Hou je van Dick?

Voor de ongeduldige lezer: bovenstaande afbeelding is geen ultieme uiting van narcisme. Noch een daad van slordige zelfbevlekking. Ik ben geboren als Derk, maar dat was in een nog niet-geglobaliseerde wereld en wisten mijn ouders veel! Dat de roepnaam die zij voor mij hadden gereserveerd, Dick, toch wat ongelukkig gekozen was. De verwijzing naar de veel te vroeg overleden broer van mijn vader (broertje Derk, 1924), was voldoende geweest. Want daar ben ik naar vernoemd.

Toch hadden mijn ouders beter kunnen weten. De globalisering had zich namelijk allang ingezet. Op de hoogtijdagen van het kolonialisme en daarna de slavernij was de wereld definitief één dorp geworden en wisten we dat de wereld rond was. Als je de onderstaande (afrikaanstalige) uitleg over globalisering leest met het kolonialisme en de slavernij in gedachten, begrijp je precies wat ik bedoel:

Globalisering is 'n vakterm wat gebruik word om na die ontwikkelinge te verwys waaraan die wêreldekonomie en die verskillende samelewings as gevolg van die toenemende internasionale handel en kulturele betrekkinge blootgestel is. () In 'n meer algemene betekenis verwys globalisering na die integrerende gevolge van die destydse tegnologiese, ekonomiese en politieke ontwikkelinge wêreldwyd, wat as positiewe of negatiewe wedersydse afhanklikheid ervaar kan word.
Veral met die oog op die vinnig ontwikkelende tegnologieë op die gebied van vervoer en kommunikasie word globalisering dikwels ook as 'n proses gesien wat van die wêreld 'n "globale dorp" gaan maak.

Maar, ...... ik drijf af.

Vanochtend liep ik gewoontegetrouw het erf af richting brievenbus om de ochtendkrant, het Antilliaans Dagblad, op te halen.

Daniel was uit logeren, Jonathan oefent in bed vast als student. Dat wil zeggen: die komt er in het weekend pas na 12-ven uit en Aysheline dient als zijn voorbeeld: zij slaapt op zaterdag pas echt lang uit! En ik, ik ben voor dag en dauw op en begin zo steeds meer op mijn moeder te lijken.
Ietwat slaperig, dat wel, open ik de brievenbus en vind daar twee echte enveloppen met echte postzegels (gestempeld) en met handgeschreven adressering! In de huidige geglobaliseerde en vooral digitale wereld, mag een kwantitatieve vondst al deze op zijn minst merkwaardig genoemd worden. Wat blijkt?

Twee vriendinnen van mij hebben onafhankelijk en op 9000 kilometer afstand van elkaar aan mij gedacht en tegelijkertijd een kaartje, een zelfde kaartje naar mij toegestuurd!

Toeval?

Nee hoor: echte vriendschap! Het kaartje dat zij stuurden, was het kaartje in de linkerbovenhoek ("Are you a Dick lover?"). Tanja stuurde hem vanuit Zuid-Afrika, Betty vanuit Amsterdam!

Voor de lezers die bij zoveel Dick's hun wenkbrauwen fronsen: dit Dick initiatief komt van de Amerikaanse sitcom 3rd Rock from the Sun. Dr Dick solomon was de hoofdrolspeler, gespeeld door John Arthur Lithgow (zie foto). De populaire john heeft ter gelegenheid van het verschijnen van de serie op DVD een site gelanceerd waarop je zo'n 'Dick'-kaartje kunt versturen....

Het is te hopen dat het productiebureau van John niet achter de voornaam van mijn moeder komt. De Dick-actie is nog wel uit te leggen hier, maar een serie kaartjes met Cock erop wordt toch wat moeilijker. Een kaartje met beiden is helemaal niet meer uit te leggen............

In Memoriam: Arjan van Lagen

door Niels Koers

foto: Henk de Boer

Arjan is donderdag 11 september gevonden door iemand die de sleutel van zijn flat had. Hij lag dood op bed. Uit telefoontjes van zondagavond en post van maandag is geconcludeerd dat hij in de nacht van zondag 7 op maandag 8 september moet zijn gestorven, waarschijnlijk aan een maagbloeding....

De kerkdienst was roerend. Er waren veel mensen, veel bloemen. Een paar collega's van het kerkelijk centrum "De nieuwe stad" in de Bijlmer hebben hun woordje gezegd. De cantorij zong, ook een koortje van Surinamers/Antillianen met een lied in Shranan: "Gado wani alasani moesoe waka boen gi wi".....

De dominee deed het indrukwekkend: hij wist Arjan te typeren als iemand die erg geliefd was, zonder hem op een te hoog voetstuk te zetten. Arjan kon goed luisteren naar de problemen van de mensen, hij was iemand die mensen voor zich wist in te nemen, maar zichzelf uiteindelijk graag buiten schot hield. Zijn zwakke kanten (bijvoorbeeld: te laat komen, haast hebben, wat vluchtig in contacten) waren ook ten dele zijn charme. Maar je wist soms niet precies wat je aan hem had.

Alles bij elkaar was het een zin- en stijlvolle, warme bijeenkomst daar in die kerk. Met zijn familie in Barneveld/Voorthuizen had Arjan niet of nauwelijks contact, zijn broers behoren tot het oer-conservatieve reformatorische volksdeel. De drie broers en hun vrouwen zongen de gezangen niet mee (te "licht"), maar die broers wilden wel meehelpen de kist de kerk uit te dragen. Ik heb daar ook aan meegedaan. Dat dragen van de kist vond ik een bijzondere ervaring. Buiten hadden zich wel 50 predikanten in een soort erehaag opgesteld en tussen hen door droegen we de kist naar de auto. Op de Oosterbegraafplaats in Amsterdam hebben we Arjan naar het graf gedragen.

Tot mijn grote verbazing merkte ik dat Arjan begraven is in een huurgraf, een graf waarin vijf van elkaar onbekende mensen liggen. Zo'n graf wordt na tien jaar geruimd. Ik heb er tijdens de koffie na afloop naar gevraagd en toen bleek dat de begraafplek geregeld was door de familie. Een van de broers zei tegen mij dat het erg duur is een graf te kopen en dat er toch geen nabestaanden zijn, dus in een koopgraf zou er niemand meer bijkomen. Ik denk dat hij als gereformeerde gemeenteman ook bedoelde: het lichaam is maar stof en zondig, dus het maakt niet uit....

Ik vind het zelf nogal schokkend en ik begrijp niet goed dat zijn gemeente van "De nieuwe stad" niet iets beters heeft kunnen bedenken.

-0-0-0-0-0-

Met Arjan ben ik altijd wel goed bevriend gebleven. Toch heb ik hem de laatste twee jaar van zijn leven niet gezien. Achteraf spijt me dat, maar ik doe mijn best mezelf geen schuldgevoel aan te praten. Arjan was iemand die zich vaak terugtrok. Hij was, moet je wel zeggen, tamelijk slordig in het onderhouden van relaties.

Onze beste tijd hebben we in Utrecht gehad. Nachten lang hebben we zitten kletsen, over school, over jongens die we leuk vonden, over relaties, over God en geloven, met tussen ons in een aanvankelijk volle, maar uiteindelijk lege whiskyfles...

Nadat het uitging met mijn vriend (wat heb ik toen bij Arjan in de auto zitten huilen!!!), bleven Arjan en ik elkaar zien, maar omdat ik in Den Haag ging wonen, werd het contact wat losser. We spraken af om elke twee maanden bij elkaar te eten. Dat hebben we een paar jaar volgehouden, maar daar is toch weer de klad in gekomen....

Arjan had al jaren een moeizame relatie met Philip, een jongen uit Somalië. Op de begrafenis heb ik hem gesproken. Philip vertelde mij dat hij zondagavond, de avond voor zijn dood, nog met Arjan had getelefoneerd. Maar van Arjans collega hoorde ik dat Philip al een tijdje min of meer uit zicht was.

Vergelijkbare ervaringen van verwijdering of afstand hadden ook twee andere oud-collega's van Arjan, namelijk Piet Steegman (gaf godsdienst aan het Comenius College, kreeg een baan aan de Universiteit, waar Arjan nog zijn assistent geweest is) en Nico van Rossem (leraar Engels). Steegman was op de begrafenis (net als Beeftink, vroeger conrector), maar van Rossem niet.

Ik heb Arjan vaak gebeld, maar dan kreeg ik zijn antwoordapparaat en hij belde maar zelden terug. Iets wat je eenzelvigheid zou kunnen noemen, heeft hij altijd gehad. Arjan is indertijd verschillende keren samen met mijn vriend en mij op vakantie meegeweest. Bijvoorbeeld in Frankrijk of Italië, waar we een huis gehuurd hadden; hij bleef nooit de hele vakantie; moest altijd nog wat anders en in z'n eentje doen.

De dominee die de begrafenisdienst leidde - collega Jan van der Meulen - zei dat Arjan van Lagen eigenlijk Arjan-van-de-Lagen had moeten heten: hij had veel laagjes en hij liet aan iedereen verschillende laagjes van zichzelf zien, maar weinig mensen kregen de kans om de bodem te zien.

Ik vind dit wel een aardige typering van Arjan!

-----------------------------------------------

Niels Koers is mijn eerste drama-docent op het Comenius College in Hilversum geweest. Onder zijn bezielende leiding zette ik mijn eerste schreden op de toneelplanken. Ik speelde één van de drie wijzen uit het Oosten: Niels wist toen al waar mijn toekomst heen zou leiden, want ik speelde Melchior ;).

Bij tijd en wijlen kom ik Niels weer tegen. Net als Arjan: onze wegen kruisden elkaar één keer in de tien jaar.

Arjan brengt ons nu weer samen: op 8000 km afstand weliswaar....

Bedankt Niels voor je mooie woorden.

----------------------------------------------------------------------------------

zie ook eerdere post: Arjan van Lagen (59) plotseling overleden

Daniel 8 Live!

Daniel is ACHT!

Daniel is vandaag 8 jaar geworden.

Uiteraard is deze dag al weken hét gespreksonderwerp van de dag. En dan met name op aangeven van de jarige zelf. Hij had ook een verlanglijstje samengesteld (in deze volgorde):

1) een PSP
2) een PS3
3) een DS
4) spellen
5) Lego
6) Fiets

Het is dus een fiets geworden, een hele stoere (zie foto). Hoewel we verlanglijstjes graag ter wille zijn, vonden we het als ouders toch verantwoorder om iets te geven waarmee Daniel naar buiten gaat. Het weer is namelijk nooit een spelbreker, maar de gamecomputers wel. Waarschijnlijk heel herkenbaar voor menig ouder. Mocht je ouder zijn in Nederland: het weer heeft niets te maken met altijd maar achter de PS2 of Wii hangen.........


Helemaal zonder spellen kwam Daniel niet te zitten, want hij heeft nog een grote broer die net zo vaak achter de game-computer wil zitten. Dit houdt in dat een kado in deze sector ook voor eigen gebruik geschikt is......
Toen ik Jonathan wat extra geld gaf voor dit iets te dure kado, was hij ook weer zo slim om te vragen of ik hetzelfde zou doen met Daniel, zo rond zijn eigen verjaardag in december....;).

Vanmiddag hebben we zijn feestje. Activiteiten rond het zwembad, want het weer is weer prima. De BBQ aan zo rond 5-en. De voorbereiding van het feestje is nu in volle gang. Ik heb me even gedrukt om wat op de weblog te zetten. Vanwege de vele regenbuien van de afgelopen dagen, was onze porch bezaait met vliegende mieren*. Voor lezers die hun roots hebben op Curaçao of Afrika is dit zeer herkenbaar, voor de overigen: zoveel mieren, dat de witte muren zwart zien. Ze zijn hier niet zo groot als in Afrika, dus ook niet zo eetbaar. Maar wel veel, heel veel. Dus moet de bezem door het huis en de porch voordat alle gasten komen.

Daniel was erg blij met alle e-mail felicitaties van familie en vrienden uit Nederland. Zelfs cyber-Oma 'swum' (82) belde via Skype en haar webcam om hem te feliciteren.

Daar gaat de bel, de eerste gasten.....

--------------------
* vliegende mieren: lees ook http://www.casaspider.com/live/2005/09/vliegende_mieren.html

Journalisten

Vanochtend werd ik verrast door een column op de website van de Wereldomroep en in de ochtendkrant, het Antilliaanse Dagblad, waarin melding is gemaakt van de verkiezing 'Journalist van het Jaar'. In een eerdere post heb ik hier al over geschreven.

De dagen na de uitverkiezing heb ik veel reacties gekregen. zowel vanuit Nederland als hier op de Antillen. Die felicitaties zijn nog leuker dan de prijs zelf. En hoewel er wel wat opgemerkt kan worden over de plaats van deze prijs in de Curaçaose maatschappij en de ondoorzichtige manier waarop de prijzen worden toegekend, ben ik toch heel trots.

Een aantal politici heeft me gefeliciteerd en gezegd dat ze nu nog voorzichter zullen zijn. Kijk, dat is het grootste compliment! Wat tegenvalt is de reacties van collegae. Van Radio Hoyer bijvoorbeeld, heb ik - op Rick Hart na - niets gehoord: dat Helen (de directeur van Hoyer aan wie ik de prijs heb opgedragen) niet belt, valt nog wel te begrijpen. Maar dat mijn redactie niets heeft laten horen, valt me erg tegen!
Helemaal lachwekkend is de berichtgeving van de overige schrijvende pers. Bijna zonder uitzondering heeft men alleen over de eigen winnaars geschreven, waarbij Amigoe de kroon spande door te vermelden dat de vorige winnaar een journalist uit eigen gelederen was (en niet opnoemen wie het dit jaar is geworden....).

Afijn. Eén collega had dat in de gaten en schreef de volgende column:

door Jeroen Jansen

Ik heb me er de afgelopen drie jaar vaak schuldig aan gemaakt: afgeven op lokale radio en tv. Het was vaak slecht of niet gemonteerd, de thema's minimalistisch en de ego's veel te groot. Natuurlijk kijk en luister ik wel, maar dan ook écht alleen maar omdat het hoort: je moet immers wat meekrijgen van wat dit eiland bezig houdt. Maar leuk wordt het zelden.

Heel soms wordt mijn ongelijk bewezen, dan is er plotseling wél iets leuks op tv. Die momenten moet je koesteren en daarom deel ik graag zo'n moment met u. Dat moment vond anderhalve week geleden plaats en ik sidder nog steeds na. En dan heb ik het natuurlijk over de uitreiking van de jaarlijkse journalistiekprijzen. Het vakverbond Prensa Uní is verantwoordelijk voor dit feest, het ITC was uiteraard de enige juiste plek voor dit jaarlijkse hoogtepunt onder vakbroeders.

Wazig
Het feest werd uitgezonden op de zender TV11. Ik weet niet of het aan mijn tv ligt, of dat ik echt aan een andere bril moet maar het beeld van die zender is altijd wazig. En was het tóch scherp geweest dan had ik nog steeds alleen maar een podium gezien, afwezige speeches en prijsuitreiker Ron Gomes Casseres die er steeds minder in slaagde om zijn zelfmedelijden weg te grijnzen. Ik snap ‘m wel hoor: journalisten op Curaçao prijzen uitreiken, dat doe je niet voor je plezier.

Genant
Er is namelijk helemaal geen reden tot feest. Want waar dit land op alle vlakken probeert mee te gaan in de vaart der volkeren, daar blijft de pers steken op het niveau van de jaren zeventig. Het gros van de kranten aapt elkaar genant na en komt daar ook nog eens mee weg. Onlangs verscheen er een nieuwe krant (nog één) op de markt en ook daar speelt men het weer klaar om met napraterij en nare plaatjes tot dezelfde ordinaire brij te komen. En toch ligt ook die krant weer bij heel veel mensen op het dashboard. Kwantiteit over kwaliteit: ik volg het niet meer.

En dat vieren we dus in het ITC. We doen net alsof er weer fantastische prestaties geleverd worden. En we laten ons weer eens uitgebreid fêteren door het lokale bedrijfsleven. Niet alleen op zo'n avond hoor, nee, we snacken ons een weg door ‘meet the press' bijeenkomsten, we gaan vrolijk jaarlijks het schip in en na een jaar lang ‘copy-pasten' staat er zelfs een massagetafel voor ons klaar. En dat heeft natuurlijk helemaal geen effect op de objectieve berichtgeving over al die bedrijven die onze journalisten een warm hart toedragen. Chapeau!

Vreugdesprongetje
En toch was de jaarlijkse zelfbevlekking in het ITC reden voor een klein vreugdesprongetje. Want tussen de prijzen voor al die inhoudsloze drukdoeners en luie plaatjesmakers zat zowaar een terechte uitverkiezing. Radiomaker Dick Drayer werd namelijk uitverkozen tot journalist van het jaar. Kijk, en dat is dus wél terecht. Eindelijk een journalist die hoor en wederhoor toepast, eindelijk een journalist die niet bang is om door te vragen, of om géén vriendjes te maken. En die als gevolg daarvan na zeven maanden al weer op zoek moest naar een andere werkgever en wiens prijs door driekwart van de kranten werd doodgezwegen. Fanatieke drammers zoals Drayer die compromisloos de problemen in onze samenleving blootleggen: het is helemaal niet gezellig des Curaçaos en toch wens ik ze ons toe. Volgend jaar graag méér van die types

Arjan van Lagen (59) plotseling overleden

Vanochtend werden wij opgeschrikt met het bericht dat Arjan van Lagen is overleden.

Arjan was de dominee, die ons op 2 juni 1995 trouwde in de Hervormde Kerk van Abcoude. Arjan is slechts 59 jaar oud geworden.

Arjan was een goede vriend van mij. Het moet begin jaren tachtig zijn geweest toen ik hem voor het eerst ontmoette. Hij was leraar Godsdienst op het Comenius College. Gek genoeg heb ik nooit les van hem gehad, maar hij zat vaak in zijn lokaal in de kelder tegenover mijn leraar Engels, Machielsen. Ik maakte vaak een praatje met hem en was geboeid door zijn visie op God en Geloof. Wat hem een zo buitengewoon mooi mens maakte, was dat hij oor had naar jouw verhaal en heel goed kon luisteren. Niet veel leraren hebben dat.............

Arjan deed ook uitbundig mee met na-schoolse activiteiten, zoals de werkweken en andere uitstapjes. Maar bovenal was het een feest om met hem en Wouter en Erica naar verschillende Blues estafettes en optredens van de Lion Beer Blues Band te gaan. Een echte vriend.

In 1995 trouwde Arjan ons in de kerk van Abcoude. Veel van mijn familieleden leerde hem toen kennen. Hij overtrad met deze dienst de wet, want hij trouwde ons voordat wij in het stadhuis van Abcoude 'ja' zeiden. Bij wet is het niet toegestaan om een kerkelijke inzegening te laten plaatsvinden voor het burgerlijk huwelijk. Arjan had daar niet zoveel boodschap aan, hoewel hij wel zei dat zijn kerkeraad het maar beter niet kon weten....

Na zijn schooltijd werd Arjan dominee in Edam en daana in Amsterdam Zuid-Oost.

Ik moest vanochtend een traan laten en besefte ineens dat Curaçao op dit soort momenten ver weg is.

Zeevissen, het moest er een keer van komen

Een ieder die mij kent, weet dat ik een haat-liefde verhouding heb met vis. Als kleine jongen liep ik met mijn moeder op de markt van Hilversum en hield daar steevast één minuut mijn adem in, op het moment dat ik met haar langs de viskramen liep. Brrr, wat een onwijs vieze lucht kwam daar vandaan, de Noordzee op z'n best!

Heel soms, als mijn moeder een onverwachte daad van onbaatzuchtigheid voelde, kocht zij een haring voor mijn vader. Dat vieze ding werd in de uitjes gelegd (voor mijn vader leken het wel watten) en verpakt in de Gooi en Eemlander. Dan ging het stinkdier in de boodschappentas en werd de minuut van stank verlengd tot we bij huis waren. De Noordzee kwam op zulke momenten angstvallig dichtbij en ik huiverde en gruwelde van zoveel ongemak.

Heel soms vergat mijn moeder de haring, maar dan kreeg mijn vader een herkansing op weg terug naar huis: op de Noorderweg reden we steevast langs visboer Boor (Vis van Boor, lekker hoor!) en ook die verkocht natuurlijk haring.

Vele jaren later, begin jaren negentig, woonde ik in Maputo, Moçambique en maakte ik kennis met kreeft, krab, inktvis en garnalen. De couleur locale kwam weliswaar niet uit de Noordzee, maar toch.
In een land in oorlog, want dat was Moçambique, leer je uiteindelijk eten wat de pot schaft; iets wat mijn vader mij niet wist bij te brengen, ondanks verwoedde pogingen. En zo leerde ik de geneugden van de zee toch kennen: ik begon vis te eten, zei het bij gebrek aan tournedos en biefstuk van de haas. Mijn verhouding met alles wat uit zee komt, bleef echter gespannen. Het kwam nooit echt goed met mij en de vis.

Op Curaçao kwam dan toch de bekering. Op ons mooie eiland leerde ik dat de lucht van de zee op slag verdwijnt, als je de vis maar goed prepareert. In mijn -intussen- geliefd visrestaurant op het strand bij Mambo, eet ik met vingerlikkende precisie de Tonijn, Baracuda en ja, ook Zalm (komt niet van hier natuurlijk) van mijn door Aysheline geprepareerde bordje (de vis zelf uitkiezen is nog steeds een brug te ver....).


En zoals het een goede bekering betaamt, probeer ik een ieder in mijn omgeving te overtuigen van mijn wedergeboorte en is een gang naar Mambo verplichte kost als je bij ons op bezoek komt.....

Dit afgelopen weekend vond de ultieme test in mijn relatie tot de vis plaats: samen met mijn goede vriend Sammy, zijn schoonvader en Jonathan togen we de zee op. 450 PK achter de boot en vier hengels. Sammy, die hier even (en voor de tweede keer) op vakantie is met zijn gezin en zijn schoonfamilie, moest en zou de zee op. Vorig jaar hadden we het ook al eens geprobeerd, maar toen zat het weer en de boot nogal tegen (zie eerder bericht).

Dit keer scheen de zon en was de visexcursie niet meer tegen te houden. Vis eten is één ding, er zelf één vangen een heel andere zaak. Maar de goden waren mij goed gezind: 4 uur varen gingen voorbij en de vis scheen het helemaal begrepen te hebben. Met broodjes, bier en veel gepraat werd de tijd nuttig besteed. Onze gastheer (de visser) en -vrouw (de kapitein) waren reuze gezellig en hielpen ons door deze moeilijke uren heen. Ze hadden waarschijnlijk wel vaker geen beet, want de tijd verdrijven verstonden ze als vak!

Op de terugweg naar de haven gebeurde dan toch waar ik 4 uur lang voor vreesde: Sammy had beet! Een onmenselijk gevecht ontstond, waar Sammy al zijn kennis en kunde, maar bovenal zijn mannelijkheid moest aanspreken om de geweldige vis naar binnen te halen:

En zijn gevecht bleef niet zonder resultaat: we hoefden niet meer langs de viswinkel, maar konden rechtstreeks onze BBQ avond in het vakantiehuis van Sammy aansteken. En zelfs ik vond de vis lekker!

Voor de visliefhebber heb ik de tocht van afgelopen zaterdag vastgelegd op film. Let op: de volgende video bevat schokkende beelden voor alle dierenliefhebbers (de visliefhebber uitgezonderd):

Periodista di aña 2008!

Ik ben gisteravond Journalist van het Jaar geworden! Op een galabijeenkomst (die er nooit één werd) van de 'Prensa Uni' - een soort NVJ van Curaçao - werd me deze prijs gisteravond uitgereikt.

Ik ben natuurlijk apetrots!

De prijs vormt een prachtige apotheose van een mooi jaar en twee roerige weken, waarin ik weg ben gegaan bij Radio Hoyer en een contract heb getekend bij radio Paradise FM.

Paradise is een oud radiostation dat onlangs is overgenomen door Cees Baas. Cees is in Nederland bekend als platenbaas bij EMI (o.a. drijvende kracht achter André Hazes). Zijn ambitie - en ook de mijne - is om Paradise FM nummer 1 te maken op het gebied van de (nederlandstalige) lokale nieuwsvoorziening. Grootste concurrent is Radio Hoyer.

Mijn vertrek bij Hoyer had te maken met de vertaling van ambities op het nieuwsgebied. Hoyer mist in mijn ogen visie en leiding om ambities - die er wel zijn - om te zetten in realiteit. Het was voor mij als eenling en makamba onmogelijk om daarin een voortouw te kunnen nemen. Ik heb daarom afgelopen maandag besloten om weg te gaan. Met pijn in het hart, want er werken in de studio en op de redactie hele fijne mensen. Vooral mijn collega's Ulrich Leonora en Dulce Martiszoon van Hoyer 1 (papiamentstalige nieuwsradio) zal ik node missen. Maar ook Peter Eikelenboom, Rick Hart en Bo (de nieuwlezers) mis ik nu al.

Direct na mijn aankondiging om weg te gaan, heb ik contact gezocht met voornoemde Cees Baas en ook met de hoofdredacteur van het Antilliaans Dagblad, Michael Willemse heb ik gepraat. Laatstgenoemde wilde graag dat ik bij de krant kwam werken en wellicht dat dat ooit nog gaat gebeuren, maar mijn hart gaat toch vooral uit naar het radiomaken. Het mooie van radiojournalistiek is, dat je veel informatie vergaart die in een radiouitzending gecomprimeerd moet worden weergegeven (tijd!), waardoor er een schat aan info overblijft om ongecomprimeerd in geschreven artikelen te stoppen. De combi radio/krant is dus ideaal. De laatste vier weken heb ik deze combi met het Antilliaans Dagblad uitgeprobeerd en die bevalt -wederzijds - goed.

De uitdaging bij Paradise FM is een grote. Het station heeft nog helemaal geen naam op het gebied van lokaal nieuws; heeft een trendy uitstraling, dat nog een balans moet zoeken met serieuze berichtgeving. Er is een redactie van 4 journalisten (inclusief mijzelf) die elk uur een nieuwsuitzending moet gaan verzorgen. Ik krijg daarnaast nog een eigen opinie-uitzending tussen 6 en 7 uur 's avonds, vier maal per week.

Al met al een spannend avontuur. Na zeven maanden bij Hoyer zo'n prijs in de wacht slepen, vind ik een bekroning op de vele (overwerk)uren die ik in het station heb gestopt. De prijs is ook voor Aysheline en de jongens, die mijn afwezigheid niet altijd makkelijk vonden.