donderdag 31 juli 2008

Izaline Calister

Er zijn van die momenten in je leven, dat je hart sneller gaat kloppen, dat je buik een raar oncontroleerbaar gevoel geeft en dat je moeilijk uit je woorden komt; momenten waarop je niet aan nu, maar aan straks denkt....

Een willekeurige verstaander zal wellicht denken dat het hierom een banale verliefdheid handelt, een goede verstaander weet echter dat als Izaline Calister op Hato aankomt, haar charisma en uitstraling debet is aan het gevoel dat ik hierboven heb geprobeerd te beschrijven.

Izaline is het beste wat Curaçao ooit heeft voortgebracht op het gebied van Jazz. Niet voor niets wordt zij "de Koningin van de Antilliaanse Jazz" genoemd:





Ze zingt in het Papiamentu en haar muziek combineert traditionele Curaçaouse muziek en Jazz met Afro-Caribische invloeden. Maar woorden kunnen niet beschrijven hoe het klinkt, dus speel het filmpje hierboven maar af.

Gistermiddag kwam ze aan op Hato voor een 5-daagse tournee op Curaçao met het Ricciotti ensemble. Dit straatsymfonieorkest, dat bestaat uit 41 jonge, vaak pas afgestudeerde, conservatorium-muzikanten heeft de gewoonte om op de meest onverwachte en ongebruikelijke plekjes neer te strijken en symfonie muziek ten gehore te brengen. Symfoniemuziek aangepast aan de plek waar ze spelen.

Deze week zijn ze dus op Curaçao en zullen ze inderdaad op rare plekjes optreden. Wat dacht je van de Bon Futuro gevangenis, het plein op Boca Sami, Landhuis Ascension, de grotten van Hato, enzovoorts!

Ik mocht gisteren een reportage voor Hoyer maken over de Curaçaose kick-off van deze tournee. Het orkest speelde direct na aankomst op het plein voor de luchthaven haar eerste optreden. De orkestleden zagen er niet uit: haren in de war, geen schoenen aan, vermoeid van 9 uur vliegen en een dirigent (Gijs Kramers), die vele malen langer is dan zijn baton...

Maar dat mocht de pret niet drukken. Wel jammer dat Izaline niet zong, want er was geen versterking aanwezig op deze ongebruikelijke plek. Maar dat geeft niet: er zijn nog 5 dagen te gaan!


zaterdag 26 juli 2008

De Antillen en ik: een mooi Dubbelspel

Verschillende keren de afgelopen week moest ik denken aan het boek Dubbelspel van Frank Martinus Arion. De eerste keer was bij de presentatie van een ander boek van een andere Antilliaan, John Leerdam met zijn Antillen en Ik in theater Luna Blou: succesvolle Antillianen schrijven hun dubbelspel om te laten zien dat zij de laatste steen aan ieder eind kunnen leggen.

Veel van deze succesvollen vertrokken ooit als bursaal van luchthaven HATO. En ook deze week vertrokken een honderdtal studenten met gemengde gevoelens van Curaçao. 350 Antilliaanse, meest Curaçaose jonge mensen op weg naar een onbekende toekomst. Iedereen is blij, maar velen pinken een traantje weg. Een dubbelgevoel, en ook een dubbelspel, want zowel Curaçao als de individuele studenten hopen aan het eind van de rit hun voordeel te halen: bursalen op HATO.mp3

De titel van het mooiste boek van Curaçao, Dubbelspel, heeft in de Curaçaose context van deze week nog meer lading. Curaçao is namelijk op zoek naar haar identiteit. Aan de vooravond van de overgang naar een autonome entiteit weet Curaçao het eventjes niet, is het op zoek naar een houding. Tegenover elkaar, tegenover Nederland en tegenover de rest van de wereld.

Het begon deze week met een botsing tussen Justitie en minister Omayra Leeflang, die kwam uitleggen dat Nederland niet moest denken dat het haar ideeën van het huwelijk kan importeren in de Nederlandse Antillen. De winst die deze stellingname heeft, ligt niet zozeer in de principiële kwestie die de minister voorwendt, alswel in de mogelijkheid om – zei het voor even – aan de achterban en de oppositie te laten zien dat deze coalitie wel degelijk de tanden kan laten zien aan het moederland: de tanden van Omayra.mp3.

Voorwaar een Dubbelspel. Jammer dat de verliezer van dit spel, de medeburger is, die in de eigen partnerkeuze wil voorzien en op grond van het gelijkheidbeginsel de samenleving vraagt om het huwelijk niet alleen voor de grootste gemenedeler, de hetero's, maar ook voor een kleine minderheid, de homo's te reserveren.

Een Dubbelspel van geheel andere orde is de buitenechtelijk verhouding van de afgelopen bestuurscolleges met projectontwikkelaars en andere hoeders van de vooruitgang. Centrale vraag: mag je vrije natuur en dan vooral de natuur die door de overheid bestemd is als natuur, zomaar te grabbel gooien - door diezelfde overheid - ten faveure van deze projectontwikkelaars, die stellen een hoger doel na te streven. De 500 lopers op Jan Thiel vinden in ieder geval van niet: 500 lopers op Jan Thiel.mp3.

Wellicht het grootste Dubbelspel dat zich ontvouwt voor onze ogen is het huwelijk tussen de gezamenlijke oppositiepartijen in de Alliansa Patriotiko. Al dominospelend ontdekken de vier hoofdrolspelers dat sommigen van hen er bi-sites op na houden of andere methodes gebruiken, om uitendelijk een steen aan te leggen die overal aangelegd kan worden. Enerzijds is de Alliansa op zoek naar haar eigen identiteit, anderzijds heeft zij ervoor gezorgd dat heel Curaçao op zoek is naar die identiteit. De grootste nar in dit dubbelspel is Helmin Wiels, voorman van Pueblo Soberano, die eist dat de spelregels van het dominospel niet tussentijds worden gewijzigd: Wiels vindt het maar verdacht.mp3.

De grootste ziener in dit verband is Norbert George. Hij voorzag al in een vroeg stadium dat de Alliansa een dubbelspel speelt en besloot zich ervan te distantiëren. Wat wij niet wisten, was dat de leider van de Democraten - nu al Janchi genoemd - met zijn eigen dubbelspel bezig is: via een derde partij, de Raad van Advies, aantonen dat de huidige coalitie van Emily De Jongh-Elhage onbetrouwbaar is: RvA grossiert in adviezen.mp3.

De tanden van de coalitie op landsnivo, zo mooi in beeld gebracht door Omayra Leeflang en het homohuwelijk, zijn ook zichtbaar in de houding van het Bestuurscollege. En dat in een al twee jaar lang vergeten recreatiecentrum op Playa Lagun.

Wat wil het geval: een man beheert in opdracht van de overheid een recreatie/buurtcentrum op het strand. De man gaat dood, maar heeft op zijn sterfbed nog even gauw geregeld dat zijn buurman de sleutels krijgt om zo zijn werk voort te kunnen zetten. Dagen, weken, maanden gaan voorbij en iedereen lijkt zich te schikken in de gang der dingen. Dan, 2 jaar na de mysterieuze overdracht wordt de overheid wakker en wil de sleutels terug, want wie is die nieuwe buurman nou eigenlijk?: Alcalla wil haar sleutels.mp3.
Het Dubbelspel is niet direct herkenbaar. De emotie in dit vehaal echter wel: De advocaat is boos.mp3.
Dan zorgt de advocaat, die u zojuist hoorde, voor een bijzondere wending in het verhaal. Een wending die het Dubbelspel ineens blootlegt: makamba op het strand.mp3.

Vergezocht?

Het past toch heel herkenbaar in het huidige tijdsbeeld: Curacao is op zoek naar haar identiteit en heeft het nodig om stelling te nemen. Niet alleen Omayra Leeflang, ook Marilyn Alcalla-Wallé laat duidelijk haar tanden zien. Of het nu gaat om het homohuwelijk, de politieorganisatie, natuur- en conserveringsgebieden, de Raad van Advies, de Alliansa Patriotiko of zomaar een buurthuis op Lagun: Curaçao laat niet meer over zich lopen en alle burgers op het eiland en de politiek in Nederland dienen dat te weten.

De man die slachtoffer werd van deze zoektocht naar identiteit en de eerste steen, geen dominosteen, kreeg toegeworpen - daar bij café de Nachtwacht in de Nieuwestraat - kan het Dubbelspel niet treffender weergeven: Carlos Moreno is wakker.mp3.

Bent u ook wakker?
Of bent u Dubbelspel nog steeds aan het lezen?

Bon siman....!

zaterdag 19 juli 2008

He Dushi!

Deze week viel niet mee. Zoals gemeld lag ik de vorige week in de lappenmand en daar kwam deze week een forse verkoudheid overheen. Komt waarschijnlijk van de regen. Er gaat op dit moment een tropische depressie ten noorden van ons eiland langs, die zich zou kunnen ontwikkelen tot een orkaan. Hij is dan wel al voorbij hoor. Maar dit soort depressies brengt een ongelovelijke hoeveelheid regen mee en blijkbaar ben ik al zo geïntegreerd dat ik er ziek van wordt.

Ik had alleen zo'n zin aan werken (!) dat ik desondanks maandag begonnen ben. Een turbulente week, waarin veel gebeurd is.
Ik kan nog steeds met verwondering kijken naar alle overheidsbemoeienis in de economie van Curaçao. Deze week hakte de Staten (parlement an de Antillen) de knopen door met betrekking tot een 18 maanden oud voorstel om de minimumlonen te verhogen met 15% (!). Ze kwamen er zelfs voor terug van reces!

Nu discussieert niemand op Curaçao over de verhoging 'as such'. Het huidige minimumloon van 1099,82 (383,21€) is bijzonder laag en ligt onder he bestaansminimum. Maar algemeen is de verwachting dat een verhoging van 15% ineens, toch banen gaat kosten en de inflatie zal aanwakkeren.
Pikant detail is dat de Centrale Bank van de Nederlandse Antillen vrijwel tegelijkertijd met het besluit van de Staten het inflatiecijfer over 2007 bekend maakte (2,8%) en dat precies een dag later het cijfer over de eerste maanden van 2008 bekend werd: 7%. De criticasters van de verhoging lijken daarmee hun gelijk te gaan halen....

Achter deze cijfers - en dat moeten we niet vergeten - ligt het leed van een grote groep van onze samenleving, die de eindjes niet aan elkaar kan knopen. Meest schrijnend, vond ikzelf, was het bericht dat de Voogdijraad niet meer bemiddelt in vrijwillige pogingen van alleenstaande moeders om hun alimentatie te krijgen. De motivatie van de Raad lijkt legitiem: "met een bschikking van de rechter in de hand kun je alimentatiebetalingen afdwingen, onze vrijwillige bemiddeling kan dat niet". De waarheid achter deze waarheid is, dat door de verminderde koopkracht van de minima, de Voogdijraad het aantal 'zaken', waarin papa niet meer betaalt na een bemiddeling, niet meer aan kan...

Deze week werden we in de supermarkt verrast met lege schappen op de plek waar normaal eieren liggen. Wat wil het geval: de Dienst Economische Zaken heeft besloten dat de marge van 11% die gemaakt mag worden op eieren verlaagd wordt naar 5%, waarbij de producenten van eieren de overgebleven 6% in hun eigen zak mogen steken. Voor de consument blijft de prijs dan uiteraard gelijk.
De verenigde supermarkten (Suveco) pikken dit soort onverwachtspikgedrag van de overheid niet meer en weigeren nog eieren in te kopen. Eieren zijn een beschermd product op de markt van Curaçao, dat wil zeggen: ze mogen niet worden geïmporteerd. Alleen lokale productie is te koop.

Morgen is het zondag. Dan eten wij altijd een eitje bij het ontbijt.

Morgen is ook de laatste dag voor Ties. Hij is drie weken bij ons op vakantie geweest. Iedereen zal hem missen, want het was beregezellig. Gisteren hebben we zijn vakantieweken afgesloten met happy hour op Mambo en een 'etentje' in de PizzaHut.

Laat ik deze week zelf afsluiten met een aardig grapje, dat ik van de week meemaakte op straat. Wat wil het geval:
Aan het begin van de week sprak ik Ed Gumbs, een PvdA-politicus uit Flevoland, die in de pers had gemeld dat het straatbeeld op Curaçao te wit is. Tegelijkertijd had de Wereldomroep een onderzoek gepubliceerd waarin bekend werd dat de Nederlander te boek staat als onbeleefd. Met deze twee gegevens ging ik de straat op om passanten te vragen of zij zich konden vinden in beide 'feiten'. Eén van de uitkomsten uit mijn reportage was dat veel Curaçaoënaars het onbeleefd vinden dat de Nederlander niet groet. Toen ik twee 18-jarige Nederlandse blondines vroeg naar dit onbeleefde groetgedrag, beet één van hen mij toe: "niet groeten...? Die mannen hier die groeten je de hele dag met: hé, dushi, schatje, pssst. Daar ben ik niet van gediend, dus groet ik niet!

Ik groet overigens wel, maar dat is niet onlogisch: niemand roept immers hé psst, schatje naar me....en mocht iemand dat wel gaan doen, dan groet ik zeker terug! Bon Siman!

vrijdag 11 juli 2008

Vriendendienst

Zoals in de vorige post al te lezen viel: het valt niet mee om ziek te zijn op Curaçao. En al helemaal niet als je partner in Nederland zit. Gelukkig komt Aysheline morgen weer thuis.....

Deze week hadden Reinoud en Lenie in ieder geval toegezegd om twee dagen met de jongens op stap te gaan. Ze mochten ook bij hun blijven slapen. En vanochtend kwam Tineke Knaap, vriendin en collega van Aysheline, de jongens ophalen voor een St. Jorisbaai wandeling.

Zo had ik even de tijd om uit te zieken en wat huishoudelijk werk te doen. Na mijn SVB bezoek gisteren kan ik alles weer aan....

Naast al deze vriendenhulp, kwam ook UTS mij deze week aangenaam verrassen aan mijn ziektebed. Afgelopen zaterdag was ik namelijk met een halfziek hoofd naar een perspresentatie van TDS (dochter van UTS) over High Definition TV geweest. In october gaan ze starten met deze TV-vorm en wij van de pers mochten getuige zijn van de eerste uitzendingen. Ik sprak na afloop de directeur en vroeg hem of ik niet iets eerder gebruik kan maken van HDTV, aangezien wij hier thuis al zo'n scherm hebben staan. Geen probleem. Of ik mee wilde draaien in een testgroep....

En wat is nou het leuke aan HDTV?

Behalve een waanzinnig scherp beeld, kunnen we nu ook Nederland 1 met teletext ontvangen! Weliswaar moeten we die zus uur tijdverschil voor lief nemen (het acht uur journaal om twee uur in de middag), maar het is toch wel erg leuk om weer Nederlandse reclame (!) te kunnen zien. Wat heb ik dat gemist zeg!

Nadeel: ja! Er liggen nu 5 afstandbedieningen op tafel. Da's even zoeken hoor. Maar zolang het ziekbed voortduurt, maakt het mij niets uit.

donderdag 10 juli 2008

Allergie en loonderving

De één is allergisch voor liften (Dan Brown), de ander voor pindakaas en noten (Dan iel). Ik ben allergisch voor rijen en wachtruimten. Nou is de ene rij de ander niet en de ene wachtruimte niet half zo erg als de andere...dus, ik vertoon nog net geen Pavlov-reactie bij het zien van deze ergernissen in het leven; bovendien heb ik in de loop der jaren geleerd om er mee om te gaan: zodra ik dreig opgenomen te moeten worden in één van de twee, keer ik om en besluit om datgene wat ik moest doen, niet meer te willen doen. Een weldoordacht besluit, dat lucht op!


Mijn escape werkt echter niet in geval van verplichte ambtelijke molens en als Jonathan en Daniel een pretpark of kermis willen bezoeken. In het laatste geval heb je dan namelijk iets aan ze beloofd en wordt de resolute omdraai-techniek als kiezersbedrog uitgelegd, hetgeen steevast leidt tot een regen aan vuile blikken die mij door de boys meedogenloos worden toegeworpen.....


Gisteren was mijn vierde ziektedag en dus moest ik - voor het eerst - naar de ARBO-dienst. Althans de dokter denkt dat ik goed verdien en mij dus moet melden bij de ARBO. In het echt ben ik echter minvermogend en dus moet ik mij melden bij de SVB. Deze club zetelt in Otrobanda, vlakbij het nieuwe Renaissancehotel. Mijn angstig vermoeden werd snel bewaarheid: de SVB kent een gigantische en volle wachruimte en beschikt over 22 rijen, want 22 loketten. Bij binnenkomst bekroop mij een panisch gevoel van ontreddering....het zweet brak mij uit. Wat te doen?

Dick""Meneer, werkt u hier?"
Portier: "Ja."
D: "Ik moet voor medische controle hier zijn, wat raadt u mij aan te doen?"
P: "een nummertje trekken en plaats nemen. Of wacht, ga direct naar loket 10!"

Loket 10, vier wachtenden in de rij. Wacht, zucht, wacht.

Loket 10 mevrouw: "Zegt u het maar, meneer".
D: "Ik kom voor medische controle".
L10: "Heeft u al een nummer getrokken, zonder nummertje kan ik u niet helpen"
D: "ik ga al".

Ik zal jullie de rest besparen, maar het bleek dat mijn werkgever mij niet had geregistreerd en dat ik voor de SVB dus niet bestond...., niemand was. En als je in een ambtelijke molen niemand bent, wordt het knap lastig om vrolijk te blijven...

Ik moest dus terug naar de radio om een registratieformulier te laten ondertekenen. Dat formulier bleek bij terugkomst niet het goede formulier te zijn, dus werd mij verzocht om met een ander formulier opnieuw terug te gaan naar de radio. Ik had het niet direct in de gaten, maar alles is daar zo georganiseerd, dat je meteen weer beter wordt en gaat werken. O, wat verlangde ik toch weer naar herintreding en reïntegratie....

Ik heb het tweede formulier in de wachtruimte zelf maar ondertekend, want ik had geen zin om weer die auto in te stappen en terug te rijden.
Afijn, na drie uur zag ik dan eindelijk de eerste doorgeleerde ambtenaar achter een bureautje, die mij vroeg: "Meneer Drayer, weet u wat u hier komt doen?" Ik geloofde mijn oren niet. Hoor ik echt, wat ik denk dat ik hoor? De controlerende arts herhaalde zijn vraag en ik kon niet anders dan stamelen: "...om u allemaal bezig te houden....?"

De beste man kon er wel om lachen. Toen ik hem vroeg of hij de controlerende verzekeringsarts was, verbeterde hij mij resoluut: "nee, meneer Drayer, ik ben loondervingsarts!" Kijk: die man had humor! Hij verzekerde mij dat het enige doel van dit instituut (SVB) was, om na drie ziektedagen loonderving te voorkomen en de werkgever een vergoeding te geven.

Na 3,5 uur stond ik buiten en wist dat ik nooit meer ziek zou worden. Met mijn allergie en de hoogte van mijn salaris is loonderving een aantrekkelijk alternatief voor lange rijen en grote wachtruimten!!

maandag 7 juli 2008

De Christoffelberg revisited...

In onze moederlijke en vaderlijke bezorgzucht hadden we Daniel (8) tot dusver nooit meegenomen naar de top van de Christoffelberg, de 375 meter hoogste top van Curaçao. Tijdens mijn laatste beklimming had ik al wat 8-jarigen omhoog zien gaan, dus was het voornemen om bij een volgende klim Daniel mee te nemen. De bezorgdheid bestond voornamelijk uit het feit dat er soms stevig geklommen moet worden, door rotsspleten heen, langs diepe afgronden en dan ben je als ouder altijd wat voorzichtig....

Gisteren hadden we ons voorgenomen om de klim opnieuw te doen, in het kader van Ties (12) zijn bezoek. Jonathan doet niets liever dan op en neer die berg op en Ties dacht er net zo over. Leuke bijkomstigheid was dat Reinoud (67) en dochter Marieke (34) ons vergezelden.....En als laatste verrassing was de toegang gisteren gratis, want Carmabi - de stichting die het Christoffelpark beheert - vierde feest.

En wij met hun.

Was alles dan in kannen en kruiken? Nee: ik loop al sinds vrijdag met een soort buikgriep rond. Pijn in de gewrichten, duizellig, hoofdpijn en diarrée. Het wil maar niet overgaan, dus erg happy voeld ik mij niet. Toch wilde ik vooral Daniel's eerste tocht naar boven niet verpesten en was daarom dubbel zo blij met Reinoud en Mariekes aanwezigheid.
Normaal gesproken is de tocht naar boven in een uur te doen, maar Jonathan, Ties en Daniel waren al na 45 minuten boven. Ook Marieke wist daar prima bij aan te haken. Ze zeggen weleens dat het eenzaam is aan de top, dus daar begon voor de jongens het lange wachten op de volwassenen. Ook Reinoud stapte monter naar boven en zo bleef ik, met diarrée en een slechte maag lang achter. Toen ik bijn aan de top was, kwamen de jongens net naar beneden en wilde ik ook niets liever. Zelden heb ik me zo beroerd gevoeld!
Jonathan probeerde mij nog te overtuigen door te stellen dat het nog maar een paar meter klimmen was, maar ik had er echt genoeg van. 'I've seen the top before, been there' heeft iemand ooit eens gezegd. Volgende keer beter. Zowel voor wat betreft mijn lijf als mijn poging.
Voor Ties liep één en ander niet helemaal goed af. Zoals iedereen een keer meemaakt, moest ook Ties op weg omhoog kennis maken met de verschillende cactussoorten die wandelaars behoed voor een tocht buiten de trails! Zijn linkerhand landde in een cactus zoals op de foto afgebeeld. Vanchtend ben ik met Ties naar de dokter geweest, die de overgebleven naalden vakkundig verwijderd heeft. Hij gaf geen boe of bah, dus kon Ties thuis gewoon weer aan het huishoudelijk werk. De werkverdeling tussen Jonathan en Ties gaat niet altijd van een leien dakje, trouwens dat geldt voor alle werkverdelingen tussen iedereen. Eigenlijk is dat waar ik nog het meeste moeite mee heb: de jongens maken overal een bende van en ruimen niets zelf op. Ik dacht dat ik altijd veel opruimde thuis, maar Aysheline moet minstens evenveel opruimen.....merk ik nu....! Dus ben ik vanaf het begin begonnen met de boys achter de broek aanzitten. Zodanig, dat ze nu schreeuwen om hun veel minder strenge moeder.....(iedereen die dit huishouden kent, zegt: r u kiddin' me?) In de auto op weg naar het Christoffelpark, vertelde ik dit verhaal tegen mijn wijze vriend Reinoud, die mij een hele slimme tip gaf: "Als je geen weerstand wilt hebben, vertel je boodschap dan in drie delen":

1 - vertel wat je ziet, opmerkt, vaststelt;
2 - vertel wat je daarbij voelt;
3 - vertel hoe je wilt dat het opgelost moet worden.

En dat dus allemaal in de IK-vorm. Bijvoorbeeld:

1 - Jonathan: ik zie dat jij je vuile was onder de wasbak hebt gegooid;
2 - Dat vind ik erg vervelend;
3 - Ik wil dat je dat nu oppakt en in de wasmand gooit...

Sinds ik dit concept gebruik, heb ik geen tegendraadse reacties meer...geweldig!!! Met zulke tips van zulke vrienden, ga ik elke zondag met buikgriep de Christoffel op! It pays back!

zaterdag 5 juli 2008

Duiken bij Wedervoort

Menig vakantieganger, maar ook inwoner van Curaçao heeft zijn eerste pasjes onder water gezet met Eric Wedervoort op Boca St. Michiel. Hij is een begrip op het eiland en zijn gezellige duikschool met aangrenzend restaurant ligt mooi aan de monding van Boca en overspant het turqoise blauw van de Caraibische zee.

Eric staat vooral bekend om zijn rust en zijn capaciteiten om zelfs diegene met de grootste watervrees en hardnekkigste claustrofobische aandoeningen onder water te krijgen en te houden.

Ties (12), onze gast uit Nederland, heeft al op 10-jarige leeftijd zijn PADI (duikbrevet) gehaald en wilde na 2 jaar eindelijk wel weer eens onder water. Jonathan (12) en Daniel (8) hebben al een aantal proefduikjes achter hun naam staan (maar nog geen brevet) en dus togen we gisteren naar Eric op Boca om een middagje te gaan duiken. Eric was er zelf helaas niet, want vakantie, maar gelukkig had hij Michael - een waardig vervanger - opgeroepen. De jongens kregen een uurtje theorie en mochten toen de zee in.

Het is altijd erg grappig om te zien hoe die duikfles met Daniel aan de wandel gaat. Zoiets als een schooltas met een brugpieper (Jonathan)! Thuis aangekomen hebben Ties en Jonathan pannenkoeken gebakken en hebben we daarna in bed, met de airco aan de film "Welcome Home Roscoe Jenkins" gekeken. Op verzoek van Jonathan. De film is erg voorspelbaar, maar het is weleens lekker om je verstand op nul te zetten en anderhalf uur lang, gezellig met de jongens kijken. Zij vonden de film erg leuk, en waarom zou ik dan klagen...?

En daarmee is de eerste vakantieweek met Ties achter de rug. Een week waarin ik vrij had en waarin ik het nieuws van de dag gelaten heb voor wat die is. Aysheline zou gister teruggekomen zijn uit Nederland, maar zij heeft er nog een weekje aangeplakt om nog wat zaakjes te regelen.

De muizen dansen nog even door.

woensdag 2 juli 2008

2 juli: Dia di Himno i Bandera

Twee juli is de nationale dag van het volkslied en de vlag, ook wel Dia di Himno i Bandera genoemd. Deze dag staat in het teken van vlag, volkslied en wapen en wordt voor de 24e keer gevierd en draagt als thema: 'Patritismo: Amor... den tur sentido di palabra' (Patriottisme: Liefde... in de volle betekenis van het woord).
Het wapen valt altijd een beetje in het niet bij vlag en volkslied. Men is momenteel aan het bekijken (Komishon Dia di Bandera) of het wapen gewijzigd moet worden. Het huidige wapen symboliseert de band met het Koninklijk Huis (de kroon), de handelsrelatie met Amsterdam (wapen), de handel (het zeilschip) en de band met Nederland (de Oranjeboom).

Over de volkliederen van Curaçao en de Nederlandse Antillen bestaan veel verhalen en het is mij tot op heden nog niet gelukt om de juistheid van een aantal 'feiten' te bevestigen.

Het volklied van Curaçao heet DEN TUR NASHON en de woorden van de eerste twee coupletten zijn als volgt:

Lanta nos bos ban kanta
Laten wij onze stem verheffen om te zingen
Grandesa di Korsou
Over de grootheid van Curaçao
Korsou isla chikitu
Curaçao klein eilandje
Baranka den laman
Rots in de zee
Korsou nos ta stimabo
Wij houden van jou
Ariba tur nashon
Boven alle landen
Bo gloria nos ta kanta
Jouw eer bezingen wij
Di henter nos kurason.
Uit heel ons hart

I ora nos ta leu foi kas
En als wij ver van huis zijn
Nos tur ta rekorda
Denken wij allemaal
Korsou su solo i playanan
Aan de zon en de stranden van Curaçao
Orguyo di nos tur
Ons aller trots
Laga nos gloria kreador
Laten wij onze schepper eren
Tur tempu i sin fin
Altijd en zonder eind
K'e la hasi nos digno
Dat hij ons waardig heeft gemaakt
Di ta yu di Korsou.
Om een kind van Curaçao te zijn.

Deze twee en de woorden van couplet 7 en 8 worden gezongen bij officiële gelegenheden. Mocht je de muziek willen horen, klik dan hier.

De woorden van het volkslied zijn geschreven door frater Radulphus en de melodie is van frater Candidusen. De melodie stamt uit het jaar dat Koningin Wilhelmina de troon besteeg (1898). De tekst werd in 1978 veranderd en aangenomen als officieel volkslied van Curaçao.

Meer over het volkslied van de Nederlandse Antillen: klik hier.
Dan is het naast volkslieddag ook nog vlaggendag. De vlag van Curaçao heeft ook een uitgesproken symboliek. De gele band stelt de felle tropische zon voor en symboliseert de vrolijke aard van de bevolking. Het bovenste blauwe vlak vertegenwoordigt de blauwe lucht en het onderste de zee. De sterren staan voor vertrouwen, hoop en verwachting. Wit is de kleur van vreugde en geluk. Elke ster heeft vijf punten, symbool voor de vijf continenten waar de diverse bewoners van dit eiland hun oorsprong hebben. De grote ster vertegenwoordigt Curaçao, de kleine staat voor het onbewoonde zustereiland Klein Curaçao.
Al weken rijden veel auto's in de straten van Curaçao met een vlaggetje aan hun raam. Naar verluidt zijn er nogal wat Nederlanders die dit jaar niet meedoen met dit vlaggenvertoon uit protest tegen de ongeregeldheden en de anti-makamba demonstratie van vorige week.

Lijkt me juist nu het moment om je solidair met Curaçao te verklaren!

Vandaag dus een vrije dag. En het regent.
Over symboliek gesproken...