische bijstanders heeft geleverd werd op het laatste moment afgezegd: er is een verbouwing aan de gang.
Geen overleg
Behalve de bijzonder zwakke reactie van de Nederlandse delegatie zelf, exemplarisch voor de halfslachtige houding van Nederland, mag nu langzamerhand wel gesteld worden dat een regering met Pueblo Soberano haar doelen alleen maar wenst te bereiken via andere middelen dan overleg.
Sinds Wilsoe's partijgenoot, Helmin Wiels, in de politiek zit, heeft hij nog nooit met een Nederlandse parlementariër, staatssecretaris of minister op eigen bodem gesproken, visies gedeeld, meningen weerlegd.

Kent de overtuigde christen, Helmin Wiels wel de weg die zijn grote leermeester hem ooit heeft gewezen en nu nog wijst: de weg van overleg, de weg van verzoening, de weg van bruggenbouwen, ongeacht welke weg je opponent bewandelt?

Argumenten
Het lijkt er niet op. Deze grote redenaar en volksmenner durft de confrontatie met echte critici, op een volwassen manier niet aan: Wiels is bang om echte argumenten te horen, tegen te worden gesproken.
Om dat te illustreren schets ik u een klein, maar tekenend voorbeeld:
Enkele weken terug hield Helmin Wiels zijn eigen parochie voor (daar durft hij blijkbaar wel te spreken) dat de Wereldomroep haar geluidsbestanden manipuleert om de soberane stem van het volk te onderdrukken. Op het Brionplein hadden deze 'Media Makamba's' aan willekeurige voorbijgangers gevraagd wat zij vinden van een onafhankelijk Curaçao. 
De meeste respondenten gaven te kennen dat onafhankelijkheid niet echt een optie is voor Curaçao.
En wat zegt Wiels tegen zijn eigen achterban? Wiels zegt dat de Wereldomroep alle voorstanders uit het ruwe materiaal heeft weggeknipt en zo de boodschap heeft verdraaid!
Het was - zoals voor iedereen duidelijk was - geen representatieve steekproef, maar een willekeurig rondje langs wandelaars en kroeggangers op het Brionplein. Tussen 14:45 en 15:40. De reporter had slechts één opdracht: geen toeristen, maar Yu Kòrsou, volgens de 80/20 regeling van Pueblo Soberano. En dat leverde dit resultaat op!

Sterker: RNW kon op een Bonairiaanse na geen voorstanders vinden. Die zijn er natuurlijk wel, maar niet tussen 14:45 en 15:40. In ieder geval durfden ze - net als hun voorman - de confrontatie met de Wereldomroepreporter blijkbaar niet aan.

Maar hoe komt Wiels nou tot de conclusie dat de Wereldomroep knipt in haar materiaal? De kleine man met grote mond is nooit op de redactie van RNW langs geweest en heeft het ruwe materiaal nooit opgevraagd! Terwijl het klaar ligt, hij kan het zo krijgen!

PVV Soberano
Zijn vriendje en mede-soberano in Nederland, Eric Lucassen van de PVV is misschien wat minder doortrapt, maar ook hij manipuleert. Tijdens het bezoek deze week van een Kamerdelegatie aan de eilanden liet de kalende man weer eens duidelijk blijken geen kaas te hebben gegeten van het Statuut, de Democratie en het Staatsrecht.

Zijn oproep aan de eilanden om nu eindelijk eens onafhankelijk te worden en zeker de oproep aan Aruba getuigt van een diepe minachting voor wat er wettelijk is overeengekomen tussen de landen van het Koninkrijk en de afspraken vastgelegd in VN-verband: een moederland mag zich niet bemoeien met de onafhankelijkheidswens van haar (voormalige) koloniën. Dat is des eilands.

Slavernij
En zo laten beide soberano's zien dat de weg naar onafhankelijkheid blijkbaar geplaveid moet worden zoals beide volkeren dat tijdens de slavernij hebben geleerd, elkaar hebben geleerd. En dat is jammer, want die tijd is al lang voorbij.
Onafhankelijk worden kan tegenwoordig ook in harmonie en overeenstemming. Maar dan heb je wel echte onafhankelijkheidstrijders nodig. Mensen zoals Ghandi en Mandela. Geen Wiels en Lucassen.
Funda Mühjde in gesprek met Antillencorrespondent Dick Drayer (5'55")

dinsdag 3 januari 2012

Curaçao: bloederig begin 2012

Alle goed voornemens ten spijt, is 2012 bijzonder bloederig begonnen. Dit jaar belandden negen mensen in het ziekenhuis met vuurwerkverwondingen. Vuurwerk op Curaçao is zwaar, zwaarder dan in Nederland, maar met dit cijfer houden we gelijke tred. Overigens was er deze jaarwisseling maar één vrouw die naar de poli moest voor haar verwonderingen. Dus vuurwerk, of in ieder geval slecht omgaan met vuurwerk lijkt een mannenzaak.

Maar het bleef niet bij negen gewonden. Binnen een etmaal na nieuwjaar trof de politie op twee locaties in totaal drie lijken aan. In alle gevallen lijkt vergiftiging – al dan niet met opzet – aan de orde te zijn.

Collectieve zelfmoord
Op zondag 1 januari bezocht de politie na een melding een appartementencomplex in Dominguito. Daar vonden ze drie personen – een vrouw en twee mannen – naast elkaar onder een laken. De man en de tiener gaven geen teken van leven, maar de vrouw nog wel.

Inmiddels is bekend dat de drie slachtoffers uit Frankrijk kwamen. Sinds 28 november verbleven zij op Curaçao. Uit buurtonderzoek is gebleken dat er problemen waren in het gezin. Wellicht is hier sprake van een collectieve zelfmoord door het innemen van medicijnen. Die zelfmoord is bij de moeder mislukt en zij zou dan alsnog hebben gepoogd haar polsen door te snijden.

Doodsangst
Kort daarna, alweer een lijk. Vlak na middernacht, kreeg de politie melding dat een man ergens levenloos in een tuin lag. Een patrouille vond daarop een man - inderdaad - in de tuin van een onbewoonde woning. Onderzoek wijst uit dat de man vlak daarvoor ‘in doodsangst’ rondrende en hulp vroeg bij woningen en van langsrijdende auto’s. Daarna rende hij de eerder genoemde tuin in en overleed daar in het gras.

Omdat geen uiterlijke tekenen van geweld aan het lichaam te zien zijn, wordt rekening gehouden met een overdosis aan drugs, of aan het knappen van bolita’s.

Liquidatie
En afgelopen nacht werd een 34-jarige jongeman met een spervuur aan kogels neergeschoten in een winkelgebied in Salina. Uit onderzoek is gebleken dat twee mannen uit een auto stapten en de jongen onder vuur namen. Waarna ze weer instapten en wegreden.

De zaak lijkt op een liquidatie en dat doet dan meteen denken aan een bendeoorlog die gaande is in de wijk vlak bij de gevangenis van Curaçao. Vorig jaar zijn er ook al een aantal slachtoffers gevallen bij deze oorlog.

Zoveel doden, toeval? Het is in ieder geval wel veel en in zeer korte tijd. Familedrama’s zoals met de drie Fransen zijn van alle tijden. De man die waarschijnlijk bolletjes heeft geslikt is ook niet de eerste die overlijdt aan dit Curacaose exportproduct. Ik hou het dus op toeval.

Het laatste slachtoffer kan echter wel een teken zijn voor een nieuwe serie liquidaties op Curaçao. En die zijn - zo weet iedereen - allesbehalve toeval.

Fouad Sidali in gesprek met Antillencorrespondent Dick Drayer (4'37")

zondag 1 januari 2012

Het grootste taboe van Curaçao

Veel mensen op Curaçao staan deze dagen  stil bij het trieste lot van Nihaila Girigorie. Zij werd dit jaar vermoord door haar ex-man, en is symbool geworden voor alle kwetsbare vrouwen op het eiland. 

Nihaila Girigorie was 28 jaar oud, toen ze in augustus van dit jaar door haar stalkende man achterna werd gezeten, belaagd, en in een huis waar zij haar toevlucht had gezocht, uiteindelijk werd afgeslacht. Haar ex-man had een straatverbod en mocht niet in een straal van twee kilometer bij haar in de buurt komen. Ze heeft verscheidene keren de politie om bescherming gevraagd, omdat haar ex het straatverbod niet respecteerde, maar die bescherming heeft ze nooit gekregen.

Exemplarisch
De reactie van de Curaçaose politie in deze zaak is exemplarisch. Ze deed niets met de tientallen aangiftes van Nihaila. Ook niet nadat de hulpverlening zich ermee bemoeide. Zo had de stalkende ex-man van Nihaila de week voor de moord alle kleren van haar en haar kind meegenomen en verbrand. Toen zij aangifte wilde doen, werd haar door de politie gezegd dat ze in gemeenschap van goederen was getrouwd, dus: het waren ook zijn kleren, en daar mag je mee doen wat je wilt.

Nihaila staat symbool voor het huiselijk geweld tegen vrouwen en kinderen op Curaçao. Wat wij horen en zien op ons eiland over incest, verkrachting en andere huiselijk geweld is schrijnend en vermoedelijk nog maar het topje van de ijsberg. Hulpverleners schatten dat het probleem op Curaçao epidemische vormen aanneemt. En de overheid is blind, kijkt de andere kant op. De overheid van Curacao heeft blijkbaar andere prioriteiten.

De moord leidde halverwege dit jaar tot grote protesten bij de hulpverleners zelf. Zij legden het werk neer en eisten dat politie en justitie de zaak serieus zouden nemen. Het protest heeft opnieuw aandacht voor dit grote probleem in de samenleving gegeven Maar nu, een half jaar later, lijkt Nihaila alweer vergeten.

Teveel daders
Het probleem zal in 2012 niet opgelost worden. Daarvoor is het te groot en zijn er teveel daders. Bovendien een verborgen probleem. Een taboe op dit Curaçao. Het doorbreken daarvan zal nog vele jaren kosten. Mits er een gerichte aanpak van de armoede komt op Curaçao. Ontwikkeling van het onderwijs op het platteland.

De regering maakt nog geen aanstalten om daar iets aan te doen. Veel hangt dus af van burgerinitiatieven om het probleem hoog op haar agenda te zetten.